TVDW 28/05/2017 - David Bowie - Tumble and Twirl (1984)

Er is niets mis met toegankelijkheid. Neem nu "Tonight", die plaat die Bowie maakte na het megasucces van "Let's Dance". Het is inderdaad geen meesterwerk, geen iconisch album dat de spelregels van de popmuziek herdefinieerde, zoals pakweg "Low" of "Heroes" - en zelfs het productionele wonder Let's Dance - dat wél deden. Het is een plaat die ook een zeker gebrek aan inspiratie verraadt: Bowie lijkt uit onzekerheid terug te vallen in zijn comfort zone, door zwaar te steunen op Iggy Pop en diens songcataloog. Raar eigenlijk, om drié van Iggy's songs te coveren - en daarnaast nog twee andere covers op het vuur te gooien, waaronder God Only Knows van The Beach Boys.

Ook al werd de plaats destijds verguisd door critici en zelfs door Bowie (al noemde hij later opvolger "Never let me down" de slechtste plaat uit zijn cataloog), ik vind 'm op zich nog niet zo slecht. "Tonight" graaft niet diep, is lichtvoetig en poppy, en bevat enkele throw away reggaedeuntjes, maar nogmaals: daar is niets mis mee. Ik wil maar zeggen: de moeilijke b-kant van Low sloopte ongetwijfeld veel meer muren, maar ik worstel me er zelden met plezier door.

In een week waarin weinig andere songs tvdw-waardig bleken (ja, ik had iets uit de nieuwe Robert Cray of The New Pornographers kunnen plukken, en ook die single Sign of the Times van Harry Styles vind ik prachtig), ben ik dan maar even tegendraads en ga voor iets uit die "foute" Bowie-plaat. Tumble and Twirl is met zijn enthousiaste blazerspartijen wat schatplichtig aan wat Joe Jackson in die tijd deed. Grappig, maar ik hoorde in het bass slapping in het nummer ook steeds een flard Level 42, en nu leert Wikipedia me dat Mark King inderdaad een uncredited bijdrage levert op dat nummer.

TVDW 21/05/2017 - Barenaked Ladies & The Persuasions - Don't shuffle me back (2017)

Twee groepen die geen uitstaans hebben met elkaar en dan plots samen een plaat maken? Ik ken niet veel voorbeelden. Ja, REM en Warren Zevon hokten ooit samen als Hindu Love Gods, maar dat was niet meteen hetzelfde als wat Barenaked Ladies klaarspelen. De Canadese band dook zonder veel noemenswaardige voorbereiding plots de studio in om zich samen met The Persuasions een aantal van hun songs te herwerken. Over beide groepen valt wel wat te zeggen. BNL zit in het hoekje van de clevere, lichtvoetige akoestische powerpop - niet zelden met grappige teksten. Denk aan een kruising van Squeeze, The Rembrandts en The Housemartins - om maar iets te noemen. The Persuasions is dan weer een vocal harmony group ('The Kings of A Capella') die al jaren meegaat en nota bene ooit ontdekt werd door Frank Zappa.

Een raar duo dus, maar wat ze brengen op hun (eenmalige?) plaat (met de geïnspireerde titel "Ladies and Gentleman: Barenaked Ladies & The Persuasions") is erg erg ERG leuk, met Don't Shuffle Me Back als tvdw (- en instant meezingmoment in de wagen, met de jongste dochter erbij).

TVDW 14/05/2017 - Simple Minds - See the lights (acoustic version 2017)

Ach, het is nog maar de derde tvdw voor wat toch een van DE groepen was uit mijn jeugd - dus dat valt wel mee. Vermoedelijk al een paar keer gezegd in deze columns, maar Simple Minds gaven me mijn allereerste concertervaring. December 1985, Vorst-Nationaal, Once upon a Time Tour, met The Waterboys in het voorprogramma. Zoiets laat sporen na.

Dit weekend was het tijd voor concert nummer zeven (denk ik, kan ook acht zijn). Een akoestisch concert in het Casino Kursaal van Oostende - het is eens wat anders qua locatie. De bijhorende "Acoustic" plaat van eerder jaar vond ik behoorlijk geslaagd. De groep weet er toch hier en daar verrassende invalswegen te vinden om hun songs nieuw leven in te blazen. Live was een pak minder akoestisch, er was niet bepaald een allen-braaf-rond-het-kampvuur ambiance. Ja, Charlie had een akoestische gitaar in plaats van een elektrische, en het imposante drumstel van Mel Gaynor was - samen met de man zelf - vervangen door een percussie-arsenaal waar Cherisse Osie (Mika, Bryan Ferry) plaats achter nam. Voor de rest was er nog altijd plaats voor bombast en een grote wall of sound, hoor.

De setlist? Eentje met up & downs. Opener New Gold Dream werd op imposante manier ingeleid, verdere hoogtepunten waren Big Sleep en Speed your love, ingetogen en met veel sfeer gebracht. Toen wérkte de nieuwe benadering. Aan het eind zwalpte het optreden wat. Eerst met covers als David Bowie's song Andy Warhol (uit Honky Dory - moest ik nadien opzoeken) en Let The Day Begin (The Call) beide gezongen door andere bandleden, terwijl Jim backstage op adem kwam. Plus, ook de grote finale vond ik minder. Don't you forget about me, Sanctify yourself en Alive & Kicking: ik begrijp dat de groep ze wel haast moét spelen, maar mij doen ze geen plezier met die routineuze versies waarin het publiek driekwart van de song moet brullen om een buiten adem zijnde Kerr ter hulp te schieten. Dan was de opvallende cover van Buffalo Springfield's For What It's Worth in de bissen heel wat beter. Voor de tvdw gaan we terug naar het begin van het concert. Nummers twee en drie zijn mijn absolute SM-favorieten: See the Lights en Glittering Prize. Het laatste was al ooit tvdw, dus kiezen we voor de akoestische versie van dat nummer uit de "Real Life" plaat uit 1991.

TVDW 07/05/2017 - Aimee Mann - Simple Fix (2017)

Opnieuw een mooi plaat, die nieuwe (met de weinig opbeurende titel "Mental Illness"). Ik had de indruk dat haar vorige, "Charmer" (die destijds ook een tvdw opleverde), net iets voller was qua sound, met ook af en toe een up tempo nummer. De nieuwe kent minder reliëf, de songs zijn sober gearrangeerd en sommige liedjes hebben nog dicht tegen elkaar aan gelegen. Neemt niet weg dat Mann nog steeds met recht en rede een plaatsje mag opeisen, links van Joni Mitchell, rechts van Chrissie Hynde en boven Katie Melua.

TVDW 30/04/2017 - Jamiroquai - Hot Property (2017)

Die nieuwe Automaton - zijn eerste na zeven jaar - toont alweer dat Jay Kay een man is die alle kneepjes van het vak onder de knie heeft. Hij weet hoe hij een onweerstaanbare groove in zijn nummers moet smokkelen, hij verzorgt zijn productie tot in de puntjes - op deze nieuwe waart af en toe de geest van "Random Access Memories" rond - en hij weet wanneer hij een goeie break moet plaatsen. Enige nadeel is dat hij net vanouds kiest voor de gemakkelijkste weg, dat hij zelden of nooit eens buiten de lijntjes kleurt en afwijkt van de vier minuten popsong met traditionele opbouw. Misschien nog het dichtst in de buurt van het avontuur komt Hot Property. Het is alleszins de song met de meest onweerstaanbare break.