TVDW 28/08/2011 - The Braxtons - The Boss (MAW 12") (1997)

Artiesten mogen alle spotlights vangen, het zijn de songschrijvers die respect verdienen. Vandaar een weekje eerbetoon aan de net overleden Nickolas Ashford. Het schrijvers- en echtpaar Ashford & Simpson gaven ons zovele pareltjes, met vooraan soulklassiekers als Ain't No Mountain High Enough, You're All I need to get by, Reach Out and Touch en You're all I need to get by. En laten we The Onion Song niet vergeten (tvdw in december 2007!). En het niet stuk te krijgen I'm Every Woman! De lijst is eindeloos.

Ashford & Simpson brachten ook platen uit onder hun eigen naam. Ze slaagden er in die hoedanigheid in om moeiteloos te overstap van seventies funk naar eighties synth-disco te maken. En neen, hun bekendste hit, Solid, was niet bepaald hun beste song. Ten bewijze, twee bonus tracks. De eerste is het pompende Street Corner, het tweede is Babies uit het "Solid"-album, een soort van wat-er-gebeurt-als-je-geen-voorbehoudsmiddelen-gebruikt-song. Beetje zoals Papa Don't Preach, maar dan minder ergerlijk.

De tvdw zelf is mijn favoriete A&S-gerelateerde song. De twee schreven het voor het gelijknamige disco-album van Diana Ross. Jaren later namen producers- en remixduo Kenny Dope Gonzalez en Little Louie Vega, ook bekend onder de namen Masters At Work en Nuyorican Soul, de song onder handen en presenteerden 'm aan The Braxtons. The Braxtons, dat zijn vijf zusjes die luisteren naar de namen Toni, Tracy, Tamar, Towanda en Trina (geïnspireerde papa hebben ze daar). Zoals de foto hierboven al duidelijk maakt, was de groep ten tijde van de tvdw nog een trio. Volume knop op tien en laat het kamerbreed multitrack producerstalent van MAW uit de luidsprekers spatten... ter ere van de grote Nickolas Ashford.

TVDW 16/12/2007 - Marvin Gaye - The Onion Song (1969)

Neen, geen Ike Turner, die vorige week stierf. Ook geen Arne Jansen, de man die zichzelf afgelopen week van het leven benam. Nochtans was die laatste met zijn hit "Meisjes met rode haren" verantwoordelijk voor mijn allereerste muziekmoment. De familiale overlevering wil immers dat dit het eerste liedje was dat ik als peuter luidkeels meezong. Het nummer stamt uit 1972, ik was toen vijf, dus dat kan kloppen. Ik ontken alles, vanzelfsprekend. Maar zing het nummer af en toe wel aan de keukentafel.
Neen, de tvdw komt van Marvin Gaye. Logisch, als je je met het oog op een recensie een week lang verdiept in de cd-box 'Marvin Gaye, The Master 1961-1984'. Gek genoeg staat het prettig gestoorde 'The Onion Song', geschreven door Ashford & Simpson, niet op één van de vier cd's uit de box. Het is nochtans een van mijn favoriete nummers van Marvin Gaye, eentje daterend uit de periode dat hij duetten opnam met Tammi Terrell. Er hangt trouwens nog een kleine anecdote aan vast. Rond 1990 deed ik mijn stoute schoenen aan en schreef een brief naar Studio Brussel, met de vraag of ik er niet als programmasamensteller aan de slag kon. In die tijd werden verschillende uren inderdaad nog samengesteld door een persoon van vlees en bloed, in plaats van zoals nu door de computer. Ik bleek niet de enige te zijn die voor de job postuleerde: samen met een dertigtal anderen werd ik uitgenodigd voor een test. We kregen een lijst van pakweg vijftig songs, ons werd gevraagd hieruit een logische setlist van een uur te distilleren, met ruimte voor reclameblokken en nieuwsoverzichten. We mochten ook een tweetal eigen keuzes in de lijst opnemen. Van de vijftig ons opgegeven nummers herinner ik me enkel nog dat Taillights Fade van Buffalo Tom erbij zat. En van de eigen keuzes herinner ik me dat The Onion Song er eentje was; de andere was als ik me niet vergis Peg van Steely Dan. In die tijd was er bij tijd en wijlen inderdaad nog plaats voor ouwerwetse soul, want StuBru was, bij gebrek aan concurrentie van Q Music, 4FM etcetera, minder cutting edge dan nu. Vandaar kon bijvoorbeeld ook, ik zeg maar wat, Vaya Con Dios, Won Ton Ton, Nick Lowe of Paul Carrack gedraaid worden - nu volstrekt ondenkbaar.
Soit, nadat we onze setlist met een vijftiental songs (dertien uit de StuBru-lijst, twee eigen keuzes) hadden afgeleverd, volgde nog een persoonlijk gesprek met Jan Hautekiet. Ik herinner me dat hij de lijst bekeek, en vooral stilstond bij mijn keuze voor 'The Onion Song'. Ik argumenteerde me suf, en blijkbaar met succes. Twee weken later kreeg ik per telefoon te horen dat ik de job van programmasamensteller had, en dat men spoedig contact zou opnemen om alles concreter te regelen. Die dag was ik de koning te rijk - een droom kwam uit. Maar de droom bleek een zeepbel. Toen ik na enkele weken windstilte zelf belde naar StuBru, hoorde ik dat van hogerhand beslist was om het aantal programmasamenstellers niet uit te breiden, maar in tegendeel af te slanken. Bye bye, droomjob....

http://www.sendspace.com/file/2hxib9

TVDW 20/02/2005 - Daryl Hall & John Oates - Love TKO (2004)

Als liefhebber van blanke soul kunnen Hall & Oates al jarenlang weinig of niets verkeerd doen bij ondergetekende. Daryl Hall beschikt over een van de meest indrukwekkende stemmen uit de popwereld, en samen met John Oates - de man met de uitstraling van een pizza delivery boy met weinig werklust - heeft hij prachtig werk afgeleverd, onder meer met Private Eyes en H2O (eerste helft van de jaren tachtig - prima mix van pop en soul), met Live At the Apollo Theatre (samen met enkele originele leden van de Temptations) en begin van het nieuwe decennium nog met Do it for love. Nu is het tweetal terug met een cover-album, Our Kind of Soul, en Love TKO is een van de hoogtepunten eruit. De nieuwe cd is geen rap-rap in elkaar geflanst kopieerwerk. Vele van de songs zijn originele keuzes (nummers van The Stylistics, Gladys Knight of the Five Stairsteps), en als er al een bekender nummer wordt gecoverd (Barry White's Can't Get Enough of your love, of I can dream about you, dat Dan Hartman destijds voor H&O schreef maar dat op de planken bleef liggen), dan stoppen Hall & Oates het in een origineel, vaak akoestisch geïnspireerd arrangement. Love TKO, onze TVDW, is als sluimerende soulsong een van de hoogtepunten. Het nummer werd een hit voor Teddy Pendergrass in 1981. Een jaar later zou deze grote soulzanger in een rolstoel belanden, na een auto-ongeval. Pendergrass maakte eerst naam als zanger bij Harold Melvin & The Blue Notes (herinner u hits met de typische Philly Soul Sound als If you don't know me by now en Satisfaction Guaranteed), alvorens midden jaren zeventig een solo-carrière te starten. Bij wijze van eerbetoon werd Pendergrass door Ashford & Simpson nog het podium opgerold tijdens Live Aid in 1985, maar dit terzijde. Oh ja, en overbodig om op te merken maar voor de volledigheid toch even zeggen dat de TKO uit de songtitel staat voor de boksersterm Total Knock Out.