Sunday, July 28, 2013

TVDW 28/07/2013 - Neil Diamond - Lonely Looking Sky (1973)

Als ik zeg dat mijn vader mij de liefde voor popmuziek bijbracht, zou ik een loopje met de waarheid nemen. Popmuziek, dat vond hij maar niets, en hij liet geen kans onbenut om meewarig het hoofd te schudden wanneer hij in een of andere tv-reportage hoorde hoe Bob Dylan bewierrookt werd, of wanneer Kiss Alive II loeihard vanuit mijn jongenskamer weerklonk.

Wat mijn vader me echter wel bijbracht, was een liefde voor alles wat in de brede perimeter rond popmuziek thuishoort. Croonermuziek van Nat King Cole of Frank Sinatra, jazz van Sydney Bechet, gospel van Mahalia Jackson en The Golden Gate Quartet, cocktail en lounge van Bert Kaempfert, Edmundo Ross en Perez Prado, chanson van Jacques Brel en Herman Van Veen, calypso van Harry Belafonte. Het waren allemaal platen uit zijn collectie en sommige ervan draaide ik meer dan hij dat deed.

Neil Diamond zat er ook tussen - en ook al was mijn vader, in tegenstelling tot mij, niet iemand die als een muzikale missionaris zijn vriendenkring poogde te winnen voor deze of gene artiest, toch bleek Diamond de uitzondering die de regel bevestigde. Toen Jonathan Livingston Seagull, de film, uitkwam, nam hij me als kleine jongen mee naar de bioscoop. Spoedig nadien belandde ook de soundtrack in huis. In de daaropvolgende weken kon er geen vriend of familielid op bezoek komen, of die ene plaat werd op de Technics-draaitafel gegooid en op hoog volume afgespeeld, waarbij mijn vader enthousiast wees op parallellen tussen de brede orchestratie van de muziek en de verhaallijn van de film.

Zovele jaren later, is het een van de fijne herinneringen die ik heb aan de man. Mijn vader stierf afgelopen donderdag. Hij werd tachtig jaar oud.

   

Labels: , , , , , , , , , , ,

Wednesday, July 24, 2013

TVDW 21/07/2013 - Lloyd Cole - Blue Like Mars (2013)

De nieuwe plaat "Standards" is opnieuw Cole op vertrouwd terrein (in tegenstelling tot de rare ambient samenwerking met Roedelius, vorig jaar). Opgenomen in NYC met o.a. Fred Maher en Matthew Sweet - zoals in zijn 'Amerikaanse' periode van o.a. No Blue Skies. De tvdw is een van de sterkere momenten.

Labels:

Monday, July 15, 2013

TVDW 14/07/2013 - Joseph Arthur - All the old heroes (2013)

Ik ben er nog niet helemaal klaar mee - en de oudste dochter heeft de ipod voor een weekje mee naar zee, dus 't ligt allemaal even stil. Maar dat die nieuwe plaat van Joseph Arthur, "The Ballad of Boogie Christ", een erg goeie is, dat is me al wel duidelijk. Soms met bijzonder lange rijmvormen die duidelijk refereren  aan Dylan, dan weer met poppy folk uitstapjes die vaagweg aan World Party doen terugdenken, op nog andere songs met een knipoog naar Ryan Adams.  

Labels: , , ,

Tuesday, July 09, 2013

TVDW 07/07/2013 - Fat Freddy's Drop - Bohannon (2013)

Toch maar mooi de tweede tvdw voor dit Nieuw-Zeelandse collectief, dat vooral sterk is in dub, reggae en slome funk. Allemaal met tracks die rustig hun tijd nemen en makkelijk over de vijf minuten grens wippen. Muziek die uiterst geschikt is om lurkend aan een stevige joint te nuttigen - vermoed ik toch, want aangaande joints ben ik een maagd. Gelukkig valt er ook al joggend van te genieten. De tvdw is de slotsong van nieuwe plaat "Blackbird" en is een eerbetoon aan een van mijn favoriete funkbeesten uit de seventies, Hamilton Bohannon.

Labels: ,

Monday, July 01, 2013

TVDW 30/06/2012 - John Grant - GMF (2013)

Hij blijft aandacht opeisen, "Pale Green Ghosts", die intrigerende, rare plaat van John Grant. Het is een tweespalt tussen enerzijds donkere, maar niet van zelfspot gespeende singer-songwriter stuff (de invloed van producers Midlake), en anderzijds al even donkere electropop (de invloed van mede-producers GusGus uit IJsland). Ook opvallend en erg geslaagd: de rake teksten en originele observaties: zijn stukgelopen relatie vergelijkt hij met het Agent Orange uit Vietnam, elders vraagt hij zich luidop af "wat Ernest Borgnine zou doen", de Hollywood-ster die de detective in Hitchcocks "Psycho" speelde. Telkens declameert hij de songs op een kurkdroge manier, alsof Buster Keaton plots een singer-songwriter is geworden. Soms doen zijn bittere uitlatingen en zijn cynisme zelfs denken aan Morrisey. Met die laatste heeft hij ook zijn geaardheid gemeen - iets waar hij overigens regelmatig naar verwijst in de teksten, en niet zelden - alweer - op een wrange, maar humoristische toon. Erg erg boeiend album.

Labels: , , ,