TVDW 24/06/2012 - Keane - Neon River (2012)

Inderdaad. Opnieuw Keane. De vorige tvdw is nog warm, maar uiteindelijk is het simpel: als een nummer onophoudelijk tegen je oorschelp blijft aanschurken, is een nieuwe nominatie onvermijdelijk. Zeker als je dan een muziekluwe week hebt - enkel de nieuwe Rush passeerde de revue, plus een herbeluistering van Rival Sons - dan is de keuze snel gemaakt. Het is overigens niet de eerste keer dat één album twee tvdw's oplevert. Athlete speelde het klaar met hun album "Tourist", en ook die laatste plaat van The Heavy bracht twee nominaties voort.


Neon River is wat mij betreft het hoogtepunt uit "Strangeland", die nieuwe Keane-cd. Prachtig, hoeveel melodie in de zanglijn kruipt. En ook de tekst is een mooi staaltje sfeerschepping, met tussen de lijnen door nog wat zinnigs over lotsbestemming en zelfontplooing.

TVDW 17/06/2012 - D'Influence - Shake it (1997)

De tvdw's doorlopen geeft een vertekend beeld. Ik heb (ook) een grote voorliefde voor Britse R&B, soul en acid jazz - en toch vallen slechts 5 van de nu 388 tvdw's onder die noemer. Ronny Jordan, Jhelisa, Roachford, de Brand New Heavies - en nu D'Influence. Nooit echt doorgebroken, dit laatste groepje, maar wat een geweldige plaat maakten ze eind jaren negentig met "London". Eentje die de geschiedenis van dertig jaar zwarte muziek opslurpt en er een eigentijds - nu ja, eigentijds circa 1997 dan toch - soepje van maakt. Deze jongens kennen hun klassiekers. Niet toevallig pikte Daryl Hall D'Influence op als een van de producers voor zijn "Can't Stop Dreaming"-album. Het resultaat van die samenwerking haalde de plaat niet, maar valt wel nog op youtube te rapen.

Vorige week dook ik nog eens in "London", waarvan ik intussen twee kopieën in huis heb. Het tweede exemplaar, incl. een bonus-cd met enkele knappe remixen, wist ik dankzij bemiddeling van Shamrockske Nico voor een prikje op de kop te tikken. Net als een andere weergaloze Britse soulplaat trouwens, "Companeros" van Working Week. Maar met tvdw's is het zoals met Highlander: there can only be one.

TVDW 10/06/2012 - The Maccabees - Pelican (2012)

Bij de eerste beluistering denk je: wat een pretentieus groepje. Een tweede beluistering volgt, omdat je toch niet meteen klaar bent met dat album. En na nog zo'n paar luisterbeurten zeg je: prachtplaat. Heerlijk. En iets wat niet zo gek vaak gebeurt. Meestal is je oordeel meteen klaar, of geeft een album meteen alle geheimen prijs. Niet zo bij "Given to the Wild" van The Maccabees. Ja, ze hebben pretentie, deze jonge honden uit Brighton, en ja hun songs klinken ambitieus. Maar er beweegt van alles, de songs staan niet stil, slaan zijwegjes in, de groep smokkelt al eens een vreemd instrument binnen of pakt uit met een verrassend arrangement. Ik had in het verleden hetzelfde met Embrace, nog zo'n vergeten Engels groepje, of met het Amerikaanse Remy Zero. Perfect zijn ze niet, die platen, maar ik haal ze toch nog af en toe eens boven. Liever deze Maccabees trouwens, dan de manier waarop Coldplay tegenwoordig platen inblikt. Je hoort Chris Martin haast denken: "Prima kerels, maar we moeten hier nog snel wat woohoo's of lalala's in het refrein smokkelen, zodat het stadion lekker kan meebrullen." De Simple Minds van deze eeuw, dat zijn die van Coldplay intussen geworden.

Terug naar The Maccabees, waarover de Britse pers alvast laaiend enthousiast was. “An adrenaline shot in the arm for British guitar music” schreef Q Magazine (trouwens het zinnetje dat me aanspoorde om deze groep te gaan checken). “A thoughtful, spiritual record of musical innovation, lyrical purpose and deep feeling", klonk het bij The Times, terwijl The Sun de plaat omschreef als "majestic and sublime, with multi-layered, complex songs that reward the listener with every play”. Allemaal overdreven natuurlijk, maar dat laatste klopt wel. De beloning ligt om de hoek, voor wie even doorbijt. En die tvdw, très TV on the Radio, die klinkt toch wel erg spannend en strak.

TVDW 03/06/2012 - Keane - On the Road (2012)

Voortschrijdend inzicht, dat was het woord bij uitstek, dat vorige week slag om slinger in de media opdook. Het is ook bruikbaar bij de tvdw van deze week. Keane wordt zo langzamerhand de nieuwe Roxette of Eurythmics: lekker weghappende, radiovriendelijke singles bij uitstek, positieve feel good songs die zowat bij elk radiostation ingang vinden. Tvdw's leken tot nu toe echter net een brug te ver. Maar dat was buiten "Strangeland" gerekend, die nieuwe plaat die zich keer op keer weer ellenbogenwringend een weg baant richting iPod. Silenced by the night is al een single met een gouden randje, elders op het album vallen er nog heel wat parels te rapen. On the road bijvoorbeeld, dat met een heerlijke drive richting hoopvolle toekomst snelt.

Over hoopvolle toekomst gesproken - en heel wat belangrijker dan dit triviale tvdw-gezwets: mijn petekind heeft sinds vorige week een lief. Champagne! Of liever: ice tea!