TVDW 25/03/2018 - The Dream Syndicate - Glide (2017)

Ik moest eerlijk zijn met mezelf en toch een tvdw plukken uit "How did I find myself here". Het was de comebackplaat die niemand eigenlijk nog verwachtte. Maar kijk, een paar jaar terug riep Wynn zijn cultgroepje van weleer terug samen. Eerst voor live optredens, nu ook voor een volwaardig album. Een erg sterk album dan nog. Wynn was wat mij betreft de laatste jaren net iets te vaak blijven zitten in zijn comfort zone. Ook al schreef hij ook voor de nieuwe DS-plaat alle songs, toch lijkt er een nieuwe dynamiek in te liggen. Meer gedurfd, psychedelischer, dwingender en gewoon ook met minder (eigenlijk geen) afleggertjes van songs. Alsof Wynn wel wist dat hij hier met rock royalty te maken had, toen hij besloot om nieuw werk van DS op vinyl toe te vertrouwen.

Wynn heeft intussen al zovele songs geschreven, en enkele ervan groeiden uit tot echte klassiekers. The Days of Wine & Roses, Halloween, Boston, Amphetamine... in dat rijtje hoort ook de titelsong van de nieuwe plaat. Maar de knaller is toch Glide, gezegend met een erg mooie zanglijn van Wynn - die haast zingt als een zoetgevooisde versie van Iggy Pop - en een fijne tekst over, tja, waarover eigenlijk? Berusting?

I'm not bound by rules, I'm not corrupted by code
Or bothered by civility or norms
Or anything that kept me up night after night after night
Older than I was when I made the rules
That held me down
I don't think I'll be traveling down that road again

I just glide
I may never get higher
I don't have to come down

TVDW 18/03/2018 - Vertical Horizon - Lighthouse (2018)

Gek hoe sommige releases van de laatste jaren zich steeds weer een weg naar voren banen. Albums die misschien achteraan je eindejaarstoptien bengelden, maar intussen de favorieten van weleer voorbijgestoken hebben. De twee laatste van Turin Brakes zijn zo'n platen. Net als die van Hot Chip-zijproject The 2 Bears. Of die "1989" van Ryan Adams. Of "Wincing the night away" (oké die is al wat ouder) van The Shins. Brandon Flowers met zijn twee soloplaten en "Dear Science" van TV on the Radio zijn nog voorbeelden. Ook "Echoes from the underground" van Vertical Horizon hoort daar bij. Uit 2013 alweer - en de afgelopen jaren vroeg ik me wel eens af wanneer de groep uit Washington DC met een vervolg zouden komen.

Nu dus. "The lost mile" is enkele weken uit en heeft al makkelijk een tiental draaibeurten gekregen op mijn iPhone. Ja, voor mijn doen is dat al érg veel. De nieuwe plaat is een pak minder stevig dan die "Echoes..." (waarop Rush-drummer Neil Peart nog te gast was); de klemtoon ligt op malse, breed uitwaaiende synths en minder op gitaarsolo's. Vertical Horizon is een groep uit de post-grunge en college rock, die ooit in één bed kon liggen met Everclear en Third Eye Blind, maar intussen meer opgeschoven is naar een mix van prog rock en pop. Luister naar de voorbeeldig opgebouwde 6,5 minuten durende tvdw. Wat een machtig, machtig, machtig nummer. Eentje dat meteen de concurrentie van deze week (The Dream Syndicate, John Martyn, Phil Manzanera et j'en passe) naar de achtergrond dreef.

TVDW 11/03/2018 - Porcupine Tree - Arriving Somewhere But Not Here (2005)

Een overweldigende ervaring. A true sonic adventure. De doortocht van Steven Wilson was voor mij een echte oog- en ooropener. Het gebeurt niet vaak dat ik naar een concert trek, terwijl ik amper één enkel album van een artiest ken. Wilson heeft blijkbaar al een ziljoen andere platen op zijn actief - solo en met Porcupine Tree - maar enkel die "To the Bone" van vorig jaar vloog bij mij op de radar (en in het eindejaarslijstje).

Live kwam die ene plaat natuurlijk ook aan bod. Met het héérlijke Pariah bijvoorbeeld (bracht 2017 een mooier nummer voort?), of een heftig The Same Asylum As Before. Maar het waren al die andere, voor mij onbekende nummers, die me van de sokken bliezen. Je hoorde flarden Pink Floyd (Wilsons gitaarspel knipoogde meer dan eens naar Gilmour), Yes en Rush - maar telkens was er ook die erg melodieuze, glasheldere, poppy kant te horen, vaak zelfs in een en hetzelfde nummer. Wilson bracht zijn lange concert in twee delen. De tvdw was het openingsnummer van set 2 en toont goed aan wat ik bedoel.

Oh ja, nog even toevoegen dat afgelopen week niet enkel Wilson op het menu had, maar ook een charmant huiskamerconcert van die andere SW, Steve Wynn. Zou het mijn 25ste concert van Wynn zijn geweest? Het zou zomaar kunnen, ik ben de tel al lang kwijt. Dit keer stond Chris Cacavas aan Wynns zijde. Het ex-Green on Red lid bracht eerst een weinig overtuigende solo-set, maar leverde bij Wynn wel enkele leuke, soms Manzarek-achtige interventies vanachter zijn keyboard. Beste nummer van de set? Ik twijfel tussen Glide (uit de nieuwe Dream Syndicate) en Think It Over, een ouwertje van Gutterball. Maar sowieso: de tvdw, die gaat naar Wilson.

TVDW 04/03/2018 - Hoodoo Gurus - My Caravan (1987)

Eentje die makkelijk scoort in een voor het overige vrij weinig opzienbarende week, qua muziek. Het maakt de tvdw - uit "Blow Your Cool!", in het weekend op de draaitafel - niet minder verdiend, hoor. Ik heb alles over de Hoodoo Gurus al geschreven in een tvdw van lang geleden; het blijft een groep naar mijn hart. Luister naar de tvdw: die dreigende maar erg sfeervolle gitaar, die zweverige zang (très Jim Morrison), de verloren gelopen sax en het psychedelische sfeertje. Ze komen normaal gezien veel steviger en onstuimiger voor de dag, dat maakt deze track net nog wat specialer. Tot slot nog even toevoegen dat op Blow Your Cool! ook the Bangles en Steve Wynn een handje komen toesteken? Bij deze.