TVDW 10/06/2012 - The Maccabees - Pelican (2012)

Bij de eerste beluistering denk je: wat een pretentieus groepje. Een tweede beluistering volgt, omdat je toch niet meteen klaar bent met dat album. En na nog zo'n paar luisterbeurten zeg je: prachtplaat. Heerlijk. En iets wat niet zo gek vaak gebeurt. Meestal is je oordeel meteen klaar, of geeft een album meteen alle geheimen prijs. Niet zo bij "Given to the Wild" van The Maccabees. Ja, ze hebben pretentie, deze jonge honden uit Brighton, en ja hun songs klinken ambitieus. Maar er beweegt van alles, de songs staan niet stil, slaan zijwegjes in, de groep smokkelt al eens een vreemd instrument binnen of pakt uit met een verrassend arrangement. Ik had in het verleden hetzelfde met Embrace, nog zo'n vergeten Engels groepje, of met het Amerikaanse Remy Zero. Perfect zijn ze niet, die platen, maar ik haal ze toch nog af en toe eens boven. Liever deze Maccabees trouwens, dan de manier waarop Coldplay tegenwoordig platen inblikt. Je hoort Chris Martin haast denken: "Prima kerels, maar we moeten hier nog snel wat woohoo's of lalala's in het refrein smokkelen, zodat het stadion lekker kan meebrullen." De Simple Minds van deze eeuw, dat zijn die van Coldplay intussen geworden.

Terug naar The Maccabees, waarover de Britse pers alvast laaiend enthousiast was. “An adrenaline shot in the arm for British guitar music” schreef Q Magazine (trouwens het zinnetje dat me aanspoorde om deze groep te gaan checken). “A thoughtful, spiritual record of musical innovation, lyrical purpose and deep feeling", klonk het bij The Times, terwijl The Sun de plaat omschreef als "majestic and sublime, with multi-layered, complex songs that reward the listener with every play”. Allemaal overdreven natuurlijk, maar dat laatste klopt wel. De beloning ligt om de hoek, voor wie even doorbijt. En die tvdw, très TV on the Radio, die klinkt toch wel erg spannend en strak.