TVDW 07/07/2019 - Hoyt Axton - Sweet Misery (1973)

Ik kocht afgelopen weekend "Queen - Greatest Hits". Op vinyl. Niet voor mezelf, ik heb de originele persing natuurlijk in de kast staan. Voor mijn jongste dochter (nu ja, jongste - ze heeft liever dat ik haar als grootste omschrijf). Ze ging de plaat cadeau doen aan een vriendinnetje. Knappe re-issue, op dubbele vinyl, met nog wat opgeleukte binnenhoesjes. Maar denk er even over na: ze koopt als veertienjarige een plaat van een groep die haar laatste hoogtepunt twintig jaar voor haar geboorte beleefde. Dat is alsof ik als veertienjarige voor een vriend een plaat zou kopen van (even denken... 1967 - 20 = 1947) Bing Crosby, Al Jolson of Glenn Miller. Heeft hoegenaamd niets te maken met this week's tvdw, maar ik wou het toch even meegeven als Food for thought...

Af en toe krijg ik een stapeltje 'naakte platen', vinyl waarvan de hoes ontbreekt (don't ask) maar die soms nog best speelbaar is. Het is een bont allegaartje, met soms een artiest die ik van haar noch pluim ken. Wat er dan volgt, daar kan ik erg van genieten. Het bekijken van het label, het gokken naar de muziekstijl die achter de naam schuil gaat, het voor het eerst opleggen van het schijfje. Gebeurt niet zo vaak, eigenlijk, vermits je bij heel veel artiesten toch ergens vaagweg een idee krijgt - afgaande op voorkennis, het platenlabel, de songtitels, de producer etc.

Dat was niet zo bij Hoyt Axton. Alleen al die naam. Proef 'm even. Hoyt. Axton. Wat voor muziek maakt die man? De naakte plaat die voor me lag, kwam uit 1973. Fair enough. Op het bruine A&M-label van Herb Alpert. Ik dacht vandaar eerst in termen van light cocktail jazzy instrumental stuff. Tot ik de plaat, die "Less Than The Song" heette, opzette. Axton bleek een heerlijke, soms van de pot gerukte verzameling songs te hebben geschreven. Referenties? Ik moest aan Johnny Cash denken, maar ook aan Randy Newman, Neil Diamond, JJ Cale en Zappa. De tvdw is de openingstrack van de plaat en een song die Lynch of Tarantino nog kunnen oppikken bij een van hun volgende soundtracks. Het is geen representatieve song, want die zijn er eigenlijk niet.

Google leerde me daarna nog veel meer over Hoyt Axton. Dat hij ook part-time acteur was (in Gremlins bijvoorbeeld). Dat hij op "Less Than The Song" steun kreeg van Linda Ronstadt. Dat hij een van de weinige (de enige?) artiest was die net als zijn moeder een nummer één hit scoorde in Amerika. De moeder van Hoyt schreef namelijk mee aan Heartbreak Hotel van Elvis Presley, terwijl Axton zelf (wat een coole achternaam, toch) Joy To the World schreef, dat in de versie van Three Dog Night ook de hoogste positie in Amerika bereikte.

Maar die trivia doen er eigenlijk niet toe. Ga naar Spotify. Selecteer Hoyt Axton en dan "The A&M Years" en val van de ene verbazing in de andere.