TVDW 02/12/2018 - The Undertones - Tearproof (1980)

Omdat ik er nu eenmaal al zolang mee bezig ben - dit is nummer 725 - is het bepalen van de tvdw's een tweede natuur geworden. Bij elk nummer dat ik hoor (op radio, cd, spotify, vinyl, in een café, bij een live-optreden, whatever) is er altijd een klein duiveltje op mijn schouder dat me in het oor fluistert: 'Zou dit een tvdw kunnen zijn?' Deze week werd dat gefluister wat luider bij het herbeluisteren van de White Album, in die veelbesproken nieuwe remastering (door de zoon van George Martin). Komt daarbij dat de Beatles, net als de Stones trouwens, nog geen enkele tvdw op hun naam hebben.

Maar de Fab Four haalden uiteindelijk bakzeil (hoe speciaal ik het White Album ook vind - zelfs al heb ik 'm niet op vinyl), ten voordele van The Undertones. Op weg naar Leuven zaterdagavond dacht ik nog: gaan deze Noord-Ierse knaapjes nog voorbijgestoken worden door Buffalo Tom? Maar neen hoor, daarvoor was het concert van die laatste band veel en veel te rommelig en vooral te vals. Ik besef best, zoals ook compagnon Nico opmerkte tijdens het optreden, dat het tegen het valse geluid aanschurken net een trademark van de groep is. Net zoals dat bijvoorbeeld bij de Pixies, Sonic Youth of The Replacements het geval is. Maar Buffalo Tom maakte het wel erg bont. Zowel bassist Chris Colbourn als frontman Bill Janovitz grossierden in vals gezongen lijntjes en ook muzikaal haakte het niet steeds geweldig in mekaar. Echte fans waren vermoedelijk meer vergevingsgezind, en I'm Allowed en Tangerine blijven natuurlijk geweldige songs, maar dit optreden was een teleurstelling van formaat.

Wat nog te zeggen over The Undertones? Deze jonge snaken brengen hun postpunk met een onmiskenbare charme. In de teksten bezingen ze everyday people als Terry, Norman, Jimmy en dat mysterieuze meisje genaamd Julie Ocean - en de teenage kicks die keet schoppen in hun jonge lichamen. Ze doen dat daarenboven met een aandoenlijke directheid, vaak afklokkend onder de drieminutengrens. Een beetje de brug tussen de ironiserende Smiths en de eenvoudige Housemartins, quoi. De tvdw, uit hun tweede plaat "Hypnotised", doet trouwens wel wat denken aan die laatste groep, vooral in de break, die al na 1'10" (!) komt.