Saturday, December 22, 2012

TVDW 23/12/2012 - Heaven 17 - Penthouse & Pavement (1981)

Bon, de wereld is dus vooralsnog niet vergaan.

Maar best ook, anders zou niemand mijn eindejaarslijstje kunnen zien. En dat lijstje is, vlak na Wereldvrede en Global Warming, toch het allerbelangrijkste.

De albums waar ik in 2012 het meeste plezier aan heb beleefd:

1/ The Shins - Port of Morrow. Vijf jaar wachten werd beloond met opnieuw een perfecte popplaat. Foutloos.
2/ The View - Cheeky for a reason. Onmogelijk om niet te vallen voor de rafelige charme van deze groep, die zich ergens tussen Libertines, The Kooks en The Kinks beweegt.
3/ Keane - Strangeland. De grootste verrassing voor mij. En nog maar eens het bewijs dat 'commercieel' geen scheldwoord is.
4/ Mumford & Sons - Babel. Die zogenaamd 'moeilijke' tweede plaat bleek een groots album te zijn.
5/ Tom McRae - From the lowlands. De meest romantische plaat van het jaar - en het concert in de Gentse Handelsbeurs was ook prima.
6/ The Maccabees - Given to the wild. Ambitieus, soms op het randje van het pretentieuze. Een plaat die heel wat luisterbeurten vereist om tot bloei te komen.
7/ Great Lake Swimmers - New Wild Everywhere. Donkerbruine, herfstige plaat met mooie, onopdringerige luisterliedjes. En het concert in de Botanique was... ook prima.
8/ Tragically Hip - Now for Plan A. Die van Rival Sons en The Heavy moeten nog wat boterhammetjes eten, de meest spannende classic rock komt nog steeds uit Canada.
9/ The 2 Bears - Be Strong. De nieuwe Hot Chip kon niet helemaal overtuigen, maar Goddard's hobbyproject was wel raak. Vermakelijke, relativerende kruising tussen house en electronica.
10/ Cody Chesnutt - Landing on a hundred // Jessie Ware - Devotion. Amerikaanse inktzwarte retro-soul en Britse blanke gestileerde R&B.

En verder genoten van o.a. de platen van Emeli Sande, Chuck Prophet, The Producers, Ed Sheeran (dank, Elien) en de singles van Rudimental (dank, Bram). Concert van het jaar was - vanzelfsprekend - dat van Thomas Dolby in de Ancienne Belgique.

De tvdw heeft geen link met bovenstaand lijstje. Wel met het concert van Heaven 17, afgelopen maandag in het vernieuwde Depot in Leuven. Eentje dat ik meepikte, al was het maar om opnieuw een naam te schrappen uit mijn lijstje Oude Helden Die Ik Nog Live Wil Zien. Die eerste drie platen van Heaven 17 waren destijds toch een boeiende evolutie van new wave naar synthpop en blanke funk. Het concert ging aarzelend van start: van de grootse sound waarvoor Ware en Gregory op "The Luxury Gap" bekend waren, bleef weinig over. Pas toen in de tweede helft ouwertjes als Fascist Groove Thang werden bovengehaald, viel alles in de plooi. Met een mooi eerbetoon aan The Associates, met een aan Kraftwerk refererende elektronische versie van You've lost that lovin' feeling, en met een donkere versie van het iconische Being Boiled - de allereerste song die Ware, toen nog bij The Human League, schreef. Hoogtepunt was een langgerekt, nog steeds fris klinkend Penthouse & Pavement, waarin bassist Julian Crampton (zie ook Incognito, en dat lekkere baslijntje op Tribute van The Pasadenas) een fijn solomoment opeiste.

Labels: , , , , , , , , , , ,

Sunday, December 16, 2012

TVDW 16/12/2012 - De Kreuners - Maak me wakker (1990)


Ik kan niet meteen vele omstandigheden voor de geest halen die nog beter zouden zijn om mijn zoon en oudste dochter hun eerste Grote Rock Show Ervaring te geven, dan het allerlaatste concert van de Kreuners. Een volgestouwde zaal met fans, een knappe lichtshow, wat extra's tijdens het concert - en dan natuurlijk die lange rij hits, klaar om door de menigte voor een laatste keer te worden omarmd. Het moet wat geweest zijn voor Bram en Elien. Ze praatten er alleszins honderduit over, de volgende morgen aan de ontbijttafel. En dan was er nog de VIP-behandeling, die hen dankzij vriend Raf (Heusden Bal!) te beurt viel. Een onvergetelijke ervaring.

En zo komt het dat ik op zondag mijn Kreuners-cd's nog eens afstof en we samen - Belpop brengt mensen dichterbij - meebrullen. Met Couscous Kreten en Chris Lomme. En met die twee nummers die qua tekst zo poignant zijn: Layla en Maak me wakker. En zo komt het dat de Kreuners - in een muziekluwe week, waar enkel Foster the People en Elliott Murphy enigszins aanspraak maakten op een tvdw - met de nominatie gaan lopen. Petje af, voor Walter & Co.

Labels: ,

Tuesday, December 11, 2012

TVDW 09/12/2012 - UB40 - So here I am (1982)

Een kruising tussen muziekgenres lijkt soms op een kruisiging. Dubstep-metal? Techno-sadcore? Haast alles lijkt mogelijk.

En toch: een hybride tussen funk en reggae? Niet zo evident. Het slome, lome van de reggae kruisen met de strakheid van de funk; werkt dat wel? UB40 deed een poging bij de openingstrack van hun album UB44. Het was de meest opzienbarende van alle songs op hun vijf eerste albums, waar ik me afgelopen week - ach, een mens moet toch iéts doen - in verdiepte. Ongetwijfeld ook een tvdw die Robert Palmer vanuit Hierboven goedkeuren zal. Geen wonder dat Palmer en UB40 enige jaren na deze So Here I Am samenwerkten.

Labels:

Monday, December 03, 2012

TVDW 02/12/2012 - Guillemots - Up on the Ride (2012)

Waar vriendschap, muziek en technologie samenkomen. Sinds zowat drie maanden heb ik met 'Zinnerboy' Bart een leuk spelletje lopen via Spotify. Geïnspireerd door het programma De Sonar Duizend dat in de zomermaanden op Radio 1 liep, wisselen we onze persoonlijke sonar-selectie uit. Eén sonar-song per dag - via Spotify. Ik eentje naar hem, hij eentje naar mij. en netjes voorzien van wat commentaar of duiding. Dat zijn de simpele spelregels.

Tegengesteld aan de reeks op Radio 1, is het bij ons tweeën beslist geen 'kijk mama wat een goede smaak we wel hebben' show. Al evenmin is het de bedoeling om met een lijstje Beste Songs Ooit te komen. Wel is het een hoogstpersoonlijke verzameling geworden, waarbij we mekaar trachten te vermaken met rariteiten, classics, persoonlijke favorieten en onontdekte pareltjes.

Zo'n dingen vind ik dus leuk. Ik kan het ook niet helpen.

Bart verraste me onlangs - op negen november om precies te zijn, het was die dag tijd voor sonar nummer 71 - met I don't feel amazing now, van Guillemots. Ik kende groep noch song, maar was meteen verkocht. En ging op zoek naar de nieuwste plaat van de band, "Oh Land". Behoorlijk ambitieuze cd, niet zelden op het randje van het pretentieuze. Maar deze Up on the Ride sprong er meteen uit. Wat begint als een door falset gedreven ballad wordt in een mysterieus tussenstuk een halt toegeroepen, om zich nadien te ontpoppen tot een sing-a-long die wel van de Shirelles of The Shangri-La's kon zijn. En met een lieftallige vrouwenstem die verzucht: I know I'm not an easy ride.

Labels: , ,