TVDW 05/01/2020 - Chris Whitley - Big Sky Country (1991)

Altijd mooi als die tvdw's nét dat tikkeltje meer zijn, als ze synchroon lopen met iets wat in de vrienden- of familiekring gebeurt. Afgelopen weekend vierde Nico Shamrockske zijn 50ste verjaardag en volgende week viert deze blog haar 15de verjaardag. Of de twee iets met elkaar te maken hebben? Zeker. Het was Nico die deze blog voor me, omwille van een reden die ik me niet meer herinner, in het leven riep. Nog wat aarzelend startte ik op 16 januari 2005 met de eerste tvdw en kijk, nu zijn we 782 (!!) edities verder.

Op vijftien jaar tijd kwam er heel wat voorbij. De vertrouwde namen (ik noem maar wat: Queen, J. Geils Band, Hall & Oates, ELO, Yes) vonden intussen wel een plaatsje, al was het nooit de bedoeling om op deze blog mijn all time favourite songs te posten. Het ging steeds om de song die in die ene week het meeste indruk maakte. Dit zorgde ervoor dat er ook oude jazz, rarities en oldies, en zelfs een occasionele schlager (Peter Maffay!) opdook. Deze week dus eentje, speciaal voor Nico. Eentje die me vrijdag tijdens zijn verjaardagsparty opviel. Nico en ik hebben al pakweg drie decennia lang eenzelfde liefde voor muziek. En we hebben een grote deelverzameling. Met name in de categorie gitaarrock en rootsy spullen vinden we mekaar wel.

Afgelopen vrijdag, bij het feestje voor Nico 5.0, kwam de DJ erg knap uit de hoek. Bij het binnenkomen weerklonk Paul Weller's Wild Wood, zo'n typisch nummer dat in ons beider deelverzameling zit. We stonden zij aan zij in de AB, tijdens de "Wild Wood" tour in de AB, zovele jaren geleden. Volgden nog in het rustigere gedeelte van de avond: My Ever Changing Moods, August, Under The Milky Way, Beat Crazy, Voila l'Eté, iets van Anna Domino... All good. Daarna trok de DJ de schuif wat verder open, met lekkers als I Travel, Are Friends Electric, Situation (!), Pull Up To The Bumper, Street Life (!), wat Radiohead en Smashing Pumpkins... Opnieuw: all good. Als tvdw kies ik voor mijn persoonlijk mooiste moment van de avond. Opnieuw zo'n typisch Nico nummer, dat in het begin van de avond weerklonk. Here's to you, buddy.