TVDW 11/03/2018 - Porcupine Tree - Arriving Somewhere But Not Here (2005)

Een overweldigende ervaring. A true sonic adventure. De doortocht van Steven Wilson was voor mij een echte oog- en ooropener. Het gebeurt niet vaak dat ik naar een concert trek, terwijl ik amper één enkel album van een artiest ken. Wilson heeft blijkbaar al een ziljoen andere platen op zijn actief - solo en met Porcupine Tree - maar enkel die "To the Bone" van vorig jaar vloog bij mij op de radar (en in het eindejaarslijstje).

Live kwam die ene plaat natuurlijk ook aan bod. Met het héérlijke Pariah bijvoorbeeld (bracht 2017 een mooier nummer voort?), of een heftig The Same Asylum As Before. Maar het waren al die andere, voor mij onbekende nummers, die me van de sokken bliezen. Je hoorde flarden Pink Floyd (Wilsons gitaarspel knipoogde meer dan eens naar Gilmour), Yes en Rush - maar telkens was er ook die erg melodieuze, glasheldere, poppy kant te horen, vaak zelfs in een en hetzelfde nummer. Wilson bracht zijn lange concert in twee delen. De tvdw was het openingsnummer van set 2 en toont goed aan wat ik bedoel.

Oh ja, nog even toevoegen dat afgelopen week niet enkel Wilson op het menu had, maar ook een charmant huiskamerconcert van die andere SW, Steve Wynn. Zou het mijn 25ste concert van Wynn zijn geweest? Het zou zomaar kunnen, ik ben de tel al lang kwijt. Dit keer stond Chris Cacavas aan Wynns zijde. Het ex-Green on Red lid bracht eerst een weinig overtuigende solo-set, maar leverde bij Wynn wel enkele leuke, soms Manzarek-achtige interventies vanachter zijn keyboard. Beste nummer van de set? Ik twijfel tussen Glide (uit de nieuwe Dream Syndicate) en Think It Over, een ouwertje van Gutterball. Maar sowieso: de tvdw, die gaat naar Wilson.

TVDW 24/09/2017 - Steven Wilson - Detonation (2017)

Mijn dochter zei me gisteren dat ze gedroomd had dat ik het kleinkind was van André Hazes.

Zo.

Over naar de tvdw.Progrock lijkt intussen, The Mars Volta en Dream Theater niet te na gesproken, zowat een volledig ondergesneeuwde term te zijn. Alle referenties liggen in de jaren zeventig; het is al jarenlang het muziekgenre bij uitstek waar iedereen met een brede boog omheen hoort te lopen. Opmerkelijk dus dat één man het genre alsnog nieuw leven kan inblazen. Steven Wilson heet hij, en met Porcupine Tree en tal van andere projecten gooit hij al enkele jaren hoge ogen. Niet dat het mij ooit opviel hoor, ik haakte pas enkele weken terug in, bij het beluisteren van "To The Bone", de plaat die ik her en der op Instagram opgehemeld zag worden.

Mijn nieuwsgierigheid werd beloond - zij het dan dat "To The Bone" (zoals het progrock betaamt) wel wat luisterbeurten nodig heeft om de geheimen prijs te geven. De songs klinken alsof Tears For Fears, Traffic, Genesis ("Duke" era) en Pink Floyd (of accurater: David Gilmour) samen in de studio werden opgesloten. Oh en voeg daar Trevor Horn nog aan toe. Luister naar de laatste 3'40" van de negen minuten durende tvdw, en je snapt die laatste verwijzing. Die kamerbrede synths die het nummer binnensluipen, die percussie... het lijkt wel uit de studio sessie van Slave to the Rhythm te komen.