TVDW 23/01/2011 - Cut Copy - Sun God (2011)

Opgroeien op een dieet van Giorgio Moroder en Patrick Cowley: het laat onvermijdelijk sporen na. Zo heb ik een boon voor de Australiërs van Cut Copy; hun vorige plaat 'In Ghost Colours' bracht een leuke retrotrip met overduidelijke invloeden van New Order en Depeche Mode. Het album haalde zelfs de zevende plaats in mijn 'Best Of' lijstje van dat jaar (- 2008). De groep nam de daaropvolgende jaren niets nieuws op, maar dat deed de populariteit blijkbaar alleen maar stijgen: Cut Copy was de 48ste meest 'geblogde' band van 2010 volgens Hype Machine. Achtenveertigste op een totaal van een ziljoen aantal bands? Het zegt toch iets. Zal ik meteen even de top 10 geven? Welaan, dan.

TEN MOST BLOGGED ARTISTS OF 2010
1. Yeasayer
2. Caribou
3. The National
4. The xx
5. Beach House
6. LCD Soundsystem
7. Sleigh Bells
8. Gorillaz
9. Crystal Castles
10. Arcade Fire

Op opvolger 'Zonoscope' - die eigenlijk pas over twee weken officieel uitkomt, hopelijk krijgen we geen boze mail uit Melbourne - wordt net iets teveel binnen de lijntjes gekleurd. Buiten dan op die ene track, de laatste van het album: Sun God (- ik maak me graag wijs dat de titel een verwijzing is naar Sun Goddess, een van mijn favorieten uit de cataloog van Earth Wind & Fire, maar dit terzijde). De track start als een doorsnee catchy synthpopsong, neemt na drie minuten een bocht richting Madchester & Happy Mondays, om daarna een glorieuze, langgerekte finale in te zetten. Een finale die meer dan één gelijkenis heeft met het allerbeste van, juist ja, Moroder en Cowley.

TVDW 16/01/2010 - The Rembrandts - One horse town (1992)

Een tvdw waarin enkele stokpaardjes zij aan zij draven: de liefde voor powerpop, de liefde voor uitverkoopbakken en tweedehandszaakjes en a touch of nostalgia. De erfenis van The Rembrandts is inmiddels herleid tot het alles overvleugende nummertje dat midden jaren negentig in sitcom Friends werd gebruikt. Ik leerde ze enkele jaren eerder kennen, tijdens mijn legerdienst, toen ze met het uit hun debuut stammende That's Just the Way it is een hitje hadden. Ook de tweede plaat bevatte nog enkele pareltjes, al was ik die haast vergeten. Tot ik de cd onlangs in de uitverkoopbakken (stokpaardje 1) van een tweedehandszaakje (stokpaardje 2) op de kop kon tikken. Voor de schamele som dan nog van, ik durf het nauwelijks schrijven, 70 eurocent... De heerlijke powerpop (stokpaardje 3) kwam meteen terug mijn oorschelp binnenwaaien. Als een oude, uit het oog verloren bekende die plots de deur van je stamcafé opengooit. Heerlijke nostalgie (stokpaardje 4).

Niet dat ik een stamcafé heb, maar kom.

TVDW 09/01/2010 - Gerry Rafferty - Get it right next time (1979)

Zou er bij de smid in de hel een promotieactie zijn rond de jaarwisseling? Iets als 'Nu gratis je zeis laten slijpen! Tijdelijke Actie!'? Feit is dat de Man Met De Zeis niet bepaald stil zat de afgelopen dagen. Vorige tvdw was al ophangen aan een ons te vroeg ontvallen popster, en nu is het weer van dat. In drievoud dan nog.

Net voor nieuwjaar stierf Teena Marie, zo las ik vorig week. Hier niet zo bekend, maar in Amerika nog steeds een grote naam. 'Miss T' was een van de weinige blanke zangeressen die serieus werd genomen door zwarte soulbrothers. Rick James was in haar beginjaren een mentor, ze nam op voor Motown en toen haar overlijden bekend werd, twitterde de zwarte muziekgemeenschap zich blauw om medeleven te betuigen. Een aangeslagen Lenny Kravitz stuurde via iPhone zelfs een uitgebreid in memoriam de wereld in. Het was Teena Marie die Lenny van de straat plukte en aanmoedigde om die inmiddels klassieke debuutplaat op te nemen. Miss Marie werd in Europa pas echt bekend toen The Fugees haar Ooh la la la recycleerden in Fu-Gee-La, maar mij persoonlijke favoriet uit haar cataloog is het heerlijk funky Behind the Groove uit 1980. (In de comments).

Forward naar het schielijk overlijden nummer twee: Mick Karn. Nooit een echt grote fan van Japan geweest, maar dat Karn een stevig stukje kon bassen, valt niet te ontkennen. Persoonlijke favoriet: She's got claws van Gary Numan, waarop de man zijn trademark baspartij loslaat (met naast hem in de ritmesectie: Roger Taylor van Queen) en tevens een catchy streepje sax uitstoot. Luister naar de laatste minuut van de song - meesterlijk. (In de comments).

En dan was er natuurlijk het nieuws dat Gerry Rafferty het tijdelijke met het eeuwige wisselde. "City to City", "Night Owl" en "On a wing and a prayer" blijven geweldige platen, mellow en romantisch en stevig geworteld in (seventies) folky rock en pop. Gerry scoorde al eerder een tvdw (gekoppeld aan Mijn Leven Als Jeugdcrimineel - voor het verhaaltje klik op het label 'Gerry Rafferty' hieronder). Na een week ondergedompeld te zijn in 's mans werk (solo en met Stealers Wheel) is een tweede tvdw meer dan op zijn plaats. Get it right next time start met een heerlijke intro die voor mijn part in een endless loop mocht blijven - zo mooi. Beetje zoals die al even meesterlijke start van Steve Winwoods Night Train: niet stuk te krijgen. Rafferty's droevige levensverhaal kwam de voorbije dagen genoeg in het nieuws. Geen beter argument om alcoholverslaving vooral niet te romantiseren.

TVDW 02/01/2011 - Nighttrain - Hallo Bimmelbahn (1973)

Goeie timing: net nu iedereen Boney M herontdekt via Barbra Streisand van Duck Sauce (dat stevig leunt op Boney M's Gotta go home), valt het doek over 'zanger' Bobby Farrell. Alle media schreven de term zanger met enkelvoudige aanhalingstekens, om het inmiddels alombekende verhaal te duiden dat Bobby niet écht zong. Frank Farian had de touwtjes in handen, de man die de Duitse über-schlager Rocky opnam, die Terence Trent d'Arby zijn allereerste kans gaf, die producer was bij zowel The Far Corporation (Toto meets Led Zep) als bij Milli Vanilli, en in wiens studio Stevie Wonder I just called to say I love you kwam opnemen. Farian had een neus voor hits en voor catchy arrangementen. Dat valt vooral op als je de rist covers bekijkt die hij de Boney M treatment gaf: In-a-gadda-da-vida, CCR (Have you ever seen the rain), Neil Youngs Heart of Gold, Cole Porters Love for Sale, maar ook een obscuur garagerock nummertje uit de sixties als Painter Man (van The Creation).

Terug naar Bobby Farrell, de man die samen met de drie Boney M meiden de hoes sierde van mijn allereerste singletje. Klein verhaaltje hierrond: toen de single uitkwam, was ik nog veel te klein om naar de platenwinkel te gaan. Dus vroeg ik mijn moeder om het singletje mee te brengen. Alleen had ik niet om Daddy Cool van Boney M gevraagd, maar wel om Daddy Cool van The Darts, een Brits groepje dat thuis was in doo-wop en rock 'n roll. Bon, mama kwam thuis met Boney M en veel kritisch vermogen had ik toen (ook al / nog) niet, dus ging Farian de eerste 45T die op de Technics werd gegooid. Met op de b-kant een versie van No Woman No Cry - nog zo'n opvallende coverkeuze van Farian.

Mijn liefde voor Boney M kende een hoogtepunt bij album nummer drie, "Nightflight To Venus", uit 1978. De futuristische cover, de spannende glitterpakjes waarin de drie dames zich hadden gewurmd en enkele fantastische songs - niet in het minst de titeltrack, opgestart met vocoder en een drumritme dat Farian vlotjes had geleend bij Cozy Powells Dance With The Devil. Farians huisdrummer in de Berlijnse Hansa Studios was overigens ook niet van de minsten: Keith Forsey, die alle Moroder producties van een stevige beat voorzag en ook Don't you (forget about me) schreef.

Na "Nightflight to Venus" was de interesse meteen verdampt. Was het de al te kinderlijke teneur van de volgende single Hoorah Hoorah (it's a holiday)? Of de al te schaamteloze rip-off van Abba die tot single El Lute leidde? Feit is dat Boney M er had gelegen. We zaten inmiddels ook al in 1979, het jaartal van Kiss en van AC/DC's "Highway to Hell". Een u-turn die jongens in hun eerste jaar middelbaar moeiteloos maken.

Oh ja, bijna vergeten, maar ook de tvdw heeft een link met Boney M. Natuurlijk. Check comments en alles wordt duidelijk...