TVDW 28/08/2016 - Randy Crawford - I hope you'll be very unhappy without me (1979)

Ik weet het, ze is de seut uit het klasje soulzangeressen. Heeft te maken met haar doodbrave uiterlijk en dito imago en natuurlijk ook met One Day I'll Fly Away, een mooie ballad die intussen net iets teveel gediend heeft als achtergrond bij schmaltzige toestanden, en zo Crawford ongewild besmette. Jammer, want miss Crawford heeft best wel wat te vertellen. Samen met de Crusaders bracht ze de ultieme fusion tussen jazz en soul, met het weergaloze Street Life. Datzelfde jaar, 1979, bracht ze ook "Raw Silk" uit, een weinig bekende plaat waarop ze, gesteund door Allen Toussaint en wat muzikanten van Toto, een mooie staalkaart brengt van haar kunnen. De tvdw is wat lukraak gekozen, maar de song - van oorsprong een countrynummer - valt wel op door de titel en tekst. Een venijnige sneer die je niet meteen verwacht van een seutje, al verpakt ze de song wel in een herkenbare ballad.

TVDW 21/08/2016 - Spandau Ballet - Instinction (1982)

De 600+ posts op deze blog maken duidelijk dat ik me meer dan eens bezondig aan het wentelen in nostalgie. En dat ik graag lijstjes maak. Dat laatste deed ik al als beginnend tiener. Zo hield ik een aantal jaren zelfs dag na dag op fiches bij welke platen ik draaide. Vanaf het moment dat een plaat op een bepaalde dag integraal gedraaid werd (- dat was het enige criterium), nam ik een Speciale Stift ter hand en noteerde datum en naam van artiest en album. Aan het eind van het jaar werd natuurlijk geturfd hoeveel welke plaat gedraaid werd.

Ik heb de fiches nog altijd (natuurlijk) en bladerde er afgelopen weekend nog eens door. Zo bleek dat het album dat in 1983 het meest op de draaitafel belandde (op de Philips die in mijn jongenskamer stond + op de Technics die zich in 'de salon' bevond), "True" van Spandau Ballet was. Twaalf streepjes kreeg dat album langs haar naam, ééntje meer dan "Thriller" van Michael Jackson en "Face to Face" van Gino Soccio, en vier meer dan "Logic" van Logic System en "Powerlight" van Earth Wind & Fire. Oh ja, cassetjes telden ook, want Soccio had ik niet eens op vinyl. Nog wat weetjes (waar niemand staat op te wachten, ik weet het, maar ik geef ze toch): dat ene jaar werd 314 keer een plaat gedraaid, van 83 verschillende groepen. Ik kan zo nog wel even doorgaan, hoor...

Ik weet het, Spandau Ballet is door de jaren heen uitgegroeid tot de risee uit de klas van de New Romantics. ABC, Ultravox, zelfs Duran Duran werden door de jaren heen gerehabiliteerd, bij deze band gebeurde dat nooit. Het had vooral te maken met imago. Tony Hadley zag eruit als een afgeborstelde schoenverkoper, een Bryan Ferry van de Aldi, terwijl de broertjes Kemp hun Londense afkomst inruilden voor de looks van getaande beach boys in witte pofbroeken. Hoedanook, luister naar de muziek en die staat best nog overeind naast pakweg "The Lexicon of Love" of "Rio". Grote doorbraakplaat "True" was een opstapje en en stijlbreuk tegelijk, net als "New Gold Dream" dat was voor Simple Minds. Het hoekige, rudimentaire geluid had plaatsgemaakt voor een glossy, glanzende sound, en het arty geëxperimenteer was vervangen door een hitgevoeligheid. Ik herinner me nog dat in het jaar dat "True" de hitparades domineerde en ik nog veel te jong was om naar concerten te gaan, op de Nederlandse tv (ik denk Countdown?) een integraal concert van de groep te zien (- én simultaan op de radio te horen) was. Voor mij was het een hele openbaring om naast de kleppers uit hit-album "True" ook songs als To Cut a long story short, Paint me down en Instinction te horen.

Deze week pluk ik "Diamond", het tweede album van Spandau Ballet, uit een afprijsbak. Het is de plaat die ze inblikten net voor duo Jolley & Swain hen met de productie van "True" tot wereldsterren maakte. Tijd om de groep op deze blog eindelijk een tvdw - hun eerste - te geven (nadat ze er 33 jaar geleden ongetwijfeld al een aantal scoorde). Instinction klinkt zo 1982 als maar kan zijn, met gezwollen, theatrale vocals, een harde, metalige bass vooraan in de mix, een dikke laag synths en een break met heel wat getrommel. Trevor Horn maakte er een remix van die op single verscheen, maar dit is de originele album-versie.

TVDW 14/08/2016 - The 5th Dimension - The best of my love (1974)

Wacht eens even? Een zwarte soulgroep die een nummer covert van die westcoast countryrocking rednecks van de Eagels? Toch wel merkwaardig. Zeker in de jaren zeventig, waar met name de omgekeerde beweging - blank beatgroepje doet snel snel een zwart soulnummertje over met wat extra gitaartjes en brave vocals - schering en inslag was. Zo verrassend dat de track (uit het album "Soul & Inspiration") het meteen tot tvdw schopte.

Geweldig goed album trouwens, dat nog wel meer lekkers bevat. The 5th Dimension verstond de kunst om zowel soft ballads te brengen (genre Carpenters of Gladys Knight) als stomende up tempo soulnummers (genre Temptations of Staple Singers). Als bonus nog een tweede cover van datzelfde album, eentje van Bill Withers' song Harlem. Trouwens, dààr dan weer over gesproken: dat moet qua structuur een van de meest ongewone songs ooit zijn. Ik ken niets van akkoordenstructuren, maar luister hoe die song keer op keer bij elke vers een versnelling hoger lijkt te schakelen. Erg vreemd... maar wel beresterk, net als de coverversie die ik hier nog even bijplak.
Een Instagramvriend wees me trouwens nog op een andere, al even opmerkelijke cover van The 5th Dimension, eentje van Cream's Sunshine of your love. Maar die moet je maar zelf youtuben of spotifyen.

TVDW 07/08/2016 - Johnny Hodges & Wild Bill Davis - Wings and things (1965)

Opnieuw een streepje coole jazz als tvdw. Dit keer speelt Johnny Hodges het klaar, een man waarvan ik op twee weken tijd twee aardige platen kon scoren. Hodges is geen klein bier, de man stond met zijn alt-saxofonist jarenlang te toeteren in de band van Sir Duke Ellington. Ook met Wild Bill Davis maakte hij een aantal platen in de jaren zestig. Voor Jimmy Smith die kroon opeiste (zie de tvdw van enkele weken terug) was Davis de nummer één orgelspeler uit de jazz. Op "Wings and things" spelen Davis en Hodges zij aan zij, met op gitaar nog de geweldige Grant Green. De tvdw is de titeltrack, geschreven door Hodges, maar als extraatje heb ik ook nog de plezierige Ellington-compositie Imbo in de aanbieding.

TVDW 31/07/2016 - Blood Orange - Hadron Collider (feat. Nelly Furtado) (2016)

Ik weet het, twee tvdw's van dezelfde artiest, vlak na elkaar. Het is nog wel eens gebeurd, dacht ik, met Roachford enkele jaren geleden. En in de jaren tachtig, toen ik de tvdw's nog artisanaal neerschreef in een schriftje, speelde Fischer-Z het ooit klaar, in die weken dat hun debuut "Word Salat" niet van de platendraaier weg te branden was.

Toch nog even verder over die nieuwe van Blood Orange, die als één lange trip is, langs verschillende (zwarte) muziekgenres. Het soort plaat dat te vergelijken valt met wat Stevie Wonder in de jaren zeventig deed. Met Marvin Gaye ook, en (natuurlijk) ook met Prince. De tvdw Hadron Collider (wat zou dat betekenen?) is een rustpuntje, een fris watervalletje van een ballad.

TVDW 24/07/2016 - Blood Orange - E.V.P. (feat. Debbie Harry) (2016)

Vakantie in Slovenië, dat betekent weinig muziek. Tenzij wat de iPhone te bieden heeft tijdens de reis en in de fitnesszaal. Dat kwam haast uitsluitend neer op "Freetown Sound", de nieuwe van Blood Orange. De bloedappelsien is een alter ego van Dev Hynes en zijn nieuwe plaat is zo mogelijk nog een pak straffer dan "Cupid Deluxe", het album dat in 2013 al vlotjes in mijn eindejaarslijstje belandde.

"Freetown Sound" is een boeiende, gulle tocht doorheen R&B, soul en funk. Erg eigentijds klinkend, maar af en toe ook schaamteloos stelend uit met name de jaren tachtig. Net als op "Cupid Deluxe" maakt Blood Orange ook baan voor gastzangeressen. Vorige keer kregen Solange en Sky Ferreira een gastrol, dit keer draven onder meer Debbie Harry, Carly Rae Jepsen en Nelly Furtado op.