TVDW 24/11/2019 - Vampire Weekend - M79 (2008)

Zo. Death Cab For Cutie was al afgevinkt, en vorige maandag Vampire Weekend. Nu nog de komende jaren The Shins proberen te zien, en mijn top drie kransje indiepop favourites is afgewerkt.

Qua concerten heb je twee categorieën. De meeste groepen spelen hun songs als op plaat, punt uit. Sommige kiezen de andere weg en kiezen voor lossere varianten, langere jams en meer improvisatie. Vampire Weekend speelde het in de meest boeiende momenten van het concert in de AB klaar om beide te combineren: songs als Stoneflower en Stranger weken danig af van de plaat, zelfs uitwijkend richting prog rock, maar tegelijk werd alles retestrak gehouden. Enige minpuntje, het is eigenlijk meer een observatie: mogelijk was het de gewenning, maar Ezra Koenig (zanger, songschrijver, uithangbord) reageerde koeltjes, haast mechanisch op de soms overweldigende golven van applaus. Hij deed me wat denken aan de manier waarop acteur Freddie Highmore het autistische hoofdpersonage uit de tv-serie The Good Doctor gestalte geeft.

De groep zelf doet er op tournee alles aan om het interessant te houden - voor de band en het publiek. Als je nadien wat gaat googlen, valt het op hoe de setlist bij deze groep er elke avond anders uitziet. Zelden gezien, hoezeer de keuze én de volgorde van de songs zo drastisch van optreden tot optreden veranderen. In de bissen is er trouwens steeds een ruime request ronde, waarbij de band niet te beroerd is om erg obscure verzoekjes meteen haarzuiver te spelen. Plus ze spelen dus ook erg vaak een covertje. In de AB was dat Jokerman van Dylan (verrassende keuze, erg mooi ingekleurde versie) al lees ik dat bij andere concerten onder meer Crowded House, Paul Simon, Bruce Springsteen en zelfs Thin Lizzy gecoverd werden. De tvdw komt uit die verzoekronde aan het eind en is een song uit de debuutplaat van de groep.

This Life
Unbelievers
Sympathy
Bambina
Finger Back
Cape Cod Kwassa Kwassa
Bryn
Run
Unbearably White
Step
Stoneflower
White Sky
Stranger
Harmony Hall
Diane Young
Cousins
A-Punk
2012
California English
Jokerman
---
Big Blue
Diplomat's Son
Theme from Seinfeld
Ottoman
Mansard Roof
M79
Walcott

TVDW 17/11/2019 - Corrina Joseph - Wanna get down (when u get down) (1996)

Het was meer een merknaam, een logo en een losvaste muziekverzameling, dan wel een echt muziekgenre: acid jazz. De motor erachter was het Britse platenlabel Talkin Loud. Hun reeks van compilatiecd's Totally Wired was een bonte verzameling van alle genres die deel uitmaakten van de hybride vorm acid jazz. Eigenlijk was er nauwelijks enige jazz te bespeuren binnen de acid jazz, tenzij dan in overdrachtelijke zin. De lossere, avontuurlijke, muzikale benadering van de muziek maakte dat de - veelal instrumentale - acid jazz tracks evenveel tentakels hadden in soul, nineties R@B en deep house, als in electronica en dub. Met Omar, Incognito en Young Disciples als vaandeldragers, leek acid jazz een Britse beweging, al vond je ook in Amerika artiesten die op diezelfde snijlijnen balanceerden. Guru en Buckshot LeFonque om er maar twee te noemen.

Afgelopen week landde voor het eerst de driedubbele verzamelaar van het Talkin Loud-label op mijn platendraaier. Ik was haast vergeten hoe geweldig die songs wel klonken. Het deed me terugdenken aan die Totally Wired-cd's van weleer. Destijds leken ze wel een goed bewaard geheim, met vaak bands die volkomen obscuur waren (en ook in de jaren nadien nauwelijks nog iets uitbrachten). Corrina Joseph was een van die acts die ik destijds ontdekte op een van de Totally Wired-cd's. Ze bracht amper een paar maxi's uit, alvorens opgeslorpt te worden door Basement Jaxx, waarvoor ze een tijdlang als backing vocaliste optrad. De tvdw is trouwens geschreven door de twee Britse bleekscheten achter Basement Jaxx. Een zwoele, zompige, inktzwarte track.

TVDW 10/11/2019 - Linda Lewis - (Remember the days of) The Old Schoolyard (1974)

Mijn tvdw-waarschuwingslampje brandt zowat de hele week door. Bij elke plaat die ik opzet, elke artiest die ik check op spotify of elke song die intrigerend klinkt op de radio, denk ik: zou hij kans maken op een tvdw? Even kijken wat er afgelopen week zoal tegen het licht - nu ja, dat lampje dus - werd gehouden? De nieuwe ELO, recent werk van elektronische band Big Wild, seventies instrumental fusion funk van Tropea, de debuutplaat van Duran Duran, een bij momenten ijzersterke seventiesplaat van Booker T & the MG's, en een plaat van de redelijk obscure eighties band Translator.

Maar de tvdw zat, zoals zo vaak, verscholen in een klein hoekje. Op een dertien-in-een-dozijn verzamelaar met glamrock en mid-seventies pop, van vertrouwde namen als Mud, Sweet, Cliff Richard, Gary Glitter, Pilot etc. Mààr er stond ook een rare cover van een Cat Stevens-liedje op, dat wel een variant leek op de van de pot gerukte funk van Betty Davis. Linda Lewis blijkt een Britse te zijn, die samenwerkte met onder meer Cat Stevens en Joan Armatrading, maar door de jaren heen ook een boeiende solocarrière uitwerkte. Eentje die ik tot op heden niet kende, maar waar ik intussen al met stijgende verbazing naar luisterde (check de driedubbele verzamelaar Legends op Spotify). Pure soul, maar ook vaudeville en musical, reggae rarities, funk en Amerikaanse R&B: Linda Lewis - wiens indrukwekkende bereik vaak vergeleken wordt met Minnie Ripperton - kan het allemaal.

TVDW 03/11/2019 - Rhythm Heritage - Language of Love (1978)

Tears for Fears staat bekend als een duo, maar Roland Orzabal nam een tijd in de jaren negentig onder dezelfde groepsnaam ook twee platen uit zonder Curt Smith. De eerste, "Elemental", maakte deel uit van mijn kleine fijne vinyloogst in Barcelona, afgelopen weekend. Andere lekkere dingen die ik voor een appel en ei meepikte uit de Catalaanse hoofdstad: Vaya Con Dios, Moon Martin, Hall & Oates, Bryan Ferry, en die mooie countryplaat "Trio" die Dolly Parton, Emmylou Harris en Linda Ronstadt samen maakten. Allemaal Spaanse persingen trouwens, wat het extra leuk maakt (- enfin, toch voor de vinyl nerd in mij).

Wat dat allemaal met de tvdw te maken heeft? Wel, niets eigenlijk. Ik was vast van plan om Break it Down Again, die single uit "Elemental", te benoemen. Ik heb het altijd een beresterk nummer gevonden. Maar toen kwam mijn trip naar Sint-Truiden, zaterdag, om naar de vinyluitverkoop te gaan van Kim (van dj-duo Ed & Kim). Ik kwam thuis met een karrenvracht aan nieuw (nu ja, oud) vinyl, 19 stuks in totaal. Waaronder deze wat lukraak meegegraaide plaat van Rhythm Heritage.

Ik zeg 'lukraak', maar enkele kleine lettertjes op de hoes van "Sky's the limit" trokken toch de aandacht. Jay Graydon speelt er op mee, een big shot uit de west coast die meewerkte en meeschreef aan platen van o.a. Steely Dan, EW&F, George Benson en Al Jarreau. Een andere naam maakte het echter nog interessanter om dit plaatje te 'scoren'. Rhythm Heritage was immers de groep van Michael Omartian, en laat dat nu net de man zijn die deel uitmaakte van Loggins & Messina (zie tvdw van paar weken terug) én nadien als producer uitstekend werk leverde bij Christopher Cross (nog een tvdw nominee) en Donna Summer. Eenmaal op de draaitafel, bleek Omartian met Rhythm Heritage verdraaid funky uit de hoek kon komen. Crusaders-like funky, met een aanstekelijke mix van disco, jazzfunk en soft rock. Met dit Language of Love als eerste nummer dat me bij mijn nekvel greep.

TVDW 27/10/2019 - Brass Impact - Mas Que Nada (Pow Pow Pow) (1967)

Beetje schimmige foto, ik weet het, maar van Warren Kime, de Amerikaanse orkestleider achter Brass Impact, is dan ook weinig terug te vinden. An intense, delicious blend of groovy tunes, splashy instrumental arrangements, and ecstatic vocal highlights - zo omschrijft de website spaceagepop de muziek van Warren.

De tvdw houdt rechtstreeks verband met een jaarlijks terugkerend evenement, waarover ik vermoedelijk al eerder sprak op deze blog. Mijn twee neven en ik en onze drie respectievelijke zonen komen elk jaar samen, om de familiebanden te versterken. Eén vader-zoon combinatie organiseert het weekend en verrast daarmee de twee andere vader-zoon tandems. Afgelopen weekend was het de tiende editie, en dat mondde uit in een driedaagse richting Barcelona. Het werd een aaneenschakeling van hoogtepunten, waarbij we van de ene verrassing in de andere vielen. Het zorgde voor heerlijke momenten tussen de oude en de nieuwe generatie, een unieke ervaring. Eén van die momenten was het betreden van onze slaapplaats. Geen hotel, maar een alleraardigste AirBnB-duplex, die we na pas het vervullen van een opdracht ontdekten. Oh ja, enkele dagen voor het vertrek werden we uitgenodigd om een Spotifylijstje vol te pompen met wat aardige deuntjes. Eén ervan weerklonk toen we voor het eerst onze duplex binnenkwamen en mekaar in de armen vielen. Ik wist meteen: dit wordt de tvdw.