TVDW 04/12/2016 - Gary Wright - Comin' Apart (1981)

Mijn jongste dochter Hanne volgt harples samen met de dochter van Neeka. Dus toen ik afgelopen week "Chalk Mark in a Rainstorm" wat draaibeurten gaf, legde ik haar uit dat Joni Mitchell zo'n beetje de Amerikaanse variant is van Neeka. Joni, die natuurlijk ook uitvoerig beschreven wordt in Thomas Dolby's autobiografie die ik aan het lezen ben. Dolby trad aan als producer op "Dog Eat Dog", een verre van voor de hand liggende samenwerking, zo schrijft hij neer. Het belette niet dat de twee opnieuw samenwerkten, een plaat later, op de track Dancin' Clown - samen met Tom Petty en Billy Idol dan nog (wat een raar viertal!). Die track maakte kans op een tvdw, tot ik Casiopea op de draaitafel gooide.

Een plaat kopen, alleen maar omdat je geïntrigeerd bent door de hoes. Ken je dat? Het overkwam met met "Mint Jams" van Casiopea. Eenmaal thuis bleek het om een Japanse fusion-jazz groep te gaan - en nog niet van de minste ook. In Japan zijn ze music royalty en ook daarbuiten zijn ze, in jazzmilieu's, erg gekend. Sterke plaat, die "Mint Jams", die regelmatig een beurt kreeg vorige week - en met een track als "Domino Line" die in pole position stond om het tot tvdw te schoppen. Overigens blijkt de Belpopgeschiedenis ook een Cassiopea (met dubbele "s") te herbergen, zo wist een Instagram-vriendje me te melden.

Maar twee bovengenoemde tvdw-kanshebbers moesten het uiteindelijk afleggen tegen Gary Wright, waarvan ik afgelopen weekend drie thriftstore finds draaide. Twee dingen over Wright. Eén: op wikipedia stelt men dat deze man verantwoordelijk was voor de komst van de synth als soloinstrument in de popmuziek. Nou, daarover kan gediscussieerd worden. Hij is alleszins niet de enige die in de jaren zeventig de synth vooraan in de mix bracht. Met "Dreamweaver" had hij een knoert van een hit te pakken, helemaal verpakt in kosmische, wollen synthgeluidjes. Twee: Wright is een straffe gast als het aankomt op melige, corny lyrics. Waarom hij dan toch carrière maakte, heeft te maken met zijn songschrijverstalent - en met zijn goed gevuld adressenboekje. Ook het verhaal van Christopher Cross, come to think of it.

Er spelen zovele grote namen mee op Wrights platen; ze klinken dan ook geweldig goed, een beetje zoals ook Winwoods platen uit dezelfde periode. Wright nodigde onder meer de helft van Toto, Crosby en Nash, Michael McDonald, Jim Keltner en Dean Parks uit om mee te spelen. En hij pende ook nog wat nummers samen met George Harrison en Jeff Lynne. Als tvdw kies ik een van de weinige niét melige nummers van Wright. Eentje dat hij schreef samen met Cynthia Weil en Barry Mann (ik ga zelfs niet beginnen op te sommen welke hits die twee nog allemaal schreven) en dat vele jaren later als een versnelde sample opdook in
Armand Van Helden's clubhit "My My My".