TVDW 23/09/2018 - Johnny Nash - Why did you do it? (1975)

Een achteloos gekochte 1 euro find die na maanden op de draaitafel belandt en plots veel beter is dan verwacht. Gotta love that. Ik had het nochtans kunnen weten, toen ik de namen op de hoes van "Tears on my pillow" las. Bobby Womack levert er gitaarlicks, Bettye Wright zingt mee, Hugh Masekela komt wat toeteren. Zelfs Herbie Hancock speelt wat deuntjes, wat best raar is als je de veelal lichtvoetige muziek hoort.

Nash draaide in zijn jonge jaren mee in de entourage van Bob Marley. Best gek, want hij was helemaal geen Jamaicaan. Op deze plaat covert hij een paar van diens nummers. Maar de man verschoof in de jaren zeventig van reggae naar soul, en ook dat facet is te horen. "Tears on my pillow" is een merkwaardige opeenvolging van vederlichte maar erg aangename reggae en satin soul. De pareltjes liggen voor het rapen, met telkens Nash' boterzachte, wat hoge soulstem die de aandacht opeist. Marley's "Reggae on Broadway" is bijvoorbeeld heerlijk. Het is een song met een aparte achtergrond; het was de single die Marley voor CBS opnam met Nash en diens begeleidingsband en het moest hem laten doorbreken in Engeland. Maar het bleek een hopeloze flop (Marley's enige), waarna een switch naar het Island-label alsnog het begin inluidde van het veroveren van de wereld. Maar voor de tvdw kies ik voor de opvallende opentrack van het album. Het is een wonderlijke kruising tussen zachte, Philly-achtige soul en blaxploitation funk, met naar het einde een duidelijke stilistische verwijzing naar Marvin Gaye.

En Nash zelf? Die is nog maar eens het bewijs dat deze blog eerder een muzikaal dagboek (nu ja, weekboek) is, dan een populariteitspoll. Sommige van mijn favoriete artiesten hebben na al die jaren nog altijd geen (of nauwelijks) een tvdw-notinatie, terwijl deze behoorlijk obscure pipo nu plots al met zijn twééde tvdw gaat lopen. De eerste tvdw van de man? Dat was een song die we allemààl kennen....

TVDW 16/09/2018 - José James - Use me (2018)

Wat fijn, als je als concertganger getuige bent van Pure Klasse. Het was afgelopen week mijn eerste keer dat ik José James aan het werk zag en eerlijk gezegd: het feit dat hij zich dit keer exclusief op het werk van Bill Withers zou werpen, was een extra aansporing om richting AB te gaan. Withers ligt bij mij in de bovenste schuif. De manier waarop hij in het dichtbevolkte gebied van warme soulmuziek toch een volstrekt eigen plaatsje wist te bemachtigen, verdient alle lof. Merkwaardig ook hoe de man zo'n stevige reputatie en dito cataloog bij elkaar kon schrijven op amper een handvol platen, en in een korte tijdspanne. Oh ja, dat Withers een stotteraar is, heb ik ook altijd een sympathiek detail gevonden.

Pure klasse, zei ik, maar dat sloeg in dit geval vooral op José James en zijn jazzfunk kwartet. Straffe muzikanten die op tijd en stond een solospot kregen om hun talent te etaleren. Maar het was toch vooral James zelf die me met verstomming sloeg. Zijn frasering lag akelig dicht bij die van Withers, al maakte hij met zijn jazzy scats duidelijk dat hij meer wilde doen dan imiteren. Enige smet vond ik dat de man in de bissen terugplooide op eigen werk, in plaats van in de tribute trip te blijven en nog wat verder te grabbelen in de ton met Withers-songs.

TVDW 09/09/2018 - Eminem - Lucky You (feat. Joyner Lucas) (2018)

Van mijn drie kinderen is Bram voorlopig degene die het meest met muziek bezig is, al is hij de enige van de drie die nooit notenleer volgde en ook geen instrument speelt. Hij heeft wel kennis over 'mijn smaak', maar is vooral op zijn eigen eilandje bezig, in hoofdzaak met hiphop. Het gaat meer specifiek om subgenres als mumble rap en trap, hedendaagse rapvarianten waar ik niet steeds in 'mee' ben. Wel fijn om met name in de wagen erin opgevoed te worden, en af en toe meningen heen en weer te gooien over deze of gene artiest. Af en toe schakelt hij ook over op old school rap en kan ik een boompje opzetten over pakweg Gangstarr, Nas of A Tribe Called Quest.

Afgelopen week was er een fantastisch moment waarop we de nieuwe Eminem bespraken in de wagen. Hij had er al wat over gelezen en gooide enkele tracks via Spotify op de car stereo. Ik wist in één klap opnieuw waarom ik dat blanke genie uit Detroit zo geweldig vind. Alleen al de hoes van de nieuwe plaat "Kamikaze", met die speelse verwijzing naar die andere iconische bleekscheten van de rap, de Beastie Boys, en hun "License To Ill". Eenmaal je in de songs zelf duikt, valt al snel op hoezeer "Kamikaze" propvol leuke verwijzingen naar andere rappers zit. Nu ja, leuk is het verkeerde woord bij 'Em - hij kan als geen ander op spijkerharde wijze collega's naar de hoek dissen. Dubbel leuk werd het tussen ons (Bram en ik) toen Slim Shady in enkele tracks de snoepjes van het moment, de mumble rappers, aanpakte. Drake blijft nog enigszins buiten schot (al is er een vage verwijzing naar de man), maar Lil Pump, Lil Yachty en Lil Xan en Migos krijgen er stevig van langs.

"Kamikaze" is niet overal even sterk en duurt - een oud zeer bij hiphop - te lang. Maar er zijn genoeg mokerslagen van songs om aan te tonen dat de Meester terug is. En hoe.

TVDW 02/09/2018 - John Cougar Mellencamp - Rumbleseat (1985)

De meesten schatten The Lonesome Jubilee hoger in, maar voor mij zal "Scarecrow" steeds het hoogtepunt blijven van JCM. Een plaat waarin hij zijn posterboygehalte naar beneden schroefde, ten voordele van een blue collar portret van de kleine man in stoffige kleine dorpjes die de eindjes aan elkaar tracht te knopen en ter ontspanning rondrijdt met wagens en luistert naar R.O.C.K. in the U.S.A. ("and don't forget James Brown"). Klinkt erg Springsteen, ja, en Mellencamp kwam inderdaad nooit dichter bij The Boss dan op deze plaat. Justice & Independance is zo'n song die door Springsteen beademd lijkt; een gloedvolle rocker die aan het eind een geweldige Bo Diddley beat geïnjecteerd krijgt. De tvdw heeft dat nog meer, het had een b-kantje van Born In The USA kunnen zijn. Oh en wie zich afvraagt wat zo'n rumbleseat is: dat is een opklapbaar achterbankje zoals sommige Amerikaanse wagens dat vroeger hadden. Een mother-in-law seat werd het ook wel genoemd (!).