TVDW 27/11/2016 - Tom Verlaine - Postcard from Waterloo (1982)

Eerst iets over boeken? Afgelopen week las ik, met spijt in het hart, de allerlaatste bladzijden van "Een klein leven", een monumentaal boek van Hanya Yanagihara dat ik kreeg van mijn kinderen voor mijn verjaardag. Een verhaal van vriendschap, mededogen, veerkracht en berusting - geschreven met een onpeilbaar diep psychologisch inzicht en in een heldere stijl. Een boek waar je even niet goed van bent.

Ik weet het, er zijn wel enkele vrienden die deze blog regelmatig bezoeken, maar als ik hen, oneerbiedig, buiten beschouwing laat, moet ik toegeven dat ik dit muziekgelul voor mezelf schrijf. Desondanks (of net daarom) besteed ik - hoe triviaal de uitkomst ook is - wel wat tijd aan het kiezen van de tvdw zelf. Deze week stond Tom Verlaine in pole position. Diens "Words from the Front" belandde regelmatig op de draaitafel; een recent koopje dat me erg beviel. 't Is muziek die wat buiten mijn comfort zone ligt, bij de typische post-punk scene uit NYC (Television, Ramones, Blondie...) wist ik destijds maar nét aan te klampen.

Maar over de tvdw was in feite nog niets beslist, er waren nog kandidaten. Tot ik zondag, eenmaal "Een klein leven" uitgelezen was, dat andere boek opende - hetgene dat al een maand lang hunkerend stond te wachten: "The Speed of Sound", de autobiografie van Thomas Dolby. Toen viel alles in de plooi.

Dat Dolby een goed schrijver is, had ik al geleerd door de afgelopen jaren zijn blog entries te lezen, en de liner notes bij de heruitgaves van cd's. De man weet op een kleurrijke manier en met zin voor anekdotiek te praten over zijn wedervaren in de muziekindustrie. In de proloog van zijn boek belicht Dolby bijvoorbeeld zijn grappige poging om een song te pitchen bij Michael Jackson. Lijkt vergezocht, maar de twee kenden elkaar wel degelijk en Jackson was zelfs erg onder de indruk van de song Hyperactive.

Soit, in het daaropvolgende hoofdstuk keert Dolby terug naar de beginjaren. Het is heerlijk leesvoer, waarin hij het heeft over zijn eerste stappen in de muziekbusiness als roadie voor XTC, zijn kennismaking met Bruce Woolley (met wie hij de eerste versie van Video Killed The Radio Star op plaat zou zetten), zijn eerste compositie die op plaat belandde (de single New Toy, van Lene Lovich), zijn periode als busker in Parijs (waar hij onder meer Stairway to Heaven en Simon & Garfunkel op gitaar speelt), en zijn werk als sessiemuzikant op Foreigner's plaat "4". Met het geld dat hij hiermee verdiend had, nam hij zijn solodebuut "The golden age of wireless op".

In die eerste pagina's beschrijft Dolby ook hoe hij als achttienjarige student Television live zag in een Londense club - in een double billing dan nog met Talking Heads. Tja, toen ik dat las was de keuze voor de tvdw meteen gemaakt - met goedkeuring van Mijn Held. Oh ja, in het nummer Postcard from Waterloo, een song die niet had misstaan op Fear of Music van Talking Heads, zingt Lene Lovich trouwens mee.

TVDW 20/11/2016 - The Pretenders - Never be together (2016)

Hét muzikale hoogtepunt van de voorbije week zat helemaal achteraan in de Radio 1 Sessie van Het Zesde Metaal, toen de groep samen met de zanger van The Van Jets een nummer van Gorki koppelde aan Where is My Mind van the Pixies. Machtig mooi vond ik dat. Maar het was een eenmalig live-moment, misschien wel terug te vinden op youtube en de site van Radio 1 maar niet geschikt om als tvdw aan te bieden.

Dan maar terugvallen op een ouwe favoriet met een nieuwe plaat. Chrissie Hynde nam voor het nieuwe album "Alone" een van de twee pipo's van The Black Keys onder de arm (zie ook op de foto), wat vooral productioneel voor een sterke plaat zorgt. Er sluipt een morsige, donkerbruine retro-feel in vele van de songs. In combinatie met Hynde's nog steeds sterke, erg herkenbare stem werkt die formule wel. Naast Hynde maakt trouwens ook drummer Martin Chambers nog steeds deel uit van de groep - de rest zijn huurlingen. 't Zou wel fijn zijn mochten ze hun huidige Amerikaanse tournee (samen met Stevie Nicks) verlengen richting Europa. Stevie mag dan voor mijn part zelfs thuisblijven.

TVDW 13/11/2016 - L.T.D. - Material Things (1977)

Samen op vinyljacht gaan met neef Frank, 't is een van mijn favoriete bezigheden - en het is niet de eerste keer dat het een tvdw oplevert. Laatste keer, in Sint-Niklaas een week geleden, tekende zich wel een tendens af. Zo leerde een snel rondje langs de standhouders dat de tijd van Gouden Zaakjes wel voorbij lijkt. Iedereen zit op discogs en kent de waarde van het zwarte goud. Een koopje links of rechts kan dus niet meer, integendeel: veel van de platen die ik op de beurs voor 7, 10 of 15 euro geprijsd zie, heb ik eerder al voor 1 of 2 euro soldaat gemaakt. Schrale oogst dus in Sint-Niklaas: naar huis met eentje van The Emotions (in een productie van EWF's Maurice White - jawel!) en "Something To Love", mijn eerste L.T.D.-plaat, voor drie euro.

Ik heb altijd al een boon gehad voor LTD, een typische zwarte seventiesgroep die net als EWF en Commodores mooi balanceerde op die grens tussen soul, funk en disco. Met Jeffrey Osborne in de rangen hadden ze daarenboven een geweldige zanger. De rest van de week kreeg "Something To Love" de nodige draaibeurten, net als de eerste twee solo-platen van Osborne, die al langer (en voor een habbekrats) in mijn bezit zijn. Die solo-albums kregen een lekkere productie mee van George Duke, iemand die net als Quincy Jones een verleden heeft in de jazz - en dat hoor je ook in zijn productiewerk.

Als tvdw had ik voor een van de Osborne-tracks kunnen kiezen; de geweldige soulballad On the Wings of love bijvoorbeeld, of Stay With Me Tonight, een song waarop zelfs Brian May (!) een gitaarsolo geeft. Maar ik schakel toch maar even terug naar LTD (nog een tendens: de grote hoeveel 'zwarte muziek' uit de seventies, die tegenwoordig met tvdw's gaat lopen). Niet met het gekende, funky Back in love again, wel met het al even funky Material Things, sluitstuk van "Something To Love".

TVDW 06/11/2016 - Paul Simon - Slip Slidin' Away (1977)

Een concert om van te kotsen? Ik maakte het mee, in februari 1987. Het was zelfs een concert van Paul Simon - meer nog: het concert van dat jaar. Simon kwam immers samen met Ladysmith Black Mambazo en Hugh Masekela optreden in Vorst, tijdens zijn alom bejubelde Graceland Tour. En ik had een uurtje voordien een verkeerde hamburger gegeten.

Gevolg: in het midden van het concert snelde ik de trappen van Vorst omhoog, om ergens in de coulissen van de rocktempel een worp te doen. Onvergetelijk - maar niet in de leukste betekenis van het woord. Soit, zovele jaren was er, afgelopen week, tijd voor revanche. Een klinkende revanche, want Simon en zijn schitterende band was bij momenten in erg grote doen. Vooral in het eerste deel toonde Simon hoezeer hij een meester in subtiliteit blijft en vond hij andere zanglijnen en arrangementen om oude klassiekers nieuw leven in te blazen. In het tweede deel slopen net iets teveel nummers van The Rhythm of the Saints in de setlist, en miste ik songs als Train in the Distance of Hearts and Bones. In de bisrondes was het dan weer wel genieten, onder meer van ouwertje One Man's Ceiling is another man's floor en van het lichtjes downtempo aangeklede Late in the Evening. Voor de tvdw kies ik voor de song die als achtste voorbij kwam, dat mooie nummer - nooit op een studioalbum verschenen - over berusting en lotsaanvaarding.

Oh ja, nog even toevoegen dat ik twee dagen later ook Paul Young zag, in de Arenberg, maar dat was bezwaarlijk een hoogtepunt. Aan inzet en goede wil geen gebrek, en aan de setlist lag het ook al niet: leuke versies van de Temptations-hit Can't Get Next To You en zelfs van Bowie's Starman. Maar Young zelf hapte pijnlijk vaak naar de juiste noten, meer nog: zijn ooit zo kenmerkende stem was nergens meer te bespeuren. Desondanks toch wel genoten van Everything Must Change, een song waarvan Young liet weten dat hij 'm schreef met Bobby Womack in gedachten en die ik nog steeds - in om het even welke uitvoering - machtig goed vind.

TVDW 30/10/2016 - Funk Inc. - Chicken Lickin' (1972)

In mijn familie zijn de mannelijke afstammelingen die de achternaam Copermans dragen, Copermannen. Als je mijn stamboom bekijkt, staan er naast mijn vader nog twee broers, zij zijn vanzelfsprekend ook Copermannen. Exact tien jaar geleden ging de eerste van die drie, door mij 'Nonk André' genoemd, heen. Het was de aanleiding voor zijn zoon Dirk, mijn neef, om drie jaar later de Copermannen van zijn generatie en de volgende, samen te roepen voor een 'Copermannendag'.

Het zou een jaarlijkse traditie worden, die intussen op zondag 30 oktober jl. aan de zevende editie toe was. Jaar na jaar wint de dag aan intensiteit - en aan symboliek. Inmiddels ging immers ook de tweede Oer-Coperman, mijn vader, heen. Het maakt van Copermannendag een dag waarop we onze vriendschapsbanden tussen de neven onderling versterken, maar waarop we ook even stilstaan bij degenen die er niet meer zijn. Passend toch, zo vlak bij Allerheiligen, niet? 'Nonk Ivo' is inmiddels the last man standing. Temidden van de Coper-vrouwen en de aangetrouwde familieleden was hij dan ook de eregast, op het verrassingsetentje dat 's avonds, na een Copermannendag vol met opzienbarende wendingen, werd gehouden.

Wat dit allemaal te maken heeft met de tvdw? Bitter weinig - maar trouwe lezers weten dat ik niet te beroerd ben om mijn blog af en toe met een tranche de vie te doorspekken. Trouwens, met wat goede wil is er wel degelijk een brugje hoor. Met de plaat van Funk Inc., die ik afgelopen week in vlekkeloze staat vond in een kringloopwinkel (wat een vondst!,) maakte ik een van de andere Copermannen - Neef Frank, linksonder op de foto - immers groen van jaloezie. Plus, die titel van de tvdw... Ons aller Bomma Marie, moeder van de drie Oer-Copermannen, serveerde tijdens familiefeesten, lang geleden, steevast haar favoriete gerecht: kip met pêche. Chicken Lickin' good!