TVDW 25/04/2010 - The BoDeans - Almost ready (2010)
Je hebt Britse rock en Amerikaanse rock. Terwijl de Britse variant ironiserend en zelfbewust is, is de Amerikaanse versie schaamteloos en zonder compromissen. Ook al zijn er natuurlijk uitzonderingen - het Britse Def Leppard klinkt bijvoorbeeld Amerikaanser dan de Amerikaanse voorbeelden waarop de groep gestoeld is. The BoDeans behoren overduidelijk tot het Amerikaanse kamp. Wat de groep brengt op hun nieuwe plaat Mr. Sad Clown, ligt in het verlengde van - en is een kruising tussen - Mellencamp, Springsteen, Wallflowers en Bon Jovi. Wereldberoemd zullen ze ook nu weer niet mee worden, maar een tvdw - ja, dat ligt nog net binnen hun mogelijkheden. Prachtige plaat.
http://www.sendspace.com/file/8smwcd
en als bonus nog een tweede track, Headed for the end of the world:
http://www.sendspace.com/file/f0hb7d
Labels: Bodeans, Bon Jovi, Bruce Springsteen, John Mellencamp, Wallflowers
posted by Koop at 3:59 AM
2 Comments:
Deel 1 - 3 weken geleden had ik - zoals altijd kort na de publicatie op dit blog - deze tvdw beluisterd. Eerlijk gezegd maar met een half oor. Enerzijds had dat te maken met de omstandigheden waarin ik de tvdw beluisterde, nl. op kantoor (dat gebeurt zo in 95 % van de gevallen) en dat is zelden een gepaste plek om naar muziek te luisteren. Ik behoor nog tot de generatie die houdt van de sound van een behoorlijk in de living opgesteld stereoketen, met het luistervoer dichtbij gestockeerd in doosjes met hoesjes en boekjes. Dat computerluisteren zal die ervaring nooit kunnen bereiken bij mij. Maar ik ben me natuurlijk ook bewust van de voordelen van de vooruitgang : zonder de vooruitgang geen voor iedereen bereikbare tvdw (om maar iets te zeggen). Anderzijds beluisterde ik deze tvdw met verminderde aandacht omdat het 'maar' The BoDeans waren. Ik ben de groep nog van vroeger. Verre van slecht. Maar ook nooit overweldigend (m.u.v. één nummer - zie verder). Ik moet nog ergens een cassette liggen hebben met een selectie van het beste uit hun plaat 'Home'. In mijn herinnering staan daar enkele mooie dingen op, maar vroeg mij vorige week niet om één van hun oude nummers te neuriën of te zingen.
Al het voorgaande komt er eigenlijk op neer dat ik dus met een in oorsprong van zowel technische als muzikale vooringenomenheid naar de tvdw luisterde, wat in casu praktisch zeker tot gevolg moest hebben dat ik niet ondersteboven zou zijn van de tvdw. En zo geschiedde ook. Mijn vooringenomenheid zorgde er voor dat The Bo Deans niet meer waren (lees : mochten zijn) dan een achtergrondmuziekje tijdens het werk.
Deel 2 - Skip 3 weken verder : In mijn brievenbus vind ik een CD, mij toegezonden door een nobele bekende. Er stond op vermeld : 'Mr. Sad Clown'. Deze groep zei me in het geheel niets. Onmiddellijk eventjes de CD in het apparaat geschoven om te luisteren wat voor sound de groep produceerde. Het bleek te gaan om de BoDeans. Mr Sad Clown was de CD-titel... Klonk al meteen beter dan wat ik me van de tvdw herinnerde, maar omdat het toen niet het geschikte moment was om te luisteren, werd het luisteren geschorst..., tot omstreeks 23.00 uur de rust was neergedaald in het huishouden dat de dag nadien een communie te vieren had. Koptelefoon op, een nog te proeven wijnfles bij de hand en The BoDeans in de stereo. Vanaf de eerste seconde zat het goed : een opvallend zuivere, warme sound, sterke songs, uitstekende samenzang. En vooral : heel mooi, subtiel (en helder opgenomen) gitaarwerk met kwistig (maar nooit storend) gebruik van het vibrato-effect. Mijn favoriete BoDeans-zanger (die met de ietwat hese Justin Currie-achtige stem) neemt daarbij het grootste deel van de lead vocals voor zijn rekening (de andere, met Steven Van Zandt-achtige nasale stem heb ik liever als tweede stem - zie echter verder). Ik vond er niet één nummer bij zitten dat me teleurstelde, wel integendeel: ik vervloekte mezelf omwille van mijn vooringenomenheid van 3 weken daarvoor. Ondertussen zat ik me zot te denken welke oude nummers ik nog van hen kende. De (ondertussen lekker bevonden) wijn hielp me niet echt mijn herinnering terug te roepen. Gelukkig dus dat de nobele bekende de gewoonte heeft om de CD-ruimte -zoals het hoort - optimaal te benutten en er in dit geval wat oudere BoDeans-tracks op te zetten. Langzaam sijpelden enkele liedjes als oude bekenden terug binnen. Tussen die bekende bleek zelfs een grote vriend van mij te zitten : de afsluiter van de CD. Far Far away from my heart. Het zat nog half in mijn memorie dat ze een parel hadden, maar ik was domweg vergeten hoe hij klonk. Wat een prachtige song is dit. Het is weliswaar The BoDeans goes I'm on fire van Springsteen (inclusief drumroffeltje, synthsounds, gitaartje en de oooh-bvox), maar het is naar mijn smaak oneindig veel mooier. Bovendien is het hier de zanger-met-de-Steve Van Zandt-stem die hier de hoofdpartij zingt en dat doet hij voortreffelijk. Zo zie je maar : oordeel nooit voor je iets écht hebt ervaren en blijf onbevangen openstaan voor iets dat je niet kent. Mijn oprechte dank aan de nobele bekende die mij onrechtstreeks met de neus op deze wetenschap drukte.
Post a Comment
<< Home