Weekje vakantie achter de rug, en dat staat meestal gelijk met een muziekluwe periode. Echt dringen voor een tvdw was er dus niet bij. Aan het begin van de vakantie dacht ik het nochtans te hebben gevonden. Neil Diamond zou met een tvdw gaan lopen. Ja, Neil Diamond.
Ik ben als ukkie slechts enkele keer met mijn ouders naar de bioscoop gegaan. In Hasselt was dat dan, een hele uitstap. De films zelf, die nota bene bezwaarlijk als kinderfilms konden gelabeld worden, staan dan ook op mijn netvlies gebrand: Jaws, Kramer versus Kramer en Jonathan Livingston Seagull. De soundtrack van die laatste prent, van de hand van Neil Diamond, schalde in de weken na de bioscoopvisite geregeld door de Technics hifi van onze woonkamer. Mijn ouders waren er gek op; bevriende koppels die op bezoek kwamen, werden steevast en ongevraagd getrakteerd op een flinke streep Seagull - met gratis bijgeleverde commentaar van mijn vader.
Zulks laat sporen na. Ik had een flinke boon voor Neil Diamond, nog lang voor uiteenlopend volk als Quentin Tarantino, Rick Rubin en Stijn Meuris pleitten voor een eerherstel van de man. Toen ik de DVD van Jonathan Livingston Seagull afgelopen week in de lokale bibliotheek zag, leek mijn moment van Verantwoorde Muzikale en Cinematografische Opvoedkunde aangebroken. Diezelfde avond meldde ik mijn drie kinderen met de nodige plechtstatigheid dat ze een Bijzondere Film zouden zien.
Nou, viel dat even tegen, zeg. Meeuwen die blijken te praten en die anderhalf uur lang wat lopen te wauwelen over 'grenzen verleggen' en 'je eigen spoor volgen'. Zelfs de machtige stem van Neil Diamond vermocht niets tegen zoveel halfbakken filosofische onzin. Ergo exit de kans van Diamond op een tvdw.
Dat het Springsteen dan is geworden, heeft echter eveneens te maken met een nostalgische reflexie (- ja, dit wordt meer een
tranche de vie dan wat anders, maar aan wie hoef ik hier verantwoording af te leggen, vraag ik u?). Enige tijd terug vertelde ik mijn kinderen een klein verhaaltje over de eerste keer dat ik een meisje kuste. Zonder teveel in genânte details te vervallen: het was op een bankje, in het bos dat verderop in de straat van mijn ouderlijk huis lag. Mijn ouders wonen inmiddels al lang niet meer in hetzelfde dorp, in feite zijn alle draden tussen mij en mijn geboortedorp al lange tijd doorgeknipt. Toch durf ik wel eens een ommetje maken, om puur uit nostalgische overwegingen langs hetzelfde bosje en het niet eens zo gek veel veranderde huis/thuis van weleer te rijden. Zondag leek een geknipt moment om dat nog eens te doen. We brachten mijn zoon immers richting mijn ouders, waar hij een weekje zou logeren, en een kleine détour langs mijn geboortedorp kon geen kwaad. Even later zat mijn zoon op datzelfde bankje. En die avond, toen we - ditmaal zonder zoon - terug huiswaarts keerden, weerklonk warempel Bruce Springsteens 'My Hometown' op de radio. Of hoe soms alles lijkt samen te vallen.
Vermits iedereen onderhand wel weet hoe Springsteen eruit ziet, prijkt hierboven een foto van de net besproken anekdote. Bram in blogformaat.
Labels: Bruce Springsteen, Neil Diamond, Stijn Meuris
