TVDW 02/01/2011 - Nighttrain - Hallo Bimmelbahn (1973)

Goeie timing: net nu iedereen Boney M herontdekt via Barbra Streisand van Duck Sauce (dat stevig leunt op Boney M's Gotta go home), valt het doek over 'zanger' Bobby Farrell. Alle media schreven de term zanger met enkelvoudige aanhalingstekens, om het inmiddels alombekende verhaal te duiden dat Bobby niet écht zong. Frank Farian had de touwtjes in handen, de man die de Duitse über-schlager Rocky opnam, die Terence Trent d'Arby zijn allereerste kans gaf, die producer was bij zowel The Far Corporation (Toto meets Led Zep) als bij Milli Vanilli, en in wiens studio Stevie Wonder I just called to say I love you kwam opnemen. Farian had een neus voor hits en voor catchy arrangementen. Dat valt vooral op als je de rist covers bekijkt die hij de Boney M treatment gaf: In-a-gadda-da-vida, CCR (Have you ever seen the rain), Neil Youngs Heart of Gold, Cole Porters Love for Sale, maar ook een obscuur garagerock nummertje uit de sixties als Painter Man (van The Creation).

Terug naar Bobby Farrell, de man die samen met de drie Boney M meiden de hoes sierde van mijn allereerste singletje. Klein verhaaltje hierrond: toen de single uitkwam, was ik nog veel te klein om naar de platenwinkel te gaan. Dus vroeg ik mijn moeder om het singletje mee te brengen. Alleen had ik niet om Daddy Cool van Boney M gevraagd, maar wel om Daddy Cool van The Darts, een Brits groepje dat thuis was in doo-wop en rock 'n roll. Bon, mama kwam thuis met Boney M en veel kritisch vermogen had ik toen (ook al / nog) niet, dus ging Farian de eerste 45T die op de Technics werd gegooid. Met op de b-kant een versie van No Woman No Cry - nog zo'n opvallende coverkeuze van Farian.

Mijn liefde voor Boney M kende een hoogtepunt bij album nummer drie, "Nightflight To Venus", uit 1978. De futuristische cover, de spannende glitterpakjes waarin de drie dames zich hadden gewurmd en enkele fantastische songs - niet in het minst de titeltrack, opgestart met vocoder en een drumritme dat Farian vlotjes had geleend bij Cozy Powells Dance With The Devil. Farians huisdrummer in de Berlijnse Hansa Studios was overigens ook niet van de minsten: Keith Forsey, die alle Moroder producties van een stevige beat voorzag en ook Don't you (forget about me) schreef.

Na "Nightflight to Venus" was de interesse meteen verdampt. Was het de al te kinderlijke teneur van de volgende single Hoorah Hoorah (it's a holiday)? Of de al te schaamteloze rip-off van Abba die tot single El Lute leidde? Feit is dat Boney M er had gelegen. We zaten inmiddels ook al in 1979, het jaartal van Kiss en van AC/DC's "Highway to Hell". Een u-turn die jongens in hun eerste jaar middelbaar moeiteloos maken.

Oh ja, bijna vergeten, maar ook de tvdw heeft een link met Boney M. Natuurlijk. Check comments en alles wordt duidelijk...