TVDW 25/06/2017 - Electric Light Orchestra - Wild West Hero (1977)

Ik was exact tien jaar en drie dagen oud, toen "Out of the Blue", dat dubbelalbum met de tot de verbeelding sprekende hoes van Shusei Nagaoka, uitkwam. En ik was vermoedelijk amper twaalf toen op een avond mijn twee hobby's samenkwamen in wat achteraf gezien een puur magisch moment was. Die twee hobby's waarvan sprake - degene waarvan ik toen nog niet wist dat ik de rest van mijn leven zouden kleuren - waren Action Men en muziek. En het magisch moment, dat ging als volgt: ik speelde op een avond bij een van mijn beste vrienden, Peter. Op een bepaald moment stuurde hij me de gang in, waar ik een eeuwigheid moest wachten terwijl Peter in zijn jongenskamer 'een verrassing' voorbereidde. Toen ik de verduisterde kamer binnengeleid werd, weerklonk die rollende, aanzwellende baslijn van Turn To Stone terwijl onze geliefde Action Men onder gekleurde spots en een spiegelbol als een volledige band stond opgesteld, inclusief kartonnen gitaartjes, een keyboard uit legoblokjes en een drumstel gemaakt van plastic buizen en conservenblikjes.

Ongelooflijk dat deze gebeurtenis, die destijds ongetwijfeld redelijk banaal was maar intussen mythische proporties heeft aangenomen en nog steeds op mijn netvlies is gebrand, een kleine veertig jaar later leidde tot een trip naar Londen. Om er ELO te zien, tijdens één van de vier Britse concerten (de allerlaatste?) die de groep zou geven. Over een bucket list ervaring gesproken. Ja, ook diezelfde bloedbroeder Peter was er afgelopen zaterdag bij, net als twee van mijn geliefde neven aan vaders kant. Neef Dirk was erbij, degene die me in lang vervlogen tijden voor het eerst de hoes van Out of the Blue liet zien. En neef Frank, die tijdens onze reis een zelfgemaakte mash-up mix door de boxen liet schallen. Eentje waarin Don't Bring Me Down gekruist werd met Ram Jam, Daft Punk en AC/DC - faut le faire! Zo werd de driedaagse ook een soort van familiegebeuren, een reisje waarbij we herinneringen ophaalden en ervaringen deelden. Erg mooi, zelfs bij momenten ontroerend om dat mee te maken.

En het concert zelf? Als evenement was het top natuurlijk: de imposante omkadering van Wembley, de enthousiaste menigte, het kleurrijke, spectaculaire podium - en het feit dat wij het met z'n vieren meemaakten. In de setlist ontbrak wat mij betreft Confusion, al waren Xanadu en Last Train to London dan weer aangename verrassingen. De topzware rockers (Do Ya en Ma-Ma-Ma Belle) klonken nogal drammerig, veel beter vond ik de prachtig geserveerde ballads Can't Get It Out of My Head en When I Was A Boy. Als tvdw kon ik kiezen uit een van de zes absolute uppercuts waarmee de reguliere setlist werd afgesloten. Sweet Talkin' Woman zat erin, de allereerste song van ELO die ik kende; Telephone Line was heerlijk meeslepend; Mr. Blue Sky klonk net zo overweldigend als je zou kunnen verwachten. Maar ik ga toch maar voor misschien nog de grootste verrassing uit de setlist, Wild West Hero, de albumtrack die achteraan "Out of the Blue" staat.

De setlist:

Standin' in the Rain
Evil Woman
All Over the World
Showdown
Livin' Thing
Do Ya
When I Was a Boy
Handle With Care
Last Train to London
Xanadu
Rockaria!
Can't Get It Out of My Head
10538 Overture
Prologue
Twilight
Ma-Ma-Ma Belle
Shine a Little Love
Wild West Hero
Sweet Talkin' Woman
Telephone Line
Turn to Stone
Don't Bring Me Down
Mr. Blue Sky
Encore: Roll Over Beethoven

TVDW 18/06/2017 - The Flying Burrito Brothers - The Train Song (1969)

Ik had vele kandidaten en kandidaatjes voor this week's tvdw - zo kocht ik zaterdag nog 20 singletjes (!) - maar ik kies toch maar voor de plaat die de meeste luisterbeurten kreeg afgelopen week. "Hot Burrito" is een verzamelaar (gehuld in een mooie, knalrode uitklapbare hoes) van de Flying Burrito Brothers, dat groepje dat zo bepalend was in de groei van countryrock. Gram Parsons zat er bij, net als een van de leden van The Byrds. Fijn plaatje, dat meteen ook laat horen waar een groep als The Jayhawks later de mosterd zouden halen. Eén song sprong er wat mij betreft wat bovenuit: The Train Song, en wel met name omwille van die korte maar leuke break, achteraan in het nummer.

TVDW 11/06/2017 - Harry Styles - Sign of the times (2017)

Een tvdw waarin veel van mijn stokpaardjes samenkomen, dit. Een paar weken terug zat ik met twee andere volwassenen en met drie jongens, waaronder Bram, in de wagen richting Brugge, om naar de match tegen Anderlecht te gaan kijken. De radio stond op MNM. Plots kwam er een groots, meeslepend nummer op de radio. Ik had geen idee wie het was, hoorde zelfs de afkondiging niet, maar was wel meteen 'hooked'. Enkele dagen later vernam dat ik dat het om Harry Styles ging, ex-One Direction. Een paar dagen geleden zei mijn oudste dochter me dat alle leden van die boys band intussen solowerk uit hebben, maar dit terzijde.

Oh en alvorens mijn punt te maken - je hebt al een vermoeden welke richting het uitgaat - nog een tweede muziekmomentje: deze week hoorde ik op Radio 1 een erg vrolijk, maar wat cheesy nummertje. Op het randje van overgeproducet, met heel wat effectjes, het had iets van Mika, Robbie Williams of Foster the People kunnen zijn. Maar kijk, eenmaal de plaat afgekondigd werd, bleek het om de nieuwe Arcade Fire te gaan.

Het zegt veel over het hokjes denken, over credibility, en over de noodzaak om zoveel mogelijk zonder oorkleppen te luisteren. Iets wat eigenlijk alleen maar kan op die zeldzame momenten dat je een song zonder enige voorkennis hoort voorbijwaaien op de radio. Geen slecht woord over die poppy nieuwe single van Arcade Fire, alleen zal hij jammer genoeg onredelijk veel meer krediet krijgen dan die prachtige, bevlogen, gedurfde single van een ex-boysband lid. Mijn interesse is alvast gewekt om het full album van Styles eens te beluisteren. Wie weet oogst hij dan nog een tweede tvdw...

TVDW 04/06/2017 - Tracie - (I love you) When you sleep (1984)

Morgenavond concert nummer zeven van Paul Weller op het programma, dacht ik. Derde keer AB, dan nog eentje in het Koninklijk Circus, op Leffinge Leure, op de Lokerse Feesten en op Werchter. Weller stelt live zelden teleur, al moet ik zeggen dat ik zijn laatste platen toch wel wat minder heb gedraaid (- zijn allerlaatste zelfs nog niet).

Goed idee om nu dus even stil te staan bij Tracie, een zangeres die in de stal van Weller's platenlabel zat in de jaren tachtig. Haar plaat "Far from the hurting kind" nam ze op in een productie van Weller, nadat het zangeresje al ingelijfd was bij The Style Council. Ik sloeg het album op de kop voor één euro en was aangenaam verrast toen ik de openingstrack hoorde. Het was nog een van die weinige eightiessongs die ik destijds wel kende, maar intussen vergeten was. Elvis Costello schreef het nummer, naar verluidt op bestelling en bedoeld voor Tracie.