TVDW 21/08/2016 - Spandau Ballet - Instinction (1982)

De 600+ posts op deze blog maken duidelijk dat ik me meer dan eens bezondig aan het wentelen in nostalgie. En dat ik graag lijstjes maak. Dat laatste deed ik al als beginnend tiener. Zo hield ik een aantal jaren zelfs dag na dag op fiches bij welke platen ik draaide. Vanaf het moment dat een plaat op een bepaalde dag integraal gedraaid werd (- dat was het enige criterium), nam ik een Speciale Stift ter hand en noteerde datum en naam van artiest en album. Aan het eind van het jaar werd natuurlijk geturfd hoeveel welke plaat gedraaid werd.

Ik heb de fiches nog altijd (natuurlijk) en bladerde er afgelopen weekend nog eens door. Zo bleek dat het album dat in 1983 het meest op de draaitafel belandde (op de Philips die in mijn jongenskamer stond + op de Technics die zich in 'de salon' bevond), "True" van Spandau Ballet was. Twaalf streepjes kreeg dat album langs haar naam, ééntje meer dan "Thriller" van Michael Jackson en "Face to Face" van Gino Soccio, en vier meer dan "Logic" van Logic System en "Powerlight" van Earth Wind & Fire. Oh ja, cassetjes telden ook, want Soccio had ik niet eens op vinyl. Nog wat weetjes (waar niemand staat op te wachten, ik weet het, maar ik geef ze toch): dat ene jaar werd 314 keer een plaat gedraaid, van 83 verschillende groepen. Ik kan zo nog wel even doorgaan, hoor...

Ik weet het, Spandau Ballet is door de jaren heen uitgegroeid tot de risee uit de klas van de New Romantics. ABC, Ultravox, zelfs Duran Duran werden door de jaren heen gerehabiliteerd, bij deze band gebeurde dat nooit. Het had vooral te maken met imago. Tony Hadley zag eruit als een afgeborstelde schoenverkoper, een Bryan Ferry van de Aldi, terwijl de broertjes Kemp hun Londense afkomst inruilden voor de looks van getaande beach boys in witte pofbroeken. Hoedanook, luister naar de muziek en die staat best nog overeind naast pakweg "The Lexicon of Love" of "Rio". Grote doorbraakplaat "True" was een opstapje en en stijlbreuk tegelijk, net als "New Gold Dream" dat was voor Simple Minds. Het hoekige, rudimentaire geluid had plaatsgemaakt voor een glossy, glanzende sound, en het arty geëxperimenteer was vervangen door een hitgevoeligheid. Ik herinner me nog dat in het jaar dat "True" de hitparades domineerde en ik nog veel te jong was om naar concerten te gaan, op de Nederlandse tv (ik denk Countdown?) een integraal concert van de groep te zien (- én simultaan op de radio te horen) was. Voor mij was het een hele openbaring om naast de kleppers uit hit-album "True" ook songs als To Cut a long story short, Paint me down en Instinction te horen.

Deze week pluk ik "Diamond", het tweede album van Spandau Ballet, uit een afprijsbak. Het is de plaat die ze inblikten net voor duo Jolley & Swain hen met de productie van "True" tot wereldsterren maakte. Tijd om de groep op deze blog eindelijk een tvdw - hun eerste - te geven (nadat ze er 33 jaar geleden ongetwijfeld al een aantal scoorde). Instinction klinkt zo 1982 als maar kan zijn, met gezwollen, theatrale vocals, een harde, metalige bass vooraan in de mix, een dikke laag synths en een break met heel wat getrommel. Trevor Horn maakte er een remix van die op single verscheen, maar dit is de originele album-versie.