TVDW 28/10/2012 - Mezzoforte - Funky Homer (2012)

Jazzfunk of fusion - en met name die van het instrumentale soort - zit in het verdomhoekje, ik weet het. Er bestaan genres die hoger scoren op de schaal van credibiliteit. Maar dat weerhoudt mij er niet van om te houden van bijvoorbeeld Mezzoforte. Hun warme, swingende muziek doet niet vermoeden dat dit collectief (dat al sinds 1979 bestaat!) uit IJsland komt. Op een aantal van hun recentere platen probeerden ze krampachtig met een eigentijds, moderner geluid te komen. Het nieuwe album Islands is echter een terugkeer naar de vertrouwde, eerder tijdloze sound van de band. Inclusief een stevig funkende tvdw als Funky Homer, dat zelfs wat doet denken aan The Average White Band.

TVDW 21/09/10/2012 - Tom McRae - All that's gone (2012)

Wat een zielsmooie plaat is die "From the lowlands" toch. Eentje met enkele songs die diep, erg diep graven - en waarin McRae zich weet te meten met de allergrootsten. Een pak sterker ook dan zijn vorige twee albums. En eentje die hij uitbracht in eigen beheer, "omdat de platenfirma er vermoedelijk toch geen raad mee wist", aldus de man zelf tijdens zijn soloconcert in de Gentse Handelsbeurs. De tvdw is een beetje lukraak gekozen, want ik had makkelijk een van de drie of vier andere pareltjes van de cd kunnen kiezen.

TVDW 14/10/2012 - The Tragically Hip - Streets Ahead (2012)

 Nog maar de tweede tvdw voor deze Canadezen, wat nog maar eens bewijst dat deze blog niet representatief wil zijn en sommige Grote Favorieten ondervertegenwoordigd zijn. Maar de nieuwe plaat van The Hip, die was de afgelopen weken toch alomtegenwoordig op de iPod. Een album dat, in vergelijking met die vorige twee die zo'n straffe comeback van de groep inluidden, net iets minder snel ontsluiting heeft, zo zegt de gynaecoloog in ons. Om maar te zeggen: hij vraagt wel wat meer draaibeurten, om de hoogtepunten bloot te leggen. Maar deze voortstuwende track is er alleszins eentje.

TVDW 07/10/2012 - Mumford & Sons - Lover's Eyes (2012)

But do not ask the price I pay
I must live with my quiet rage
Tame the ghosts in my head
That run wild and wish me dead
Should you shake my ash to the wind
Lord forget all of my sins
Well let me die where I lie
'Neath the curse of my lover's eyes

De rest kan meteen de koffers pakken, de beste songtekst van het jaar is meteen gekend. Op "Babel", die langverwachte tweede plaat van Mumford & Sons, staan wel meer knappe lappen tekst. Opvallend hoe de groep niet enkel in de muziek teruggrijpt naar die oude, typische Britse folkrocktraditie, maar ook in de teksten aansluiting zoekt bij de überromantische, grootse stijl van Britse stijliconen. Sommige songs lijken, door het archaische woordgebruik en de Grote Emoties erin, wel Shakespeare of Dylan Thomas, op muziek gezet. Trouwens, wat die muziek betreft: niets laat uitschijnen dat dit hun Moeilijke Tweede Plaat zou zijn. Mocht er al druk zijn geweest om dat bijzonder succesvolle debuut te evenaren, dan hoor je dat enkel op die eerste, risicoloze single I Will Wait. Je kan je de glimlach op het gelaat van de platenbonzen al voorstelden, toen ze die song hoorden. Verder ligt het hoogtepunt van "Babel" in het midden. Lover of the light is het pompende hart van de plaat en de meest ambitieuze song, en wordt gevolgd door de tvdw - een song met een groots, louterend coda.

TVDW 30/09/2012 - Aimee Mann - Labrador (2012)

Popmuziek - en met name de liefde ervoor - heeft weinig uitstaans met consequent zijn. Sommige artiesten vervloeken we omdat ze steevast hetzelfde trucje blijven herhalen, plaat na plaat, in plaats van avontuurlijkere oorden op te zoeken en zich aan gewaagde kruisbestuivingen te, euh, wagen. Van andere artiesten smeken we haast dat ze dicht bij hun vertrouwde leest blijven, dat ze ons blijven verwennen met hun, ons zo vertrouwd in de oren klinkende aanpak.

Aimee Mann zit in de laatste categorie, en godzijdank serveert ze ook op haar nieuwe album Charmer die melodieuze, licht ironiserende pop noir die we van haar kennen. En die haar enkele jaren terug al een eerste tvdw opleverde trouwens. Wat we toen schreven, geldt nog steeds: Mann is als een kruising tussen Joni Mitchell in haar meest popvriendelijke gedaante (think How do you stop) en de meest bezadigde versie van Chrissie Hynde (ten tijde van pakweg Human).