TVDW 16/12/2018 - Robyn - Missing U (2018)

Een AOTY? Dat staat voor Album of the year, althans volgens de alles afkortende hipsters op Instagram. Ik doe er nog elk jaar naarstig aan mee, aan mijn eigen voorkeurlijstje, ook al heeft het nul relevantie en stel ik jaar na jaar vast hoe weinig ik de huidige trends en toppers volg. Zoals Kees de Koning, de manager van en grote baas achter heel wat Nederlandse en Belgische hiphopacts, onlangs zei in Knack: "als je als hiphop fan zegt dat Eminem beter is dan Lil Peep, zegt dat vooral iets over je leeftijd." Eminem staat inderdaad ook in mijn AOTY-lijstje, dat zegt genoeg.

Ik luisterde afgelopen week naar enkele podcasts die terugblikten op 2018. Eentje van Rolling Stone stond stil bij de hiphop van het voorbije jaar en er zaten enkele interessante inzichten in de uitzending. Over hoe hiphop vorig jaar voor het eerst rock had voorbijgestoken, als de belangrijkste muziekstroom ter wereld. En over hoe het feit dat streamingcijfers nu opgenomen worden in het bepalen van hitlijsten, alles veranderd heeft. Vroeger verliep alles volgens verkoopcijfers. Papa die wat dad rock van Wilco kocht en die plaat drie keer draaide, betekende voor de verkoopcijfers evenveel als de zestienjarig skater girl die de nieuwe Kendrick Lamar kocht en dertig keer per dag beluisterde op haar meisjeskamer. Dat is nu veranderd. De jeugd draait gehypte songs meteen na hun release non stop - en dat tikt aan bij het samenstellen van de lijsten. Vandaar overspoelt hiphop de hitlijsten, in Amerika misschien nog meer dan hier.

De New York Times heeft een podcast die clever popcast werd gedoopt, en ook zij hadden het in de meest recente editie over hun AOTY's. Een van de 'senior pop critics' zette Soccer Mommy op één. Serieus? Een nauwelijks toonvast zingend meisje met wat gammele indierock die herinneringen oproept aan Throwing Muses en de Breeders zou de beste plaat van het jaar hebben gemaakt? Niet dat mijn lijstje zoveel geloofwaardiger of beter onderbouwd zou zijn, hoor, maar ik stond er toch van te kijken. Here goes...

1. Vertical Horizon - The lost mile
2. Josh Rouse - Love in the modern age
3. Paul Simon - In the blue light

Voor we in de random gerangschikte platen duiken waarvan ik verder genoten heb, nog even een woordje over de tvdw. Robyn maakte samen met Eminem de meest verrassende, langverwachte comeback van het jaar. In een vorige post, over Madonna, had ik het over hoe "Ray Of Light" electronica wist te mixen met emotie. Robyn gaat al heel haar carrière lang verder op die weg. Bij haar kan je emotie zelfs vervangen door melancholie. Zoals in haar meest bekende hit Dancing on my own, slaagt de Zweedse erin om onder de beats en de in lyrics vaak een laagje tristesse te leggen, die haar een aparte plaats geeft in de electropop. Voor haar nieuwe plaat "Honey" (haar eerste in acht jaar!) moest ze niet ver zoeken om die tristesse te vinden. Het is een bij wijlen indrukwekkend eerbetoon aan haar te vroeg ontvallen muzikale partner in crime Christian Falk. De mooie tekst bij het onderkoelde, sobere Missing U spreekt boekdelen.

Finding clues in my pockets and opening boxes
And going places we went
Remember to forget
Thinking how it could been
I've turned all my sorrow into glass
It don't leave no shadow

Anderson Paak - Oxnard
Robyn - Honey
Flying Horseman - Rooms/Ruins
Courtney Marie Andrews - May your kindness remain
Eminem - Kamikaze
Jose James - Lean on me
Jonathan Wilson - Rare birds
Young Gun Silver Fox - AM Waves
Juliana Hatfield - Sings Olivia Newton-John
John Grant - Love is magic
Natalie Prass - The future and the past
Villagers - The art of pretending to swim