TVDW 24/08/2014 - La Roux - Kiss and not tell (2014)

Nooit te vertrouwen: artiesten die niet enkel op handen gedragen worden door de zoveelste door hypes aangezwengelde persmeute, maar die daarenboven over schier onuitspreekbare namen beschikken. Ja, ik heb het over (onderdrukt spasmen en stuiptrekkingen) FKA Twigs. Een kind dat, getuige promofoto's, eerste interviews, hoes én artiestennaam, vooral de boodschap 'kijk mij eens speciaal zijn' wil uitdragen. De muziek? Heb ik ook gehoord, hoor - meer nog, ik was zelfs geïntrigeerd en begon met frisse moed aan "LP1". Tot song zes hield ik het vol, alvorens de skip-toets halverwege de track in te duwen. Wat een holle plaat.

Dus gaat La Roux met de pluimen lopen. Ze deed er weliswaar verdomd lang over om een vervolg te breien aan dat debuut (5 jaar! Voor een simpele electropop-plaat!), maar kom. Nieuw album "Trouble in Paradise" heeft in vergelijking met dat debuut een wat breder klankpalet (lees: niet àlles klinkt alsof het in 1982 is opgenomen) en hinkt een vrolijk eind in de richting van de clevere wie-doet-mij-wat pop van Lily Allen. Best vond ik nog Kiss and not tell, met die wobbly synths die wat doen terugdenken aan Tom Tom Club.   

TVDW 17/08/2014 - Haircut One Hundred - Calling Captain Autumn (1982)

Alsof Spandau Ballet plots aan het musiceren ging met de blazers- en ritmsectie van pakweg Kid Creole. Toen "Pelican West", het debuut van Haircut One Hundred, verscheen, was dat toch wel een fris geluid. 't Is een plaat die ik als jong broekje oppikte in de lokale bib, maar waarvan ik enkel de hitsingles een plaats waardig achtte op mijn cassette. De laatste tijd eist het hele album echter opnieuw mijn volle aandacht op. Wat een bruisend, lichtvoetig, dartel werkstukje!



TVDW 10/08/2014 - How to dress well - Repeat Pleasure (2014)

Weinig fanfares, confetti of klaroengeschal - en evenmin een symbolische tvdwkeuze - maar met deze post hier zijn we toch maar mooi aanbeland bij nummer 500. Sommige weken is het krabben om er eentje te nomineren, andere weken staan ze met tientallen te dringen. Soms doe ik het met plezier, soms ook met enige terughoudendheid. Meestal zijn de tvdw's strictly music related, maar af en toe hang ik er een persoonlijk verhaaltje aan vast. De enige regel is en blijft: in eer en geweten kiezen voor die ene song die, om wat voor reden dan ook, de meeste indruk naliet in de voorbije zeven dagen. Vijfhonderd exemplaren dus. We doen nog even door, we zien wel waar het eindigt.

Wil iemand David Gray eens op de schouder tikken, terwijl hij in de studio een plaat aan het opnemen is? Om hem voorzichtig duidelijk te maken: "Euh, David, dat nummer waar je aan werkt, dat heb je al geschreven? Al vier keer, zelfs." Om maar te zeggen dat ook het nieuwe album "Mutineers" niet kan bekoren. Het begint allemaal knap, maar na een tijdje zit je te luisteren naar het zoveelste gerecycleerde mineur-pianoakkoord met langzaam opgebouwde vocale laagjes en wordt de plaat plain boring. Geen tvdw voor Gray meer, dus - al blijft 's mans "Life in Slow Motion" voor mij een van dé platen van het laatste decennium. Dat laatste kan je haast letterlijk nemen: op drie weken na kwam de plaat dag op dag tien jaar geleden uit.

Dan boeit "What is this heart?", de plaat van eenmansgroepje How To Dress Well, veel meer. Het is een mix uitgebeende, blanke R&B en spaarzame, gedurfde, sexy soul. Doet me soms wat denken aan die plaat waarmee Blood Orange - nog zo'n eenmansgroepje - zowat vorig jaar wist te verrassen. Als tvdw: de eerste single, een van de meest poppy nummertjes van het album, met zo'n afgenepen korte gitaarlick zoals we die kennen van bij Phoenix of Haim.


  

TVDW 03/08/2014 - Al Hirt - Java (1963)

Zo, tijd om de platen die ik kocht in Amerika, op de draaitafel te gooien. Tussen de oogst ook twee platen van Al Hirt, de man die eerder al, even na het heengaan van mijn vader, een tvdw scoorde.

De weken dat we in Amerika rondreden, waren exact een jaar geleden meteen de laatste weken van mijn vader. Toen ik in Page, Arizona, in de tweedehandsbakken op enkele platen van Hirt stootte, twijfelde ik geen moment.

Dit was de muziek die man vader graag hoorde. En afgelopen zondag, na de herdenkingsmis, was het dan ook een goed moment om in huiselijke kring Java te laten horen, veruit 's mans bekendste nummer. Zo'n typische instrumental (deze is nota bene geschreven door Allen Toussaint) waarvan niemand de titel kent, maar die iedereen meteen kan neuriën. Zoals ook zondag bleek, toen zoon en dochter de melodie meteen meefloten. Oh ja, ook Action Man staat op de foto. Mijn vader keek mijn goede vriend Peter en mij altijd meewarig aan, als we destijds als kleine jongens in de living aan het spelen waren met wat hij "die apen" noemde. Dat Action Man aan de zijde van zijn favoriete platen opduikt, zou bij hem een al even meewarige glimlach hebben ontlokt.

27/07/2014 - Sade - Hang on to your love (1984)

Het beste moment van Live Aid: het moment waarop Sade haar zwarte jasje uitdeed. Meest Sexy Podium Outfit Ever.

Dit alweer - zoals op de keper beschouwd ALLES op deze blog - terzijde. Ook nu weer hang ik met een plezier een tvdw vast aan onze reis van drie weken doorheen de VS. Ik had een linkje kunnen maken naar een van de twintig vinylplaten die ik er kocht. Zo goedkoop! Zovele bakken met vinyl die voor een halve dollar of 1 dollar de deur uit kunnen! Ik wist me in te houden, maar was toch maar wat blij met de platen van Sky, Hall & Oates, Gordon Lightfoot, Joan Armatrading, The Korgis et j'en passe. Toch nog even: als Belg op plaats van aankomst (San Francisco) een plaat kopen van Soeur Sourire (in Amerika: The Singing Nun) en op de plaats van vertrek (Los Angeles) een plaat kopen van Wim Mertens: ook dàt heeft iets. Maar die platen werden natuurlijk strikt genomen niet beluisterd tijdens de trip - ze konden dus ook geen kans maken op een tvdw.

Sade wel. Dat had te maken met onze voorlaatste dag in de VS. We zaten in Los Angeles en besloten uit te waaien in Long Beach. Bij de lange terugrit richting downtown L.A. (één uur op de metro!) stapte een zwaarlijvige zwarte medemens in ons metrowagonnetje. Hij had onder de arm een kleine cd-speler, waarop een Best Of van Sade spinde. Ideaal: zonnetje door de ramen, metrostations als Compton (N.W.A.!) die voorbijglijden aan het raam, medereizigers die komen en gaan, het besef dat de vakantie haast voorbij is. En dat alles met de zwoele Sade als soundtrack.

20/07/2014 - Howard Jones - Hide and Seek (1984)

Ik probeer altijd te zoeken naar de mooiste foto's van artiesten die met een tvdw gaan lopen. Foto's die wel verwijzen naar de periode van opname van de tvdw (- geen Springsteen anno 2014 bij een tvdw uit Darkness on the Edge of Town, ik zeg maar wat), maar toch iets meer artistiek zijn dan de gewone promofoto's.

Moeilijk hoor, bij het heerschap Howard Jones. Dit terzijde.

Niet dat ik me zal schamen voor Jones, met name zijn debuut "Human's Lib" is en blijft een sterk staaltje synthpop. Dat hij nu opduikt als tvdw, heeft (opnieuw) alles te maken met de drie weken trip richting USA. In Las Vegas hadden we een afspraak met Sean en Joan, een koppel dat via mijn Instagram foto's een soort van digitale vriendschapsband ontwikkelde en dat zelfs met plezier de (lànge!) afstand Salt Lake City - Las Vegas aflegde om ons te zien. Sean had niet enkel een geweldig cadeautje bij - de Record Story Day single van Josh Rouse - maar ook vier home made cd's, waarop zijn Diamond Cutters staan. Geweldige kerel, die Sean, iemand waarvan je meteen beseft: dit is een muzikale zielsverwant. De door hem Diamond Cutter gedoopte verzameling is exemplarisch: het zijn 's mans ultieme songs, de nummers waarmee je een diamant kan snijden.

Eenmaal vertrokken vanuit Las Vegas (richting Moab, Lake Powell, Lake Havasu, Route 66, Los Angeles...) had ik heel wat plezier met zijn vier mix-cd's. Cd's die - zoals ik het graag heb - volledig zonder inlay of titels of wat dan ook werden overhandigd. Listen without prejudice, weet je wel. Grootste verrassing (je voelde 'm al komen) was deze Hide and Seek. Een song die ik, als synthpop kid van de eighties, natuurlijk van buiten ken. En waarvan ik nooit dacht dat hij het nog tot tvdw zou schoppen, anno 2014. Maar kijk, alles heeft te maken met de omstandigheden. Als je uren rijdt doorheen natuurparken en plots komt die intro met die bekende synthlijn door de boxen... kippenvel. 't Is te zeggen, tot twee minuutjes later de kinderen op de achterbank aan banale ruzie nummer 12422 beginnen. Geen betere remedie tegen kippenvel denkbaar.

 

TVDW 13/07/2014 - Johnny Nash - I can see clearly now (1972)

Drie weken de Westkust van de Amerika ontdekken, dat is natuurlijk ook drie weken naar de autoradio luisteren. Een hele belevenis, omdat je in de format radio kan zoeken naar country en classic rock stations, die dan muziek brengen die perfect tot zijn recht komt met de Amerikaanse natuur of grootstad als backdrop. Eagles, Steve Miller, Tom Petty, Boston, Journey, Boz Scaggs.... ze passeerden allemaal de revue. Net als trouwens Josh Rouse (aan Lake Havasu) en Bastille (ergens onderweg in Utah), om twee minder voor de hand liggende namen te noemen. Meest memorabel moment (en vandaar tvdw waardig)? Dat was toch toen het hele gezin plots aangenaam verrast werd door Johnny Nash.

Om een of andere reden is I can see clearly now door de jaren heen uitgegroeid tot een bescheiden klassieker in ons huisgezin. Ik mag alleen maar hopen dat dit niet komt door toedoen van Lee Towers (- nooit gedacht dat ik hem nog zou melden op de blog). Dan liever de versie van bv. Hothouse Flowers. Of deze van Nash, het origineel. Gek genoeg kwam de song tijdens onze drie weken niet één, maar twee keer op de radio. Fijn momentje, als iedereen dat opeens begint mee te zingen.