TVDW 27/10/2013 - Patrick Cowley - Seven Sacred Pools (197? - 2013)

Nu 2013 officieel het jaar is dat Giorgio Moroder - dankzij Daft Punk - eindelijk de erkenning krijgt die hij verdient, is het niet meer dan normaal dat ook Patrick Cowley een soort van eerherstel toekomt. Cowley stierf begin jaren tachtig op amper 32-jarige leeftijd aan AIDS. In zijn korte carrière bracht hij amper een drietal studio-albums uit, maar zijn inventieve, rijke synthsound (hoofdzakelijk op ambachtelijke wijze op Prophet V in elkaar geknutseld) zou erg invloedrijk blijken.

Toen ik als klein broekje in 1981 Cowley's plaat "Menergy" binnenhaalde, wist ik even niet wat ik hoorde. Ja, om de ontmaagding van synthmuziek kracht bij te zetten was er datzelfde jaar ook al "Dare" van Human League, maar dit was toch heel andere koek. Een futuristisch, kamerbreed synthgeluid, niet te vergelijken met om het even welke andere synthpopplaat van dat moment. Dat Cowley op "Menergy" een uitgesproken gay boodschap bracht (Men-energy, weet u wel), ging in die tijd volledig aan me voorbij.  Intussen heeft Menergy de soundtrack van GTA gehaald (zie http://www.youtube.com/watch?v=n97ya2cr72E) maar is Cowley zelf in de geschiedenisboeken van de pop gereduceerd tot de hitsingle Do You Wanna Funk en die magistrale herwerking van de Moroder/Summer samenwerking I Feel Love - 15 minuten van pure synth extravaganza.

En nu komt alsnog de dubbelaar "School Daze" boven water, een verzameling van nooit eerder uitgebrachte, instrumentale lappen synthtapijt, die Cowley in de jaren zeventig schreef als soundtrack voor twee gay porn films. Het blijkt muziek die nauwelijks uitstaans heeft met de gay hyperdisco van Do You Wanna Funk. In de plaats krijgen we donkere, sfeervolle klanktapijten die doen denken aan Tangerine Dream, Tomita en de meer experimentele kant van andere synth-pioniers als Arthur Russell, Giorgio Moroder en Vangelis. De tvdw - een soort van Bolero voor synths - bewijst dit nog het best.

TVDW 20/10/2013 - Kings of Leon - Wait for me (2013)

Ik weet het wel, de groep lag uitgeteld op het canvas - neergesabeld door de hipsters die alweer naarstig op zoek waren naar een nieuw snoepje. En toegegeven, hun laatste plaat was inderdaad maar zo-zo. "Mechanical Bull", de nieuwe, is echter a return to form. Met hoogtepunten die in het midden van de plaat opduiken. Temple heeft iets van een ongecompliceerde Pearl Jam-track, Family Tree wordt gestut door een gespierd refrein en Comeback story komt tot leven dankzij een subtiel, uitgekiend arrangement. Wait for me zit ook in dat middenstuk van het album: simpele, maar mooi in elkaar geweven galmende gitaarpartijen en een heerlijke shuffle drijven de song richting tvdw.

TVDW 13/10/2013 - Neko Case - City Swans (2013)

Ze zal altijd wel een wit voetje hebben bij ons, omwille van The Green Fields of Summer, dat mooie duet (destijds ook tvdw, juli 2010) met Peter Wolf. En omwille van haar lidmaatschap in The New Pornographers, die band die net niet klaarspeelde waar Arcade Fire wel in slaagde een brug slaan tussen arty indie-rock en het grote publiek. Case's nieuwste album is heerlijk avontuurlijk, in your face en getuigt van een onwrikbaar vertrouwen in eigen kunnen. Ze doet ons wat terugdenken aan de grote vrouwelijke persoonlijkheden uit de rock, genre Chrissie Hynde of Patti Smith.

Mocht iemand zin hebben om Neko Case in de Roma te gaan zien (5 december) dan hoor ik het wel.

TVDW 06/10/2013 - Arctic Monkeys - Knee Socks (2013)

Toegegeven, qua Arctic Monkeys ben ik - eens te meer - niet bepaald een early adopter. Alweer dat verhaal van die aanvankelijke terughoudendheid, telkens een groep tezeer onder hype wordt bedolven. Een terughoudendheid die in dit geval pas weggesmolten is bij nieuwe plaat AM. Wat een sexy, sexy, sexy rockplaat is dit toch. Doet me denken aan hoe T-Rex of - recenter en dichter bij huis - Tim Vanhaemel's Millionaire muziek maakten. 

TVDW 29/09/2013 - Dreadzone - Places (2013)

Het is simpel: als je al zovele draaibeurten hebt opgeëist, dan verdien je die tvdw. Ze moesten een weekje wachten, maar hier dan toch een track uit die knappe nieuwe plaat van Dreadzone. Eentje die als vanouds een mix van dub, reggae, dance en pop bevat, maar ook eentje die opvallend sterker is dan ik had verwacht. Vaak op het kruispunt tussen Massive Attack, Big Audio Dynamite (waaruit de groep oorspronkelijk voortvloeide) en Faithless, en steeds met rollende, diepe bassen en een indrukwekkende productie. De tvdw is het meest popgevoelige nummer van het album, het bevat een mooie melancholische tekst die prima past bij het muzikale tapijtje dat eronder ligt, en het is gedragen door soulvolle backing vocals, die me zelfs wat doen denken aan bepaalde songs van London Beat of Was (not) Was.