Thursday, November 26, 2015

TVDW 22/11/2015 - John Lennon - Stand By Me (1975)


Meer dan eens vraag ik me af waarom ik deze blog nog blijf vullen met muzikale onzin. Het is niet meer dan een soort van muzikaal dag/weekboek waarbij ik in wezen maar wat tegen mezelf sta te orakelen. Maar hey, wie weet is dat genoeg als bestaansreden, niet?

Het orakelen gaat niet altijd over muziek, soms laat ik de songs op een kruispunt samenkomen met wat er thuis gebeurt. Voornamelijk met de kinderen dan, mijn vrouw Katrien blijft meestal onbesproken. Katrien heeft een veel pragmatischere, koelere liefdesrelatie met muziek dan ik. In het huis dat het onze is, wordt de gebruikelijke portie kinderlawaai doorkruist door Elien's Spotify-playlist, Bram's muziekselectie, Hanne's harpspel en mijn vinylplaatjes. Genoeg voor Katrien om tegengewicht te geven en veelal voor stilte te kiezen. Het zal haar dan ook worst wezen of Rubber Soul beter of slechter is dan Abbey Road, of Roger Taylor de drummer dan wel de bassist van Queen is, en of we Trevor Horn inderdaad als de Phil Spector van de eighties mogen omschrijven.

Om maar te zeggen: een muzikaal moment vinden om tvdw-gewijs aan mijn vrouw te koppelen, vind ik niet vaak. Deze week wel. Naar aanleiding van ons dertig jaar samen zijn (dértig jaar!), trokken we richting Ardennen. En tijdens die tweedaagse hoorden we op de radio tot twee keer toe - alweer dat dekselse toeval - Stand By Me, destijds (ook al 19 jaar geleden) het openingsnummer van ons trouwfeest. Toen wou ik absoluut de versie van Willy DeVille hebben; tijdens de tweedaagse hoorden we onder meer de versie die Lennon in 1975 opnam voor het album "Rock 'n Roll". Nadien zou hij vijf jaar zwijgen. Tot in 1980 "Double Fantasy" uitkwam (en Lennon enkele weken na de release werd doodgeschoten).

Maar daarmee verzeil ik alweer in muziekgezwets en dat is niet de bedoeling. Deze tvdw is voor Katrien. Zou ze trouwens weten dat Phil Spector de producer was van het "Rock 'n Roll" album? En dat Lennon op deze foto wel erg sterk lijkt op Geddy Lee van Rush?

Labels: , ,

Monday, November 16, 2015

TVDW 15/11/2015 - Average White Band - T.L.C. (live - 1976)


Over de aanslagen in Parijs op vrijdag de dertiende wil ik het niet hebben. Het zou wel erg banaal zijn, om een tvdw te plakken aan een tragische gebeurtenis die alles overschaduwt. Dan maar over de liefde spreken, niet? De liefde van de man gaat door de maag, zeggen ze. Die van mij gaat ook door de luidsprekers. De liefde voor muziek delen, 't is iets waar ik veel plezier aan beleef. Zoals gisteren: samen met mijn goede vriend neef Frank plaatjes gaan uitzoeken op een vinylbeurs. En daarna met een koffietje elkaars buit bekijken en becommentariëren, kijk, daar word ik vrolijk van.

Frank had dan nog een cadeautje voor me buitgemaakt, "Person to Person", de dubbele live van de Average White Band. Retestrak en super funky - en met, zoals in de tvdw, een glansrol voor drummer Steve Ferrone, een man die ook elders in mijn platencollectie het mooie weer maakt (hij drumt o.a. op Chaka Khan's I Feel For You, op I drove all night van Cyndi Lauper en op Freedom Overspill van Steve Winwood - en is intussen al jarenlang een van Tom Petty's Heartbreakers).

Trouwens de funk van A.W.B. - de groep die met Pick up the Pieces toch een echte klassieker schreef - was des te opmerkelijk vermits de groep uit... Schotland kwam. That's right. Met Belle & Sebastian, Simple Minds, Big Country, Snow Patrol en Wet Wet Wet in de rangen, kan je veel van Schotse muziek zeggen. Maar dat ze zo funky uit de hoek kon komen? Zelfs James Brown verbaasde er zich in de jaren zeventig over - en maakte zijn eigen speels eerbetoon aan A.W.B. door met zijn gelegenheidsband A.A.B.B. (Above Average Black Band) de antwoordsong Pick Up The Pieces One By One te maken.

Labels:

Tuesday, November 10, 2015

TVDW 08/11/2015 - Floyd Cramer - Java (1963)


Country muziek? Heb ik nauwelijks wat van in huis. Dus toen ik in de kringloopwinkel een leuke dubbele vinylverzamelaar, "Nashville Stars Forever", kon scheefslaan voor één euro, twijfelde ik niet. Weinig bekend volk erop. Dolly Parton, Chet Atkins, Jim Reeves en Waylon Jennings, ja, die wel. Maar als niet-country kenner kon ik me weinig of niets voorstellen bij namen als Skeeter Davis, Dottie West, Bobby Bare (klinkt als een pornoacteur!) en Porter Wagoner.

Floyd Cramer stond ook op die plaat, met de eerste, bescheiden hitversie van Java uit 1963, een song die Allen Toussaint in New Orleans schreef, vijf jaar voordien. Floyd Cramer was geen kleine garnaal, zo leert Wikipedia. Hij was een begenadigd pianist die jarenlang sessiemuzikant was voor o.a. Elvis Presley. Hij speelt bijvoorbeeld op Heartbreak Hotel.

Flashback naar afgelopen weekend, waarin ik niet enkel Floyd Cramer en diens Java voor de eerste keer hoorde, maar waarin ook onze Copermannendag, editie 6 plaatsvond. Een dag waarop we de bloedbanden tussen de neven uit onze - al bij al dunvertakte - stamboom wat aanspannen. Een dag waarop we ook, zij het niet expliciet, terugdenken aan de Copermannen die ons al zijn ontvallen: met name mijn vader en diens broer.

Zo komen we terug tot Java, een song die in de (bekendere hit-)versie van Al Hirt vermoedelijk een favorietje was van mijn vader. Ik schrijf vermoedelijk, omdat ik nooit een plaat van Al Hirt in mijn vaders platencollectie heb gevonden. Het enige wat ik wel vond - dit verhaal schreef ik al eens bij Walter Wanderley's tvdw van twee jaar terug - was een briefje na zijn dood, in een vergeten portefeuille. Hij had er de namen van enkele artiesten op geschreven, waaronder Al Hirt. Sinds die vondst heb ik al een handvol platen van Hirt kunnen terugvinden, her en der.

Alsof er nog een extra lijntje tussen de tvdw en de actualiteit moest getrokken worden: normaal gezien zou ik over twee dagen met vriend Bart gaan kijken naar Allen Toussaint, in de Roma. Maar Toussaint bleek gisteren aan een hartaanval te zijn overleden. De tvdw is dus ook een eerbetoon aan die geweldige songwriter, die ook Happiness (zie ook Pointer Sisters), Mother-in-Law (zie Ernie K-Doe)en Ruler of my Heart (zie Irma Thomas) schreef. En Java, dus. Een song, genoemd naar een racepaard. So much for pop trivia.

Labels: , , ,

Wednesday, November 04, 2015

TVDW 01/11/2015 - Nona Hendryx - Transformation (1983)


Toch even aanstippen dat ik, ondanks het tvdw-gewijs veelvuldig graaien in de geschiedenis van pop en rock, nog wel wat hedendaagse pareltjes opraap. Ze schopppen het alleen niet meer zo snel tot tvdw. Dat lekkere ding van Chet Faker dat regelmatig op de radio voorbijkomt bijvoorbeeld. Of die intrigerende Woordenstroom van Waar is Ken? Of die powerhouse van een comeback-single van Macklemore & Ryan Lewis - zo goed! Of die single van El Vy (- die me meer kan bekoren dan al dat zwaarmoedig gedoe van The National). Enzovoort.

Maar zoals je al gezien hebt, qua tvdw is het toch weer terugschakelen. Naarmate de tijd vooruitschrijdt, wordt je muzikale smaak wat uitgekristalleerd. 't Is te zeggen: je favorieten krijgen een alsmaar prominentere plaats. Zo ook in de categorie Female Solo Artists, waar ik inmiddels vier albums heb die voor altijd tot mijn absolute favorieten zullen behoren: "Tapestry" van Carole King, "Walk under Ladders" van Joan Armatrading, "Nightclubbing" van Grace Jones en deze "Nona" van Nona Hendryx. Een plaat met een unieke klankkleur, die "Nona"; beetje te vergelijken met wat "Nightclubbing" twee jaar eerder was. Ik kan een paar bladzijden volschrijven over de kracht van het album, maar ik lanceer gewoon een van de allerbeste tracks: Transformation. Niet toevallig de twééde tvdw uit een dezelfde plaat - de eerste notering is van vele jaren geleden. Dat zegt genoeg.

Labels: ,