TVDW 14/05/2006 - Bonnie Raitt - Baby Mine (1988)

Grote zangeres, mooi lied
voor een klein kindje, groot verdriet

R.I.P. Matteo

TVDW 07/05/2006 - G.W. McLennan - Fingers (1993)

"Spirit lives when man dies". Vermits ik al sinds vrijdag met een aantal overpeinzingen rondloop over leven en dood (klinkt zwaar, is het ook), was het meer dan gepast geweest had Mike Scott in de AB het nummer "Spirit" gebracht, uit dat memorabele "This is the Sea" (die ik ooit nog es moet kopen op cd), maar verder dan twee speels ingezette noten op piano kwam hij niet. Geen kwaad woord over het concert trouwens, er straalde een enorme bezieling van uit, een verademing om te zien dat zoiets nog kan bij artiesten die er al een kwarteeuw ervaring hebben opzitten. The Waterboys, dat was in feite het aller aller allereerste concert dat ik ooit zag (tijdens m'n allereerste keer Vorst). Weliswaar als voorprogramma bij Simple Minds, eind 1985, maar toch memorabel genoeg om te onthouden. Van de ene spirit naar de andere: You're one thing greater than all the things you are together, zo omschreven The Go-Between diezelfde ziel op hun song "Spirit". Shamrockske wist me net voor het concert van The Waterboys te zeggen dat Grant (G.W.) McLennan, die man die samen met Robert Forster de spilfiguur was bij The Go-Betweens, eergisteren overleden was. Hij was amper 48 en stierf naar verluidt vredig in zijn slaap. Veel te vroeg, zonde zonde want McLennan lag bij mij in de bovenste schuif sinds zijn nog steeds erg mooie (tweede) soloplaat Fireboy. "Fingers" was de eerste single eruit, een nummer dat destijds vaak op StuBru te horen was, een hyperromantische ballad - althans qua muziek, de tekst is meer ambigu. Van de vier solo-albums van McLennan heb ik ook nog nummer vier, In your bright ray, evenzeer een aanrader maar minder gefocust dan Fireboy. Op 4 november 2000 interviewde ik McLennan en Forster, naar aanleiding van hun erg gesmaakte comeback-cd The Friends of Rachel Worth. Het werd voor mij een van de meest aangename interviews ooit, die lange babbel in de bar van de Botanique, eentje waarbij alles op zijn plaats viel en er een heerlijke vibe in de lucht hing. Zijn "best wishes from Brussels" handtekening die ik nu op de cd zie staan, stemt me droef. We zullen 'm missen.

TVDW 31/04/2006 - Prince - The word (2006)

Ken je die scène uit In Bed With Madonna, waarin Kevin Costner na een optreden backstage opduikt en Madonna probeert te vleien met een compliment over haar show: “It was neat”. Als Costner zijn rug heeft gedraaid, sneert Madonna: “Wat denkt die man wel, niemand noemt mijn show neat!” Daar moest ik aan denken bij "3121", de nieuwe cd van Prince. Ze is neat...
Er zijn, zoals trouwens op zowat elke Prince-plaat, wel ‘momenten’. Het schunnige "Lolita" bijvoorbeeld, met old school synths uit de periode van "Dirty Mind". Een nummer dat ook aantoont hoe Prince naar de concurrentie heeft geluisterd: zo leent hij aan het eind van de song de idee van het boy-versus-girl zanglijntje dat de hippe Neptunes op Justin Timberlake’s "Sensorita" introduceerden. De single "Black Sweat" zit er ook pal op; samengesteld uit een amalgaam van typische Prince-ingrediënten, maar met een eindresultaat dat meer is dan een doorslagje. Nog wat halve momenten zitten in "Love" (zwakke song, geweldige outro) en in "Beautiful Loved Blessed" (zwakke song, vette knipoog naar Sly & the Family Stone in de outro). Beste song van de nieuwe cd en vandaar TVDW is "The Word", de meest spaarzame, subtiele track ook van de plaat. Prince heeft er niet veel meer nodig dan een korte lick op akoestische gitaar, wat saxstootjes en een zanglijn die doet terugdenken aan de ‘cool’ ten tijde van "Money Don’t Matter 2 Nite".