TVDW 06/09/2015 - Grayson Hugh - Back to the soul (2015)

Het verhaal van een onverwachte terugkeer, dit. Grayson Hugh had eind jaren tachtig plots goud in handen. Zijn single Talk it Over - een heerlijk, zacht smeulend vuurtje van een soulplaat - was een wereldwijde hit, bijhorend album "Blind To Reason" sloeg aan, Hollywood pikte zelfs enkele van zijn nummers in (o.a. voor Thelma & Louise). Logisch ook, want Hugh had een grote troef: zijn zwartgeblakerde stem. De anecdote wil zelfs dat de man, op sollicitatiegesprek bij een platenfirma, in de lift a-capalla moest zingen om aan de platenbonzen te bewijzen dat hij het was die zong op de ingediende demo, en niet een of andere zwarte soulzanger.

Maar het succes kreeg geen vervolg. De daaropvolgende lijdensweg werd het typische verhaal van verkeerde platenfirma's (inclusief een door Tom Petty in Into The Great Wide Open bezongen scène als "their A&R man said I don't hear a single"), gefnuikte promo-acties en foute carrièrebeslissingen. Ze brachten de man in de goot, waar hij slechts met moeite uitkroop. Om een plaat in eigen beheer op te nemen in 2010 en nu, met fundraising, een tweede, "Back To The Soul".

Dat is een prachtige plaat geworden, volledig beademd door de liefde van Hugh voor soulmuziek. Soul in alle aspecten, van Marvin Gaye (tijdens diens sociaal kritische periode), over Al Green tot Curtis Mayfield. Hugh stopt de invloeden niet weg, hij draagt ze open en bloot uit - als een liefdesbrief aan de oude soulhelden van weleer. Alhoewel anders ingekleurd doet de plaat in dat opzicht zelfs wat denken aan "An Innocent Man" van Billy Joel - eenzelfde consequent doorgevoerd, doorleefd eerbetoon aan zwarte muziek. Als "Back To Soul" één referentie oproept, is het evenwel die met Van Morrison, de man die zich op zo'n overtuigende wijze een hele carrière lang wentelt in soul en gospel. Vooral in de tvdw hoor je die invloed. Luister hoe naar het eind die blazers zo mooi komen opzetten, terwijl Grayson Hugh de grootheden uit de soul bezingt. Typisch iets wat Van the Man ook zou doen. Die blazers zijn trouwens, naast het swingende spel van Hugh op piano en Hammond, dé sterren van de plaat: prachtige arrangementen, heerlijke toetsen koper die de songs een niveau hoger tillen.

PS: Over onverwachte wendingen gesproken, de manier waarop deze plaat me ter ore kwam, is al even verrassend. Ik gooide dat bejubelde debuut van weleer, "Blind to Reason", enkele weken terug op de draaitafel, postte er een foto van op Instagram, waarop Grayson Hugh reageerde. Voor ik het wist was ik met de man aan het mailen - waarop hij me zelfs dat hele nieuwe album "Back To The Soul" opstuurde, nog voor het officieel uit was. En op dit moment ben ik zelfs hier en daar wat lijntjes aan het uitgooien om de man naar Europa te krijgen.

Overigens, wie het volledige, hallucinante verhaal van Hugh's from rags to riches to rags to a normal life wil lezen, dit is een boeiend stuk: http://standing-room-only.info/article/gary-borress/singersongwriter-grayson-hugh-brings-it-all-back