TVDW 28/08/2011 - The Braxtons - The Boss (MAW 12") (1997)

Artiesten mogen alle spotlights vangen, het zijn de songschrijvers die respect verdienen. Vandaar een weekje eerbetoon aan de net overleden Nickolas Ashford. Het schrijvers- en echtpaar Ashford & Simpson gaven ons zovele pareltjes, met vooraan soulklassiekers als Ain't No Mountain High Enough, You're All I need to get by, Reach Out and Touch en You're all I need to get by. En laten we The Onion Song niet vergeten (tvdw in december 2007!). En het niet stuk te krijgen I'm Every Woman! De lijst is eindeloos.

Ashford & Simpson brachten ook platen uit onder hun eigen naam. Ze slaagden er in die hoedanigheid in om moeiteloos te overstap van seventies funk naar eighties synth-disco te maken. En neen, hun bekendste hit, Solid, was niet bepaald hun beste song. Ten bewijze, twee bonus tracks. De eerste is het pompende Street Corner, het tweede is Babies uit het "Solid"-album, een soort van wat-er-gebeurt-als-je-geen-voorbehoudsmiddelen-gebruikt-song. Beetje zoals Papa Don't Preach, maar dan minder ergerlijk.

De tvdw zelf is mijn favoriete A&S-gerelateerde song. De twee schreven het voor het gelijknamige disco-album van Diana Ross. Jaren later namen producers- en remixduo Kenny Dope Gonzalez en Little Louie Vega, ook bekend onder de namen Masters At Work en Nuyorican Soul, de song onder handen en presenteerden 'm aan The Braxtons. The Braxtons, dat zijn vijf zusjes die luisteren naar de namen Toni, Tracy, Tamar, Towanda en Trina (geïnspireerde papa hebben ze daar). Zoals de foto hierboven al duidelijk maakt, was de groep ten tijde van de tvdw nog een trio. Volume knop op tien en laat het kamerbreed multitrack producerstalent van MAW uit de luidsprekers spatten... ter ere van de grote Nickolas Ashford.

TVDW 21/08/2011 - Death Cab For Cutie - Doors unlocked and open (2011)

Tja, zolang mijn andere indie-pop favorieten van The Shins halsstarrig weigeren om een teken van leven te geven, gaat Death Cab met de tvdw lopen. Toch maar mooi de derde tvdw voor deze groep - ze hadden er al eentje in 2005 en 2008. De nieuwe plaat, gegangmaakt door die weergaloze, catchy single You're a tourist, gaf zijn geheimen wat minder snel prijs dan pakweg "Plans". Maar er staan nog genoeg pareljes op. Zoals de tvdw, die begint als een opgekuiste versie van een Joy Division-demo (zou het louter toeval zijn dat het eerste woord "Isolation" is?) tot de heren bij het refrein de song laten openbarsten als een, euh, tja als wat eigenlijk? Als een overrijpe pruim?

TVDW 14/08/2011 - Applause - Hope you're better (2011)

Toen deze track vorige week op Classic 21 voorbijkwam, spitste ik meteen de oren om de afkondiging mee te pikken. Het bleek om een nieuw groepje te gaan, driekwart Belgisch maar met een Franse zanger. Hun album "Where it all began" is een moedige poging om met een eigen geluid te komen, en vermijdt een aantal valkuilen (overproductie, evenveel genre-oefeningen als songs) die meestal met debuutplaten gepaard gaan. Ze klinkt transparant dankzij producer Daniel Presley (die voordien voor o.a. Breeders, Faith No More, The Call en onze Axel Bauer werkte), en de songs stuiteren mooi tussen de french touch van Air/Phoenix en een light versie van Muse. Luister bij de tvdw vooral naar de mooie brug, waarop synths binnenglijden die haast van The Korgis lijken te komen.

TVDW 07/08/2011 - Blue Aeroplanes - Yr Own World (1991)

These are the days of miracles and wonder. Geen groter contrast mogelijk tussen de originele versie van Boy In The Bubble en de cover waarmee het Britse Blue Aeroplanes in 1991 kwam. Op de eerste hoor je de zachte stem van Paul Simon, een man die zelfs de bijsluiter van een suppositorium op honingzoete wijze kan aflezen; op de tweede het grofkorrelige gebraak van een zanger die net uit een beschutte werkplaats leek weggeplukt. Gek genoeg klonk het best nog oké, die cover.

Art rock - zo werd de muziek van The Blue Aeroplanes wel eens bestempeld. Het was dan ook geen gewoon groepje. De teksten leken wel street poetry, weinig toonvast voorgedragen tegen een muur van drie gitaren. Verder telde de groep onder de vaste leden ook een full-time danser. Een soort van Happy Mondays dus, maar dan met meer gitaren dan dope, en uit Bristol en niet uit Manchester. Vorige week herontdekte ik "Beat Songs", een album dat tot mijn verbazing de tand des tijds prima wist te doorstaan. De tvdw lijkt wel een jachtige cockney versie van vroegere REM, met heerlijk jangly Rickenbacker gitaarwerk (ook in de lange outro) en met een van mijn favoriete drummers, Jerry Marotta, achter de drumkit.