TVDW 23/12/2012 - Heaven 17 - Penthouse & Pavement (1981)

Bon, de wereld is dus vooralsnog niet vergaan.

Maar best ook, anders zou niemand mijn eindejaarslijstje kunnen zien. En dat lijstje is, vlak na Wereldvrede en Global Warming, toch het allerbelangrijkste.

De albums waar ik in 2012 het meeste plezier aan heb beleefd:

1/ The Shins - Port of Morrow. Vijf jaar wachten werd beloond met opnieuw een perfecte popplaat. Foutloos.
2/ The View - Cheeky for a reason. Onmogelijk om niet te vallen voor de rafelige charme van deze groep, die zich ergens tussen Libertines, The Kooks en The Kinks beweegt.
3/ Keane - Strangeland. De grootste verrassing voor mij. En nog maar eens het bewijs dat 'commercieel' geen scheldwoord is.
4/ Mumford & Sons - Babel. Die zogenaamd 'moeilijke' tweede plaat bleek een groots album te zijn.
5/ Tom McRae - From the lowlands. De meest romantische plaat van het jaar - en het concert in de Gentse Handelsbeurs was ook prima.
6/ The Maccabees - Given to the wild. Ambitieus, soms op het randje van het pretentieuze. Een plaat die heel wat luisterbeurten vereist om tot bloei te komen.
7/ Great Lake Swimmers - New Wild Everywhere. Donkerbruine, herfstige plaat met mooie, onopdringerige luisterliedjes. En het concert in de Botanique was... ook prima.
8/ Tragically Hip - Now for Plan A. Die van Rival Sons en The Heavy moeten nog wat boterhammetjes eten, de meest spannende classic rock komt nog steeds uit Canada.
9/ The 2 Bears - Be Strong. De nieuwe Hot Chip kon niet helemaal overtuigen, maar Goddard's hobbyproject was wel raak. Vermakelijke, relativerende kruising tussen house en electronica.
10/ Cody Chesnutt - Landing on a hundred // Jessie Ware - Devotion. Amerikaanse inktzwarte retro-soul en Britse blanke gestileerde R&B.

En verder genoten van o.a. de platen van Emeli Sande, Chuck Prophet, The Producers, Ed Sheeran (dank, Elien) en de singles van Rudimental (dank, Bram). Concert van het jaar was - vanzelfsprekend - dat van Thomas Dolby in de Ancienne Belgique.

De tvdw heeft geen link met bovenstaand lijstje. Wel met het concert van Heaven 17, afgelopen maandag in het vernieuwde Depot in Leuven. Eentje dat ik meepikte, al was het maar om opnieuw een naam te schrappen uit mijn lijstje Oude Helden Die Ik Nog Live Wil Zien. Die eerste drie platen van Heaven 17 waren destijds toch een boeiende evolutie van new wave naar synthpop en blanke funk. Het concert ging aarzelend van start: van de grootse sound waarvoor Ware en Gregory op "The Luxury Gap" bekend waren, bleef weinig over. Pas toen in de tweede helft ouwertjes als Fascist Groove Thang werden bovengehaald, viel alles in de plooi. Met een mooi eerbetoon aan The Associates, met een aan Kraftwerk refererende elektronische versie van You've lost that lovin' feeling, en met een donkere versie van het iconische Being Boiled - de allereerste song die Ware, toen nog bij The Human League, schreef. Hoogtepunt was een langgerekt, nog steeds fris klinkend Penthouse & Pavement, waarin bassist Julian Crampton (zie ook Incognito, en dat lekkere baslijntje op Tribute van The Pasadenas) een fijn solomoment opeiste.