TVDW 26/01/2020 - Veronique Sanson - Faites Attention à Mon Amour (1981)

Typisch weer zo'n artiest die ik via het crate digging heb leren kennen. Natuurlijk kende ik voordien dat mooie Amoureuse wel, maar voor de rest was er enkel die anekdote uit de popgeschiedenis: haar huwelijk met Stephen Stills. Dat huwelijk bracht een zoon voort, Chris Stills. Naar aanleiding van diens debuutplaat "100 Year Thing" interviewde ik de man ooit, al zou ik moeten opzoeken of we het toen ook hadden over zijn moeder. Tussen haakjes: die plaat van Chris Stills staat ook op Spotify. Doe jezelf een plezier en beluister de song Last Stop. Wat een geweldige track.

Maar terug over naar mama Sanson. De laatste jaren graaide ik her en der een aantal van haar platen mee, en die bleken steeds goed tot uitstekend. Vaak opgenomen in de VS ook, met straffe studiomuzikanten. Het resultaat ademt westcoast blue eyed soul uit, maar dan gemengd met die typisch Franse melodieuze jazzy pop touch, zoals we die ook kennen van bij Maurane, France Gall en Claude Nougaro.

TVDW 19/01/2020 - Unique - What I Got Is What You Need (1983)

Bekijk je alle posts op deze blog, dan is het misschien een beetje een ondergesneeuwde muziekperiode: die nét na de uitgemolken disco formule (en de bijhorende 'disco sucks' backlash). Grofweg spreken we over de jaren 1980 tot 1983. Disco was in een erg snel tempo uitgehold: het aanvankelijk leuke genre was gekannibaliseerd en gerecupereerd door allerlei artiesten die plots een discobeat zetten onder hun generieke songs om toch maar "mee" te zijn. Samenvallend met de intrede van meer synths en drumcomputers, kreeg de zwarte muziek begin jaren tachtig echter een nieuwe sound. Het was funky en soulvol, het was R&B van een nieuwe soort, met prominent georkestreerd keyboardpartijen (in plaats van de strijkers uit de seventies), met een slappin' bass of, vaker nog, een zware synth bass, occasioneel met blazers, en met korte gitaarlickjes die refereerden aan de voorbij disco-rage. Het was muziek die bij uitstek gedraaid werd in Funkytown op donderdagavond; een radioprogramma dat zowat heel het eighties decennium liep op Radio 2.

Onlangs vroeg mijn jongste dochter me nog waar wij vroeger als kind naar luisterden. Het is zo'n moment waarop je je heel oud voelt. Je moet gaan uitleggen dat er in die tijd nauwelijks popmuziek te beluisteren viel op de radio. Ja, op de vrije radio's wel, maar op Radio 2, één van de amper drie officiële Vlaamse zenders, was er enkel Radio Rijswijk, Vrijaf, de Top 30 en Funkytown. Het is het soort gesprek dat gelijk staat met "wij hebben nog de tijd van voor de gsm meegemaakt" (of: voor het internet, voor youtube etc etc - de lijst is eindeloos).

Funkytown bleek, voor wie in die jaren jong was en interesse had in zwarte muziek, een zegen. Enkele weken terug, tijdens de kerstperiode, sprak ik er nog over met Jo, een vriend die blijkbaar in die tijd ook onder de dekens zat te luisteren naar die wonderlijke mix van zwarte muziek. In de daaropvolgende dagen vond ik een blog waarop de tracklisting terug te vinden was, jaartal per jaartal. Meer had ik niet nodig, om spotify te openen, een lijst te maken en volop te starten met 'drag & drop'. Ik focuste met plezier op de voornoemde jaren 1980 tot 1983. Funkytown liep weliswaar nog verder doorheen de jaren tachtig, maar gaandeweg bleek het programma minder homogeen te klinken. De inmenging van house en rap kwam naar boven en ook de kern van het genre, R&B, werd wat breder. Sade, de Prince van Batdance, En Vogue, het zijn slechts drie voorbeelden die aantonen dat er meer 'rek' zat op R&B en andere zwarte muziek dan in die eerste periode tussen pakweg 1980-1983.

Ook opvallend hoe in het begin van die nieuwe R&B-wending oudere namen uit de jazz en soul mee op de kar sprongen. In Funkytown kregen vandaar ook de eighties albums van George Benson, The Isley Brothers, The Temptations, The O'Jays, Marvin Gaye, Aretha Franklin, Gladys Knight, Dionne Warwick, Thelma Houston, Herbie Hancock, Donald Byrd en George Duke een plaats. Ook al kwam het merendeel van de acts uit Amerika, toch speurde Funkytown ook naar funk, R&B en electro in Canada (Gino Soccio), Engeland (Linx, Imagination, Loose Ends) en Italië (Change, Kano). Voor bleekscheten was natuurlijk amper plaats, al kregen Level 42, Hall & Oates en Robert Palmer wel hun plaats onder de zon. Over de tvdw zelf kan ik weinig kwijt, het is een track die van R&B al wat meer richting synth-electro opschuift en die vaagweg wat doet denken aan wat Indeep in die tijd ook deed.

TVDW 12/01/2020 - Rupert Hine - The Set Up (1982)

Magere Hein hield weer lelijk huis in muziekland, de laatste tijd. Patrick Nicasy, helft van het duo The Pop Gun, is niet meer. Ik herinner me hoe wild ik destijds was van dat singletje The Game. Ik kocht op basis van die Belpop-parel zelfs hun cd "Table Swimming" en zag hen op Marktrock ooit een prima live concert geven, inclusief opvallende covers van John Cale's Dead or Alive en Prefab Sprout's The Golden Calf. Ook Allee Willis is niet meer. Geen household name, ik weet het, maar als grote Earth Wind & Fire-fan ken ik haar van de kleine lettertjes. Ze schreef zowel Boogie Wonderland en September, de twee meest iconische hits van de groep. Alsof dat niet genoeg is, schreef de erg excentrieke (en blanke!) Allee nummers voor The Pointer Sisters, James Brown en Cyndi Lauper, én de beroemde theme song van de sitcom Friends ("the whitest song I ever wrote"). En dan was er het recente heengaan van Neil Peart, door Dave Grohl bestempeld als "The Professor" en "the most air drummed drummer in the world". Ja, ook ik pleit schuldig. Ik ken zijn drum fills en acrobatische toeren op "Moving Pictures" - vermoedelijk een van mijn tien meest favorten platen van buiten. Meer zelfs: de songs op die plaat zoek ik wel eens op Youtube. Niet om het origineel te zien, maar om te zien hoe andere slagwerkers de patronen van Peart proberen na te spelen. Wat een spectaculaire drummer.

Voor de tvdw zit ik opnieuw pootje te baden in de vijvertjes 'producer' en 'synthpop'. Ik weet het, ik zit daar regelmatig. Rupert Hine is te vinden in de kleine lettertjes van enkele erg goede platen, vooral uit de jaren tachtig. Hij was producer van Howard Jones' debuut "Human's Lib" alsook van enkele knappe platen van The Fixx . Zijn grootste claim to fame was vermoedelijk zijn productiewerk op "Private Dancer" van Tina Turner, waarop hij verantwoordelijk was voor twee van mijn favoriete tracks: Better Be Good To Me en de fantastische openingstrack I Might Have Been Queen.

Hine bracht ook heel wat platen uit als solo-artiest (onder eigen naam, of onder pseudoniem Thinkman). Veel potten brak hij er niet mee. Dat hij er niet bepaald uitzag als een popster, hielp niet - dat zijn platen donkere, bevreemdende synth pop platen waren evenmin. The Set Up heb ik echter altijd een toppertje gevonden. Blij dat ik vorige week de bijhorende plaat "Waving not drowning" (fijne titel ook) op de kop kon tikken.

TVDW 05/01/2020 - Chris Whitley - Big Sky Country (1991)

Altijd mooi als die tvdw's nét dat tikkeltje meer zijn, als ze synchroon lopen met iets wat in de vrienden- of familiekring gebeurt. Afgelopen weekend vierde Nico Shamrockske zijn 50ste verjaardag en volgende week viert deze blog haar 15de verjaardag. Of de twee iets met elkaar te maken hebben? Zeker. Het was Nico die deze blog voor me, omwille van een reden die ik me niet meer herinner, in het leven riep. Nog wat aarzelend startte ik op 16 januari 2005 met de eerste tvdw en kijk, nu zijn we 782 (!!) edities verder.

Op vijftien jaar tijd kwam er heel wat voorbij. De vertrouwde namen (ik noem maar wat: Queen, J. Geils Band, Hall & Oates, ELO, Yes) vonden intussen wel een plaatsje, al was het nooit de bedoeling om op deze blog mijn all time favourite songs te posten. Het ging steeds om de song die in die ene week het meeste indruk maakte. Dit zorgde ervoor dat er ook oude jazz, rarities en oldies, en zelfs een occasionele schlager (Peter Maffay!) opdook. Deze week dus eentje, speciaal voor Nico. Eentje die me vrijdag tijdens zijn verjaardagsparty opviel. Nico en ik hebben al pakweg drie decennia lang eenzelfde liefde voor muziek. En we hebben een grote deelverzameling. Met name in de categorie gitaarrock en rootsy spullen vinden we mekaar wel.

Afgelopen vrijdag, bij het feestje voor Nico 5.0, kwam de DJ erg knap uit de hoek. Bij het binnenkomen weerklonk Paul Weller's Wild Wood, zo'n typisch nummer dat in ons beider deelverzameling zit. We stonden zij aan zij in de AB, tijdens de "Wild Wood" tour in de AB, zovele jaren geleden. Volgden nog in het rustigere gedeelte van de avond: My Ever Changing Moods, August, Under The Milky Way, Beat Crazy, Voila l'Eté, iets van Anna Domino... All good. Daarna trok de DJ de schuif wat verder open, met lekkers als I Travel, Are Friends Electric, Situation (!), Pull Up To The Bumper, Street Life (!), wat Radiohead en Smashing Pumpkins... Opnieuw: all good. Als tvdw kies ik voor mijn persoonlijk mooiste moment van de avond. Opnieuw zo'n typisch Nico nummer, dat in het begin van de avond weerklonk. Here's to you, buddy.