TVDW 28/06/2020 - The Pebbles - Mackintosh (1970)

Het leuke aan plaatjes kopen zit 'm niet zozeer, of liever niet enkel, in het hebben van deze of gene plaat. Het gaat ook om de zoektocht en om alles wat daarmee gepaard gaat, bijvoorbeeld ook de praatjes die je maakt met degene van wie je koopt of aan wie je verkoopt. Wat dat laatste betreft: ik verkoop sinds kort ook af en toe wel eens een plaatje ja, meestal via de twee besloten vinyl georiënteerde Facebookgroepen. Altijd leuk, die korte babbels aan de voordeur, als iemand een plaat komt halen die ik toch dubbel had of die ik eigenlijk toch nooit goed vond.

Afgelopen week had ik zo'n praatje dat toch wat langer bleef hangen. Ik vond op FB Marketplace iemand die "Ragged Glory" van Neil Young verkocht, aan een érg schappelijk prijsje. 'Of ze nog platen had', vroeg ik. Ja - en ik mocht meteen op zondagvoormiddag komen kijken. De vrouw in kwestie had de platen, volledig Corona proof, netjes buiten uitgestald. Ze bleken van haar man te zijn geweest, die enkele jaren voordien aan kanker was overleden. Er zat veel goed spul bij: JJ Cale, nog wat Neil Young, Cat Stevens, Luka Bloom, Loudon Wainwright III... Ze had er geen spijt van om er afstand van te doen, ik verzekerde haar dat ze in goede handen waren en dat ik er veel plezier aan zou beleven.

De grootste verrassing uit de oogst vond ik nog een verzamelaar van The Pebbles. Ik kende de groep natuurlijk vooral van Seven Horses In the Sky, die met catchy piano en geluidseffectjes voortgalopperende Belpop-klassieker. Voor het overige stond de groep bij mij vooral synoniem met Fred Becky, de frontman die ik vooral kende van kwisprogramma's uit de jaren tachtig. Meer een societyfiguur dan een rockster. Ik moet mijn mening toch herzien. Ik draaide die verzamelaar al verschillende keren, er staan prachtige rocknummers op - inventief, spannend, allerminst kneuterig. Als tvdw kies ik voor Mackintosh, destijds ook een grote hit, en eentje waarvan zowel het ritme als de drumbreak, wie weet, zelfs vaag als inspiratiebron diende voor Golden Earring en hun Radar Love.

TVDW 19/02/2006 - Catalog of Cool - No Turnin' Back (1986)

Het voordeel van een thirtysomething te zijn - closing in on forty - is dat je al eens kan achteromkijken. Naar de prille jaren tachtig bijvoorbeeld, en de eerste golf Belpop. Get Sprouts, Hitring, Vrijaf... het was fijn om te horen dat Belgische pop en rock een eigen gezicht kreeg. In veralgemeenheden gesproken was er voordien het grote niets, als we The Pebbles, Wallace Collection, Roland, Ferre Grignard en Raymond even buiten beschouwing laten. De eerste experimenten richting synthpop stonden ons wel aan: The Pop Gun, Schmutz, Parking Meters, Luna Twist... Scooter stak er wat boven uit, mede dankzij de geweldige stem van Piet van den Heuvel. We zouden de man later nog volgen als backing vocalist bij Dirk Blanchart's Groove Quartet en bij Bart Peeters, maar eer het zover was, dook Catalog of Cool op. Restless, hun enige plaat, is een bescheiden en wat miskende klassieker. Het is gesofisticeerde blanke funk in een grootse productie - in die tijd du jamais entendu in Vlaanderen. Prijsbeest van het album (nu door EMI op cd heruitgebracht) is "No Turnin’ Back", een met een karakteristieke fretless bass opgestarte song die doorspekt is met shouts die doen terugdenken aan "Voices inside my head" van The Police. Een nummer dat zo in het gestileerde decor van Miami Vice had gepast. Van den Heuvel is intussen 53 jaar en werkt aan zijn eerste echte soloplaat, o.a. met Steven De Bruyn en Tom Vanstiphout. Het resultaat, zo vertelde hij ons dit weekend, zou in de lijn van Ben Harper of Ry Cooder liggen. We zijn benieuwd.