TVDW 23/11/2008 - Dido - Northern Skies (2008)

Ontroering is het nuchtere denken dat even een adempauze neemt.

Bram Vermeulen besteedde ooit 10 minuten van mijn interviewtijd terwijl hij specifieerde dat we beter niet over ontroering spraken maar over beroering, maar dit terzijde.
Deze week liet ik me tot mijn eigen verbazing ontroeren door de nieuwste cd van Dido. En dat terwijl ik tot op heden Dido had afgedaan als een melige huisvrouwenvariant van Chris De Burgh. Maar ik moet schoorvoetend terugkomen op mijn alweer al te snelle beoordeling. Die nieuwe cd is echt prachtig, met minstens drie nummers die me kunnen - daar komt dat woord weer - ontroeren. Luister naar de tvdw, het machtige en van weemoed druipende sluitstuk van de plaat, met een instrumentaal coda van haast drie minuten.
Misschien heeft de mellow mood wel iets te maken met het jaargetijde. 't Is overigens niet de enige zacht knetterende muziek die ik deze week beluisterde. Donderdag was het nog eens genieten van de herontdekking van Another Page, dat album dat Christopher Cross begin jaren tachtig opnam met de muzikanten van Toto. En vandaag, zondag, vulde Bon Iver de huiskamer. Terwijl het buiten sneeuwde en binnen de kleinste dochter een tekening maakte en ophoudelijk tetterde, met het goudgeel vlammende haardvuur op de achtergrond. Dichter bij een afbeelding van een kerstplaat kwam ik nooit.

http://www.sendspace.com/file/mvo2ox

TVDW 16/11/2008 - A Certain Ratio - Sounds like something dirty (1985)

Nauwelijks tijd gehad om een cd'tje te draaien. Correctie: ik heb wel vele tientallen songs doorgenomen afgelopen week, maar dan louter met het oog op www.detroitbreakdown.be. Liedjes op itunes zoeken, op youtube beluisteren, editen tot hapklare brokken van pakweg 35" - dat soort dingen. Kinda fun.

Enige cd die wel een deftige luisterbeurt kreeg en een fijne ontdekking bleek, was 'Early', een compilatie van het vroegere werk van A Certain Ratio. Ik draaide 'm op weg naar een muziekquiz in Wolvertem, waaraan we als DB meededen.
A Certain Ratio was een van de eerste signings van het Factory label. Niet zo bekend als labelgenoten Joy Division/New Order en Happy Mondays, maar wel relevant. Hun crossover tussen postpunk en strakke blanke funk kan gemixt worden met een hele pleiade aan artiesten, van de vroege Spandau Ballet en ABC tot de New-Yorkse scene rond Liquid Liquid. In het boekje bij de cd lezen we dat Madonna nog optrad als voorprogramma van Certain Ratio, en dat de groep ooit gepolst werd om op de Bahamas een nieuwe plaat voor Grace Jones te schrijven. De tvdw is een b-kantje, very 1985 in sound, en met echo's van Material (Beinhorn & Laswell) erin verstopt.

Hoe het met die muziekquiz afliep? Niet slecht, al kon ik mezelf wel voor de kop schieten dat ik Strange Magic van ELO niet herkende. Soit, met een zesde plaats op 34 ploegen als eindresultaat mochten we thuis binnen. En van de prijzentafel graaide ik een live-DVD mee van John Mayer. Altijd goed.

Tot ik de volgende morgen merkte dat het een blu-ray schijfje is. Waar ik dus niets mee kan aanvangen.


http://www.sendspace.com/file/vwb8uj

TVDW 09/11/2008 - Grace Jones - This is (2008)

Slingers, toeters, bellen, champagne. Dit is tvdw nummer 200, dus tijd voor een bescheiden feestje. Ik heb even snel een roundup gemaakt van de tweehonderd nominaties en hun resp. jaartallen. Populairst zijn vanzelfsprekend de jaren 2005 (met 31 tvdw's), 2006 (met 22), 2007 (met 24) en 2008 (met 17). Andere jaartallen die tussen de vijf en acht tvdw's voorbrachten zijn 1974, 1975, 1980, 1981, 1982 en 2004. En tot slot valt op dat, beginnend van mijn geboortejaar (1967) elk jaar wel vertegenwoordigd is in de reeks van tweehonderd tvdw's, behalve dan de jaren 2002, 2001, 1997, 1995 en 1968.
Soit, so much for trivial numbers.
De tvdw? Logische keuze, want de comeback van Grace Jones, daar keek ik echt wel naar uit. En de cd valt niet tegen, allerminst. Een slimme combinatie van referenties naar de glorieperiode en een eigentijds, aan Massive Attack schatplichtig geluid. Dat Grace Jones bij mij weinig verkeerds kan doen, heeft trouwens alles te maken met één en slechts één album; dat machtige "Nightclubbing". Heren recensenten die haar nu zo mateloos bejubelen: niet vergeten dat ze voor de rest ook heel wat echte rommel uitbracht.

http://www.sendspace.com/file/515i2m

TVDW 02/11/2008 - Allez Allez - Allez Allez (Lindstrom & Prins Thomas remix) (1981/2006)

De generatiekloof en hoe ze uit te diepen. Ik ben verre van een handige Harry, maar af en toe moet de Pater Familias zich toch bewijzen bij het uitvoeren van deze of gene huiselijke klus. Zo ligt het verven van muren, kasten en plafond nog net binnen het bereik van mijn beperkte mogelijkheden. Dit weekend nam ik zo de kamer van een van de dochters onder handen. Gewoontegetrouw gaat de verfklus gepaard met wat muziek, kwestie van het nuttige aan het aangename te paren. Vaak wordt de FM-naald richting Classic 21 gestuurd, omdat het de zender is die me het vaakst kan verrassen met de programmatie. Zo ook zaterdag. Led Zeppelin, Toto en Supertramp kwamen voorbij, tot plots de muziek overstemd werd door wat lawaai uit de aanpalende kamer. De oudste dochter had haar cd van Tokio Hotel opgezet. Keihard natuurlijk, zoals het hoort. Ik stapte van mijn trapladder en zette mijn radio maar af. Papa zijn, het is een kwestie van compromissen sluiten.

De tvdw heeft hier niets mee te maken. Lindstrom is een geweldige remixer annex knoppendraaier annex synthgoochelaar, wiens Where You Go I Go Too een van dé ontdekkingen van het jaar is. En ook de manier waarop hij de Belpopklassieker Allez Allez volledig demonteert en opnieuw opbouwt, is grandioos. Terug te vinden op een dit jaar verschenen soortement verzamelaar van Allez Allez, waar originele nummers als het majestueuze African Queen (een tribute to Grace Jones, en zo klinkt het ook) worden afgewisseld met remixes.


http://www.sendspace.com/file/p9h6db