TVDW 31/10/2021 - Al Green - I can't get next to you (1971/2021)

 Ik had deze week zonder probleem Need van Collective Soul kunnen nomineren, een ouwertje dat ik de afgelopen dagen met de gepaste aplomb presenteerde aan mijn twee dochters. But guess what, Needs had in 2005 (ja we zijn al zolang bezig) al een tvdw opgeleverd. Blijft wel een machtig mooie song, en ik blijf halsstarrig een lans breken voor Collective Soul en hun prima hybride vorm van - even ademhalen -  gespierde college rock, melodieuze Beatles popgevoeligheid en Led Zep-achtige post grunge.

De rockers uit Georgia ruimen met plezier baan voor Al Green. Green staat, net als Bill Withers, al jarenlang aan het hoofd van mijn wishlist. Daar bleven ze al die jaren ook, omdat ik zijn platen - in tegenstelling tot bijvoorbeeld Sam Cooke of Smokey Robinson - nu eenmaal nooit voor een zacht prijsje tegenkom. Gelukkig zorgt mijn Instagramvriendschap met de hier ook in de comments soms opduikende Cynthia ervoor,  dat ik nu eindelijk mijn eerste Al Green album op vinyl heb (op mooi rozige vinyl dan nog). 

"Give me more love"  is in feite Green's Greatest Hits collectie, maar dan ter gelegenheid van een limited edition record store release aangevuld met orchestral arrangements. Het had verkeerd kunnen aflopen, ik weet het, maar de strijkersarrangementen blijven subtiel en niet te suikerig, ondersteunen en begeleiden meer dan dat ze in de weg lopen en geven in het beste geval de songs nog wat extra warmte.

 

TVDW 21/02/2010 - The Knack - Frustrated (1979)

Walking on thin ice? Ice Ice Baby? Cold as ice? Wou ik de thematische kaart trekken, dan maakte een van deze songs kans, na drie dagen rijden op het Oostenrijkse ijs met een Audi A5 Sportback.

Maar toch liever een kleine in memoriam. Voor Willie Mitchell, de legendarische soulproducer die zulke fantastische platen maakte samen met Ann Peebles en Al Green (en in wiens studio ook Axelle Red ging opnemen)? Mitchell stierf inderdaad begin januari, en daar werd schandalig weinig ruchtbaarheid aan gegeven.

Maar neen, we staan stil bij het te vroege heengaan van Doug Fieder, zanger en songschrijver van het onsterfelijke My Sharona. Samen met Highway to Hell moet My Sharona een van mijn eerste singletjes van het 'hardere' werk zijn geweest. Ik heb het steeds een dijk van een nummer gevonden. Wat een tempo en energie straalt de song uit. Wat een superbe riff, wat een straffe gitaarsolo. Hoe heerlijk 'cocky' brengt Fieder de tekst - inclusief die stotterende zanglijn (misschien omdat mijn zoontje stottert dat ik hier een boon voor heb). Wat een geweldige productie van Mike Chapman, die net als bij Blondie zorgt voor een machtige mix van gitaren, new wave en powerpop. En die hoes, met dat lekkere wijf in haar spannend wit onderlijfje! Petite histoire: die meid op de hoes was wel degelijk de echte Sharona waarover Fieder zong. Zijn jeugdliefde zou later een immobiliënbedrijf starten aan de westkust (not very rock 'n roll), maar ze was aan zijn zijde toen hij stierf. Pas jaren later stelde ik vast dat niet enkel My Sharona, maar ook de bijhorende langspeler Get the Knack heel wat pareltjes bevatte. Zoals de slotsong Frustrated.

http://www.sendspace.com/file/vijh9k

en als bonus de allereerste demoversie van wat later zo'n classic zou worden. Embryonaal, maar wel boeiend:

http://www.sendspace.com/file/cik4ve