TVDW 30/12/2018 - Richard Russell - Mountains of Gold (2018)

Tweede tip kwam via Rotterdam, waar Instagram-vriendin Liona woont - degene die me enkele jaren geleden gratis en voor niks haar flipperkast gaf (but that's another story). Ze vroeg me eens te luisteren naar "Everything is Recorded" van een zekere Richard Russell. Nu ja, 'een zekere': na beluistering gaf google uitsluitsel en bleek die Russell niet bepaald om het even wie. Hij is de platenbaas van XL Records en gaf in die hoedanigheid onderdak aan The Prodigy, The XX, Adele, Thom Yorke, Vampire Weekend et j'en passe. Nu brengt hij voor het eerst eigen werk uit, een beetje te vergelijken met hoe ook James Murphy eerst DFA Records oprichtte en vervolgens op middelbare leeftijd LCD Soundsystem uit de grond stampte om zelf muziek te maken. Die debuutplaat "Everything is Recorded" is een mooie hybride van allerlei soulvolle maar eigentijdse muziekvarianten. Niet met medewerking van de allergrootste namen (buiten Peter Grabriel en Green van Scritti Politti dan, maar zelfs die zijn weggemoffeld in de mix), wel met enkele jonge opkomende talenten (waarvan Sampha het bekendst is). Er staan twee echte stand-out tracks op het album, Bloodshot Red Eyes en de tvdw, die iets creatiefs doet rond de Grace Jones song Nightclubbing.

TVDW 23/12/2018 - AnnenMayKantereit - Schlagschatten (2018)

Kerstweken leveren altijd wat bijzondere tvdw's op. Dit keer zijn het er twee die me uit de Instagram-gemeenschap werden aangereikt. Deze hier komt van een jong drietal uit Keulen, dat me getipt werd door een van mijn IG-vrienden. De rare naam verwijst naar hun achternamen. Beetje de Emerson Lake & Palmer van generatie nu, dus. Verder kan ik er niet veel over kwijt. Aardige song, met een erg mooie tekst.

TVDW 16/12/2018 - Robyn - Missing U (2018)

Een AOTY? Dat staat voor Album of the year, althans volgens de alles afkortende hipsters op Instagram. Ik doe er nog elk jaar naarstig aan mee, aan mijn eigen voorkeurlijstje, ook al heeft het nul relevantie en stel ik jaar na jaar vast hoe weinig ik de huidige trends en toppers volg. Zoals Kees de Koning, de manager van en grote baas achter heel wat Nederlandse en Belgische hiphopacts, onlangs zei in Knack: "als je als hiphop fan zegt dat Eminem beter is dan Lil Peep, zegt dat vooral iets over je leeftijd." Eminem staat inderdaad ook in mijn AOTY-lijstje, dat zegt genoeg.

Ik luisterde afgelopen week naar enkele podcasts die terugblikten op 2018. Eentje van Rolling Stone stond stil bij de hiphop van het voorbije jaar en er zaten enkele interessante inzichten in de uitzending. Over hoe hiphop vorig jaar voor het eerst rock had voorbijgestoken, als de belangrijkste muziekstroom ter wereld. En over hoe het feit dat streamingcijfers nu opgenomen worden in het bepalen van hitlijsten, alles veranderd heeft. Vroeger verliep alles volgens verkoopcijfers. Papa die wat dad rock van Wilco kocht en die plaat drie keer draaide, betekende voor de verkoopcijfers evenveel als de zestienjarig skater girl die de nieuwe Kendrick Lamar kocht en dertig keer per dag beluisterde op haar meisjeskamer. Dat is nu veranderd. De jeugd draait gehypte songs meteen na hun release non stop - en dat tikt aan bij het samenstellen van de lijsten. Vandaar overspoelt hiphop de hitlijsten, in Amerika misschien nog meer dan hier.

De New York Times heeft een podcast die clever popcast werd gedoopt, en ook zij hadden het in de meest recente editie over hun AOTY's. Een van de 'senior pop critics' zette Soccer Mommy op één. Serieus? Een nauwelijks toonvast zingend meisje met wat gammele indierock die herinneringen oproept aan Throwing Muses en de Breeders zou de beste plaat van het jaar hebben gemaakt? Niet dat mijn lijstje zoveel geloofwaardiger of beter onderbouwd zou zijn, hoor, maar ik stond er toch van te kijken. Here goes...

1. Vertical Horizon - The lost mile
2. Josh Rouse - Love in the modern age
3. Paul Simon - In the blue light

Voor we in de random gerangschikte platen duiken waarvan ik verder genoten heb, nog even een woordje over de tvdw. Robyn maakte samen met Eminem de meest verrassende, langverwachte comeback van het jaar. In een vorige post, over Madonna, had ik het over hoe "Ray Of Light" electronica wist te mixen met emotie. Robyn gaat al heel haar carrière lang verder op die weg. Bij haar kan je emotie zelfs vervangen door melancholie. Zoals in haar meest bekende hit Dancing on my own, slaagt de Zweedse erin om onder de beats en de in lyrics vaak een laagje tristesse te leggen, die haar een aparte plaats geeft in de electropop. Voor haar nieuwe plaat "Honey" (haar eerste in acht jaar!) moest ze niet ver zoeken om die tristesse te vinden. Het is een bij wijlen indrukwekkend eerbetoon aan haar te vroeg ontvallen muzikale partner in crime Christian Falk. De mooie tekst bij het onderkoelde, sobere Missing U spreekt boekdelen.

Finding clues in my pockets and opening boxes
And going places we went
Remember to forget
Thinking how it could been
I've turned all my sorrow into glass
It don't leave no shadow

Anderson Paak - Oxnard
Robyn - Honey
Flying Horseman - Rooms/Ruins
Courtney Marie Andrews - May your kindness remain
Eminem - Kamikaze
Jose James - Lean on me
Jonathan Wilson - Rare birds
Young Gun Silver Fox - AM Waves
Juliana Hatfield - Sings Olivia Newton-John
John Grant - Love is magic
Natalie Prass - The future and the past
Villagers - The art of pretending to swim

TVDW 09/12/2018 - Villagers - A trick of the light (2018)

Subtiel, maar toch spannend - het is een spreidstand waarbij vele artiesten een liesbreuk oplopen. Als het subtiel wil zijn, is het vaak gewoon saai. En als het spannend is, klinkt het slechts zelden spaarzaam. Villagers slaagt in beide, op de nieuwe plaat "The Art of Pretending to Swim". Vooral in de eerste helft van de plaat levert dat erg mooie songs op.

Dat het tweede nummer op de plaat vaak het allerbeste is, is een (wijdverspreide? - ik zou het niet weten) mythe onder muzikanten. Eentje met een grond van waarheid? Hierbij alvast een bewijsstuk voor de stelling. De tvdw van deze week staat inderdaad tweede in rij op het album en het is hands down het beste nummer van de plaat. Met een mooie tekst ook nog:

It's time that I let go
Of things I can't control
This path that I've taken
Is the only one I know

Well I've come so far to get here
And I've got so far to go
So I'll take what I can get
In matters of the soul

TVDW 02/12/2018 - The Undertones - Tearproof (1980)

Omdat ik er nu eenmaal al zolang mee bezig ben - dit is nummer 725 - is het bepalen van de tvdw's een tweede natuur geworden. Bij elk nummer dat ik hoor (op radio, cd, spotify, vinyl, in een café, bij een live-optreden, whatever) is er altijd een klein duiveltje op mijn schouder dat me in het oor fluistert: 'Zou dit een tvdw kunnen zijn?' Deze week werd dat gefluister wat luider bij het herbeluisteren van de White Album, in die veelbesproken nieuwe remastering (door de zoon van George Martin). Komt daarbij dat de Beatles, net als de Stones trouwens, nog geen enkele tvdw op hun naam hebben.

Maar de Fab Four haalden uiteindelijk bakzeil (hoe speciaal ik het White Album ook vind - zelfs al heb ik 'm niet op vinyl), ten voordele van The Undertones. Op weg naar Leuven zaterdagavond dacht ik nog: gaan deze Noord-Ierse knaapjes nog voorbijgestoken worden door Buffalo Tom? Maar neen hoor, daarvoor was het concert van die laatste band veel en veel te rommelig en vooral te vals. Ik besef best, zoals ook compagnon Nico opmerkte tijdens het optreden, dat het tegen het valse geluid aanschurken net een trademark van de groep is. Net zoals dat bijvoorbeeld bij de Pixies, Sonic Youth of The Replacements het geval is. Maar Buffalo Tom maakte het wel erg bont. Zowel bassist Chris Colbourn als frontman Bill Janovitz grossierden in vals gezongen lijntjes en ook muzikaal haakte het niet steeds geweldig in mekaar. Echte fans waren vermoedelijk meer vergevingsgezind, en I'm Allowed en Tangerine blijven natuurlijk geweldige songs, maar dit optreden was een teleurstelling van formaat.

Wat nog te zeggen over The Undertones? Deze jonge snaken brengen hun postpunk met een onmiskenbare charme. In de teksten bezingen ze everyday people als Terry, Norman, Jimmy en dat mysterieuze meisje genaamd Julie Ocean - en de teenage kicks die keet schoppen in hun jonge lichamen. Ze doen dat daarenboven met een aandoenlijke directheid, vaak afklokkend onder de drieminutengrens. Een beetje de brug tussen de ironiserende Smiths en de eenvoudige Housemartins, quoi. De tvdw, uit hun tweede plaat "Hypnotised", doet trouwens wel wat denken aan die laatste groep, vooral in de break, die al na 1'10" (!) komt.