TVDW 22/10/2017 - The Tragically Hip - Yawning or Snarling (1994)

Ik moest afgelopen week terugdenken aan Warren Zevon. Aan hoe die man de fatale diagnose kreeg en toch nog een plaat maakte. En hoe het nieuws van zijn heengaan, zovele maanden na die eerste diagnose, toch nog binnenkwam. Ik had een gelijkaardig gevoel bij het trieste nieuws over Gordon 'Gord' Downie. Je weet dat het eraan komt (we weten op de keper beschouwd allemààl dat het eraan komt, bij ieder van ons) en toch is er nog een schok. Raar trouwens dat iemand die geen naaste familie of geen vriend is, toch zo'n effect kan hebben.

Nu, Gord was - net als Zevon - wel een soort van muzikale vriend, natuurlijk. Eentje die me de ogen opende, begin jaren negentig in de Vooruit, in wat hun eerste Belgische optreden zou zijn. Eentje die me van mijn sokken blies tijdens enkele van de optredens en enkele van de platen die in de jaren nadien zouden volgen. Eentje die me op zijn eigengereide manier wist te vermaken tijdens een interview backstage in de AB.

Iedereen heeft wel zijn favorieten uit de cataloog van the Hip. Ik maakte ooit mijn persoonlijk lijstje op deze blog (klik op het label "tragically hip" hieronder om het ergens terug te vinden - een ander, niet onaardig lijstje, vind je hier: http://www.cbcmusic.ca/posts/11469/the-tragically-hip-s-12-albums-ranked). Na Downie's heengaan draaide ik "Day For Night" nog eens. Niet mijn absolute voorkeur (al was het maar om dat zwakkere Fire in the Hole en het saaie Titanic Terrarium), maar Grace Too en de tvdw staan er wel op te blinken - en dat zijn absolute toppers. "One night in El Paso...." R.I.P. Gord.

TVDW 15/10/2017 - Iron Maiden - Wasted Years (1986)

Ja, tvdw nummer 666 en dus Iron Maiden. Nochtans ben ik trouw gebleven aan mijn principe: de tvdw is de song die in de afgelopen week wel degelijk de grootste indruk maakte. Dat afgelopen week Iron Maiden de aandacht trok, had alles te maken met een grote vinylbuit die ik uitgerekend op mijn verjaardag scheefsloeg. Een man bij ons in de buurt deed afstand van zijn (eerste zeven) Iron Maiden platen, voor ocharme één euro 't stuk.

Dus nu ben ik gradueel me door die buit aan het werken. Het debuut heb ik al een beurt gegeven, net als "Piece of mind", de plaat die ze na het succesvolle "Number of the Beast" uitbrachten. Mijn absolute favoriet, "Killers", heb ik al talloze keren vastgehad in platenwinkels en op beurzen, maar daar vragen ze steeds veel te veel voor. Nu heb ik 'm dus, en is het nog een kwestie van tijd om hem eens LUID door de boxen te laten schallen. Dat laatste is eigenlijk het probleem met dit soort platen. Mijn Rega Planar 2 draait haast dagelijks thuis, maar zo'n hardere muziek komt niet altijd gelegen bij de rest van de familie. Dan is het momentjes zoeken.

"Killers" en "Number of the Beast", "Fear of the Dark", "Powerslave" en "Life after Death" zitten nog even op hun moment te wachten, maar "Somewhere in time" moést ik al wel eens draaien. Niet dat het hun beste is, maar Wasted Years staat er wel op, en dat is beslist een van mijn top drie Maiden-songs. Opvallend trouwens - maar nu gaan we in de details en is niemand nog aan het luisteren - dat het nummer geschreven werd door gitarist Adrian Smith, terwijl veruit het gros van de Maiden-cataloog natuurlijk bij elkaar gepend werd door Harris en/of Dickinson. 't Is ook de eerste plaat van Maiden waarin (subtiel) gebruik werd gemaakt van synths. Ik heb al véél geïnspireerdere teksten geschreven, maar soit: number 666 it is. Up the Irons!

TVDW 08/10/2017 - Tom Petty & The Heartbreakers - The dark of the sun (1991)

In wat zowat de meest verrassende week uit mijn leven moet zijn geweest (die surprise party voor mijn vijftigste...) legde Tom Petty het loodje. Op amper 66-jarige leeftijd. Het deed me toch wel wat. Petty en zijn muziek zijn er altijd wel geweest voor me, ergens op de achtergrond. Een certitude waarop je steeds kon terugvallen als je zin had in wat oerdegelijke, op erg Amerikaanse leest geschoeide rock 'n roll. Ik viel dan meestal terug op "Into The Great Wide Open", de plaat die net als "Full Moon Fever" zwaar ondersteund werd door Jeff Lynne, of op "Damn the Torpedoes", het album waarop Refugee staat, de song waarmee we in Europa Petty leerden kennen (en het enige album van de man dat ik op vinyl heb). Op 13 maart 1992 (ja, ik heb het opgezocht) zag ik de man en zijn fantastische Heartbreakers in Vorst-Nationaal. Ik herinner me vooral het moment waarop hij Don't Come Around Here No More inzette; dat was pure magie.

Een half jaar terug las ik een boek over Tom Petty, daarin viel me vooral op hoezeer de man uit Florida een echte werkethiek had om het te maken, en hoe veeleisend hij was voor zichzelf en zijn band. Tekenend was dat hij zelfs Stan Lynch na achttien jàren dienst (!), ontsloeg, omdat hij niet meer voldeed. In de plaats kwam trouwens, maar nu wijken we af, Steve Ferrone, de man die zo'n memorabele funky drum fills uit zijn sticks schudde bij de Average White Band.

Ik stel nu, bij post nummer 665, vast dat Petty nooit een tvdw kon scoren. Net als, nog een vaststelling waarvan ik stond te kijken, Bryan Adams. Dit weekend draaide ik, niet geheel toevallig, "Live! Live! Live!", de live-registratie vanop Werchter waarop ook mijn gejoel en gejuich te horen is. Verdiende beslist ook een tvdw, maar ik hou het veiligheidshalve maar bij Petty. Met een van de meest troostende songs uit "Into the great..."; eentje waarop hij lijkt te mijmeren over het hiernamaals.

In the dark of the sun will you save me a place?
Give me hope, give me comfort, get me to
A better place?

I saw you sail across a river
Underneath Orion's sword
In your eyes there was a freedom
I had never known before

In the dark of the sun
We will stand together
Yeah we will stand as one in the dark of the sun

Past my days of great confusion
Past my days of wondering why
Will I sail into the heavens
Constellations in my eyes?

TVDW 01/10/2017 - Nick Heyward - I Got A Lot (2017)

Is dit een foto van Nick Heyward? Neen, natuurlijk niet. Maar als de tvdw net valt op de dag dat je een halve eeuw oud bent EN als je op die dag dan nog eens een Gouden Plaat (!) krijgt, tja, dan is het wel gepast om die af te beelden, niet? Tijd voor reflectie, zo'n dag? Vermoedelijk wel ja, maar daar zal ik op deze blog niemand mee lastigvallen. Tijdens het geweldige verrassingsfeestje die dag gaf mijn petekind Jolan me de gouden plaat waarvan sprake; een prachtig werkstuk qua vorm en inhoud en iets om te koesteren.


Over de tvdw (nummer 664, dat loopt behoorlijk aardig op, niet?) nog wat info? Heyward maakte als jonge beau naam als zanger en frontman van Haircut 100. Hun debuut is een van de meest zonnige, vrolijke platen die ik heb. Ik geef 'm nog regelmatig een luisterbeurt en hij leverde ook een tvdw op, ooit. Ik heb ook Heywards twee eerste soloplaten, waarop mooie, soms wat aan Style Council schatplichtige soulpop staat (inclusief dat halve hitje van lang geleden, Blue hat for a blue day). Nieuwe plaat "Woodland Echoes" is een bij momenten prachtige pastorale plaat met heel wat songs die in de beste traditie van Lennon & McCartney zijn geschreven. Paul Weller en Teenage Fanclub worden ook als referentie genoemd op wikipedia, ik zou daar nog World Party aan kunnen toevoegen. Zoek achter de song zelf geen diepere, aan 50 jaar gerelateerde betekenis. Het is gewoon een van de sterkste songs van de plaat, eentje die me wat deed terugdenken aan (nog een referentie) de betreurde Grant (of G.W.) McLennan.