TVDW 29/10/2006 - John Mayer - I don't trust myself (with loving you) (2006)

John Mayer is amper 29 en een fenomenaal gitarist (geef Google de zoektermen ‘Youtube’, ‘Crossroads’ en ‘John Mayer’ en staar met open mond naar uw computerscherm). Daarnaast is hij echter ook een Amerikaans idool: zijn romantische songs en good looks maakten hem (tegen wil en dank?) tot het onderwerp van menige slaapkamerposter. Dat imago is een handicap, met name in de VS, waar men wat lacherig doet over het succes van Mayer. Derde cd Continuum bewijst echter hoe onrechtvaardig dat is. Net als op voorganger Heavier Things blinkt Mayer uit in het serveren van makkelijk in het oor liggende blues- en soulpop, maar dan met zoveel zin voor detail gebracht dat de concurrentie het nakijken krijgt. Veel krediet gaat ook naar drummer/producer Steve Jordan (zie o.a. ook de geweldige soloplaat Talk is Cheap van Keith Richards) die voor een warm, organische groove zorgt – ditmaal gestut door meesterbassist Pino Palladino. Jordan,die nota bene als drummer debuteerde bij... the Blues Brothers, zie tvdw van vorige week, waar hij Barkays-drummer Willy 'Too Big' Hall opvolgde. Oh ja, vaak krijgt John Mayer te horen dat hij zijn talent als gitarist te weinig etaleert op plaat. Alsof hij hen van antwoord wil dienen, gooit hij er achteraan de cd een knappe cover van Jimi Hendrix’ Bold As Love bovenop. Als TVDW moest deze versie het echter afleggen, na rijp beraad en talloze luistersessies, tegen I don't trust myself (with loving you). Die wonderlijk galmende geluidjes die het nummer opstarten! Die heerlijke, Sly & the Family Stone-achtige mellow groove! Dat in falset gegoten advies "Hold on to whatever you find, baby"! Die blazers die zich aan het eind schuchter in de mix mengen!. Genieten.

http://www.sendspace.com/file/wuumz3

TVDW 22/10/2006 - Blues Brothers - Rubber Biscuit (1978)

Wie zegt ook weer dat blanken niet funky uit de hoek kunnen komen? Een toek op uw bakkes, dedju! Vorige tvdw bewees al het tegendeel, en wat deze week ten huize Koop beluisterd werd, leverde bijkomend bewijsmateriaal. De knappe jazzfunk van Mezzoforte (uit IJsland dan nog - so much for stereotyping) bracht bijvoorbeeld wat fijne momenten op de ipod, net als de mengeling van witte rock en zwarte funk zoals Peter Wolf 'm serveerde op zijn - inmiddels heerlijk gedateerd klinkende - tweede solo-cd "Come As You Are". Meeste plezier had ik nog bij het herbeluisteren van The Blues Brothers. "Oké: Blues Brothers: die twee acteurs en hun covergroepke - gecatalogeerd", hoor ik u al denken. Maar de groep was heus meer dan dat. Dan Aykroyd en John Belushi beperkten zich qua covers bijvoorbeeld niet enkel tot prijsbeesten als "Soul Man" en "Gimme Some Lovin'", maar illustreerden tegelijk hun dossierkennis en liefde voor de soulmuziek door obscure parels van onder het stof te halen. Enkele voorbeelden zijn "B-Movie Box Car Blues" (origineel van Delbert McClinton en fantastisch in de BB-versie), de hilarische haatsong "I don't know" van Willie Mabon (uit 1952) en "Rubber Biscuit", oorspronkelijk een doo-wop nummer uit 1956 van The Chips en in de live-versie van de Blues Brothers door Belushi voorzien van een schitterende scat. Daarenboven wisten Aykroyd en Belushi - geweldige zanger trouwens - zich met de crème de la crème van de soul te omringen, met centraal in de band de twee bleekscheten Donald 'Duck' Dunn en Steve Cropper, plus de drummer van de Bar-Kays. Zij zorgden er voor dat de muziek van de Blues Brothers even strak was als een extra small onderbroekje rond de billen van Jennifer Lopez. Meanwhile: geniet van het onnavolgbare "Rubber Biscuit". Brings a smile upon my face, each time I hear it.

http://www.sendspace.com/file/u9588s

TVDW 15/10/2006 - Donavon Frankenreiter - Move by yourself (2006)

Oké, hij heeft een naam om hotdogs te gaan verkopen in Central Park, maar eigenlijk is hij een surfer dude turned rock star, die in de kringen van G Love en Jack Johnson beweegt. Als artiest onder te brengen in mijn dossier 'ontdekt via de radio'. Een paar maanden terug kribbelde ik haastig zijn naam op een blaadje, aandachtig luisterend naar de afkondiging op Radio 1. En eenmaal ik de full-cd 'Move By Yourself' in huis had (zijn tweede, trouwens), bleek die al snel een vaste stek op de iTunes op te eisen. Laidback grooves, southern rock invloeden en lotsa seventies vibes. Fellow Detroit Breakdowner DDay, die mijn muzikale voorkeuren van mijlen ver herkent, dropte enkele weken geleden nog een e-mail: 'Move By Yourself' als TVDW! Wel bij deze. Vooral na de kaap van de drie minuten neemt het nummer een heerlijke wending - bass lovers Orf Man en Dela: merk de funky riedeltjes op!

http://www.sendspace.com/file/4ndlct

TVDW 08/10/2006 - Neal Casal - Bird in hand (1995)

Van de honderden en honderden cd's die me in de schoot vielen ter beluistering en bespreking, zijn er weinigen die zo'n impact maakten als "Fade Away Diamond Time" van Neal Casal. Altijd heerlijk als een artiest waar je nog NOOIT van gehoord had, plots in je cd-lader belandt met een album dat je keer op keer blijft draaien. Dat was zo - als ik de top drie moet geven - bij Jeb Loy Nichols, bij David Munyon en dus ook bij deze Neal Casal. De platen die na dat debuut uit 1995 volgden, bleken ook stuk voor stuk prima en Casal kwam wel eens in een café of jeugdhuis optreden in België, maar ik slaagde er nooit in de man 'live' mee te maken. Tot hij verrassend genoeg opdook als support act bij Ryan Adams, in het Koninklijk Circus. Het optreden van Adams was boeiend maar wat te grillig, maar Casal maakte in het voorprogramma genoeg indruk om me daags nadien nog eens te laten teruggrijpen naar dat mooie "Fade Away Diamond Time".