TVDW 30/08/2015 - Avicii feat. Simon Aldred & Martin Garrix - Waiting for Love (2015)

Inderdaad. Avicii. Als tvdw. Een wonder, maar dat hangt samen met de wonderlijke week die net achter de rug is.

Een week die vandaag eindigde met een wonder. Toen mijn neef Dirk en zijn vrouw Liesbeth na 26 uur 53 minuten en 37 seconden de eindmeet bereikten van de Oxfam Trailwalk 2015. Een emotioneel moment, een wonderlijke prestatie. En een Goede Daad van formaat, want de twee verzamelden met hun wandelmakkers Anita en Johan 3870 euro voor het goede doel. Een tvdw had ik er ook wel kunnen uit puren, hoor. Toen we als logistieke ploeg (Lore, Elien, Jolan en ik) in de wagen Shut up and Dance van Walk the Moon - wat een straffe popsong - lieten knallen, dat had wel wat.

Maar er was nog een ander wonder, deze week. Zoon Bram kwam terug van een sportkamp in Spanje. Samen met drie andere jongens en meer dan twintig meisjes was hij vertrokken. Need I say more? Ik zag het al van toen ik 'm voor het eerst terugzag. De jongen zwééfde. De daaropvolgende dagen volgden druppelsgewijs enkele geweldige verhalen en anekdotes binnen, over liefde en verliefdheid. Met mondjesmaat gelost, in weerwil van eerdere voornemens om vooral te zwijgen. Ongetwijfeld bleven heel wat geheimen onbesproken. Zoals het hoort. Avicii's Waiting for Love was in die wonderlijke dagen uitgegroeid tot het kamplied, zei hij me. Hij liet het me horen. De tvdw stond meteen vast. De eerste die onder 'progressive house' valt, ik weet het. Soms heeft de jeugd ook haar rechten. Best een aardig deuntje, trouwens.

TVDW 23/08/2015 - Gino Vannelli - People Gotta Move (1974)

Even stilgelegen, snel wat schade inhalen. En dus terugkijken - ik wil het tvdw spelletje eerlijk blijven spelen - naar wat in de week van 17 tot 23 augustus op de draaitafel belandde. Een aantal artiesten die al een tvdw scoorden in het verleden: Winwood, Jim Croce en Terry Hall's Colourfield. Maar ook "People Gotta Move" van Gino Vannelli, een artiest die, zo checkte ik net, nog geen tvdw achter zijn naam had.

Nochtans een man naar mijn hart, die Gino. Omwille van Persona non Grata en Wild Horses, ja, natuurlijk. Maar er is meer dan die fijne eighties radiohits. Zijn jaren zeventig platen bijvoorbeeld, die witte soul à la Boz Scaggs combineren met orchestrale ballads en jazzy stuff. Erg avontuurlijk, erg de moeite. Sinds de revival van vinyl bij ons thuis, zijn er vlotjes zeven platen van de Canadees in de kast beland. Zelfs dochter Elien zegt wel eens - al dan niet met een knipoog - "Ha, daar zie, de Gino!" als de man wordt gedraaid. Weekje terug was het weer zover. Nog es een Gino op de draaitafel. En eindelijk een tvdw. Ha, daar zie!

TVDW 16/08/2015 - Bram Vermeulen - De wedstrijd (2001)

Mijn zoon Bram - vijf op de foto, maar intussen al 14 - is een voetballer. Technisch gezien is hij al een pak beter dan ik, hij doet trucjes met de bal waar ik zelfs niet aan begin. Maar in één ding was ik nog net iets beter: het klassieke 'balletje hoog houden'. Honderd haalde ik met gemak, en ik daagde hem tijdens zijn voorbije examenperiode uit om hetzelfde het te halen. Uiteindelijk, na veel oefenen, lukte het hem, bij aanvang van de zomervakantie. De bordjes stonden gelijk.

Tot hij vanmiddag plots triomfantelijk voorbij kwam gelopen. Hij zei slechts één ding: "Honderdvijftig".

Waarna ik de sportschoenen aansnoerde, de tuin in liep en als een bezetene begon te oefenen. Eén keer haalde ik nog 124. Een andere keer 126. Voor de rest vooral veel gevloek, gesakker en gehijg. Badend in het zweet kwam ik uiteindelijk terug binnen. De zoon gaf me een schouderklopje, waarin zowel troost als berusting inzat. "Morgen lukt het je misschien wel, papa", zei hij nog. Het mooiste was nog dat hij het zei zonder een zweem van leedvermaak of ironie.

This one's for you, kleine held.

tien keer achter elkaar kan hij het al
deze jongen kan alles met een bal
zeker weten dat hij tot de honderd komt
die bal komt nooit meer op de grond

kijk maar
kijk maar
kijk maar

het is een wedstrijd
het is een wedstrijd
het is een wedstrijd die je niet winnen kan

TVDW 09/08/2015 - Stevie Wonder - Boogie On Reggae Woman (1974)

De Stevie Wonder en de platen die hij vanaf begin jaren zeventig begon te maken? Daar valt nauwelijks iets aan toe te voegen. Perfecte platen, tijdloos, met nauwelijks een zwakke plek, vol met bezielde, geëngageerde songs, origineel in productie en arrangement... en we kunnen nog wel even doorgaan met argumenten. De tvdw komt uit de plaat met de bizarre titel "Fulfillingness' First Finale" (ik heb me altijd afgevraagd wat dat betekent - een Bijbelse verwijzing?). Het album waar ook het hoekig funky You Haven't done Nothing opstaat, en het later door George Michael gecoverde They Won't Go When I Go. Michael Sembello en The Jackson 5 komen er op meespelen, net als Minnie Ripperton en Paul Anka. Maar op de tvdw, het door een heerlijk wobbly groove voortgestuwde Boogie On Reggae Woman, speelt Wonder zowat alles alleen. Twee jaar later zou de man "Songs in the Key of Life" uitbrengen, die uppercut van een plaat en het hoogtepunt uit zijn Gouden Periode.

TVDW 02/08/2015 - Billy Joel - Summer, Highland Falls (live) (1981)

Het was een prima zet, zowel van Billy Joel als van de platenfirma, om in 1981 met "Songs in the Attic" te komen. Joel had pas in 1977, bij zijn vijfde plaat "The Stranger", de jackpot binnengehaald. Met name de 24-karaat ballades She's always a Woman en Just the Way You Are maakten van Joel een wereldster. Drie jaar later - intussen hadden "52nd Street" en "Glass Houses" de status van Joel bezegeld - leek de tijd rijp voor een eerste live-album. Maar in plaats van de formule uit te melken en de hits van de laatste drie albums in live-versies uit te brengen, kwam een plaat waarop de beste songs uit de pre-Stranger periode tot hun recht kwamen. Songs die zich inmiddels, door het aanhoudende touren en de prima geoliede live-band van Joel, een nieuw jasje hadden aangemeten. "Iets als Piano Man vind je niet op "Songs in the Attic" want live klinkt dat nummer nog steeds als op plaat," schreef Joel.

In de plaats was er wel plaats voor stomende versies van minder bekende songs als Miami 2017 en Captain Jack, maar ook voor een rustig nummer als Summer, Highland Falls. Afkomstig uit studio-album "Turnstiles" in 1976, maar de live-versie werd opgenomen in 1980 en verscheen op voornoemde "Songs in the attic" in 1981. Alleen al die openingszin. "They say that these are not the best of times / but they're the only times I've ever known." Als je zo begint, heb je meteen de aandacht. Verder lijkt Joel wel een poging te doen om zoveel mogelijk moeilijke woorden in drie minuten te proppen, terwijl zowel de pianopartij als de zanglijn een heerlijke melodische lijn tekenen. En dan is er nog die onsterfelijke regel: "For we are always what our situations hand us / It's either sadness or euphoria." Zo is het maar net.