Tuesday, October 25, 2016

TVDW 23/10/2016 - Athlete - Black Swan Song (live) (2012)


Er zijn zo van die weken dat een bepaalde song zoveel belangrijker is dan alle anderen. Op weg naar Brugge afgelopen donderdag, beluisterde ik "Steve McQueen" nog eens. De plaat van Prefab Sprout is om tal van redenen iconisch voor mij. Omwille van de songs natuurlijk, in eerste instantie. Met name tracks 2 tot en met 9 zijn als het ware de belichaming van perfecte pop: romantische, ademende liedjes met in songstructuur, instrumentatie en tekst tal van verrassende, subtiele wendingen. Omwille van het moment van uitgave ook: "Steve McQueen" kwam uit in juni 1985, een scharniermoment voor mij - net tussen middelbare school en universiteit. Omwille van de producer, mijn Held Thomas Dolby. En - misschien zelf: vooral - omwille van die ene zinsnede uit de song Goodbye Lucille #1. Life's not complete / 'till your heart's missed a beat. Mijn favoriete songquote ever.

De tvdw stond met andere woorden vast. Tot, volkomen onverwacht, Black Swan Song mijn pad kruiste. In de live-versie, uit 2012. De studioversie schopte het in 2009 al tot tvdw. Sindsdien groeide het nummer - ik wik mijn woorden - uit tot een van mijn top 3 favoriete songs van het laatste decennium. En toch wist ik eigenlijk al die tijd blijkbaar niet wat er gezongen werd. Wat ik voor "sympathy" nam, blijkt eigenlijk "symphony" te zijn.

I've been racing the clock
And I've run out of steam
I am ready for my final symphony
Oh my body is weak
But my soul is still strong
I am ready to rest in your arms

Hoedanook: unforgettable, this.


Labels: ,

Wednesday, October 19, 2016

TVDW 16/10/2016 - The Walker Brothers - No Regrets (1975)


Tja, die song alleen al. Of het nu in de versie is van Tom Rush (het origineel), dan wel in de synthpop versie van Midge Ure begin jaren tachtig, of de Belpop versie van Dirk Blanchart & the Groove Quartet: het blijft een dijk van een nummer. Ook als The Walker Brothers er midden jaren zeventig hun tanden in zetten. Komt uit hun gelijknamige plaat.

Ja, soms kan ik ook bondig uit de hoek komen.

Labels: , , ,

Monday, October 10, 2016

TVDW 09/10/2016 - Heatwave - The Big Guns (1982)


Wie deze blog al een tijdje volgt, weet dat het verschil tussen archetypische zwarte en blanke muziek (- en hoe dat verschil opheffen) een van mijn stokpaardjes is. Ik hoef maar even terug te scrollen naar de tvdw's van de voorbije weken. The 5th Dimension: zwarte soulband tackelt een blanke Westcoast country song. Rare Earth: bleekscheten maken retefunky zwarte soulmuziek op het Motown-label. Zie ook de talloze tvdw's waarin artiesten als Hall & Oates en Boz Scaggs worden vernoemd. De tvdw van deze week is het misschien wel het allerbeste voorbeeld van hoe de muren tussen blank en zwart gesloopt worden.

Sloper van dienst is dit keer Rod Temperton. Of liever: was Rod Temperton, want de man overleed vorige week, op amper 66-jarige leeftijd. 's Mans verhaal is leuk om te vertellen. Temperton was een schriel Brits kereltje (linksonder op de foto) dat samen met wat Amerikanen in Europa sier maakte als Heatwave en meteen al bij het debuut twee knoerten van wereldwijde hits scoorde met Boogie Nights and Always and Forever. Dat de man zo'n mooie R&B-nummers kon schrijven, kwam ook Quincy Jones ter ore. De daaropvolgende verhuis van Temperton naar L.A. betekende het begin van een erg productieve samenwerking. Samen met 'Q' was Temperton dé man die de carrière van Michael Jackson katapulteerde van tienerster naar 'adult artist'. Temperton schreef bijvoorbeeld Rock With You, toch nog altijd een echte 'standard' vanop die plaat "Off the Wall".

Temperton bleef steeds in de schaduw, hij was de man van de kleine lettertjes in de liner notes van een album. Maar met het album dat na "Off the Wall" zou komen, schreef hij pas echt muziekgeschiedenis. In "Thriller" had Temperton een grote hand: hij schreef niet enkel Baby Be Mine en slotsong The lady in my life, maar ook het titelnummer. Er bestaan leuke anecdotes over. Over hoe hij de song eerst Midnight Man en Starlight noemde, maar na een nachtje slapen plots wakker schoot en het woord Thriller naar Quincy Jones doorbelde. Of over hoe hij met het idee kwam om de afsluitende parlando van de song te laten inspreken door Vincent Price, en hoe hij die tekst zelf ('The Funk of Forty Thousand Years', weet je wel) op weg naar de studio neerkribbelde, op de achterbank van een taxi. Zo worden legendes geboren.

Het bleef niet bij de samenwerkingen met Michael Jackson. Tussen eind jaren zeventig en pakweg 1987 schreef hij tal van pareltjes. Een bloemlezing: Gimme the night voor George Benson, Stomp! voor The Brothers Johnson, Baby Come To Me voor Patti Austin, Yah Mo B There voor James Ingram, Sweet Freedom voor Michael McDonald, Love is in Control voor Donna Summer, Masterjam voor Rufus & Chaka Khan en Razzamatazz voor Quincy Jones. En hij schreef samen met Lionel Richie en Quincy Jones ook het bluesy Miss Celie's Blues, de bekendste song uit de soundtrack voor The Color Purple. Phew... wat een lijst! De tvdw is er eentje van de groep waarmee het voor Temperton begon, Heatwave. Een groepje met veel geweldige songs, luister maar naar Gangsters of the Groove of Mind Blowing Decisions en je hoort dat het heus niet Quincy alleen was die voor zo'n sterke arrangementen zorgde bij de voornoemde artiesten. De tvdw gaat echter naar Big Guns, een song die me terugbrengt naar Funkytown, dat radioprogramma dat in die tijd op Radio 2 liep en waar deze lekkere lap semi-instrumentale funk (luister naar de solo's!) regelmatig voorbijkwam.

Labels: , , , , , , ,

Tuesday, October 04, 2016

TVDW 02/10/2016 - Gordon Lightfoot - I'd do it again (1976)


Lange tijd kende ik 'm enkel van die paar grote hits, If you could read my mind en Sundown. Maar daarna tikte ik enkele jaren terug, op vakantie aan de Amerikaanse Westkust, enkele platen van hem op de kop. Fijne ontdekking was dat. Lightfoot is een echte troubadour, een folkie die al tokkelend op zijn gitaar verhalen vertelt. Liefdesverhalen ja, al toont zijn The Wreck of the Edmund Fitzgerald ook aan dat hij een goede chroniqueur is van Grotere Thema's.

Vorige week spekte ik mijn verzameling Lightfoot nog wat aan, met platen "Summertime dream" en "Endless Wire" (halve euro 't stuk!). Bijgevolg monopoliseerde de Canadees de draaitafel in het weekend. Met een langverwachte en oververdiende tvdw tot gevolg.


Labels: