TVDW 24/01/2010 - Freedy Johnston - Central Station (2010)

Echt singer-songwriter weekje achter de rug, met een herontdekking van alle Freedy Johnston cd's die ik heb, afgerond met een aperitiefconcertje van Brendan Croker & Bruno Deneckere. Laatstgenoemde trok het laken naar zich toe, Croker kwam wat te nonchalant en onvoorbereid uit de hoek vond ik. In de songkeuze werd al eens te snel naar obvious choices gegrepen (Streets of Laredo, St. James Infirmary Blues, Frankie & Johnny en House of the Rising Sun), maar al bij al toch een nuttig tijdsbesteding, zo op zondagvoormiddag.

Hoe klinkt muziek die uit het midden van de VS komt? Misschien biedt Freedy Johnston het antwoord, hij komt uit Kinsley, Kansas - pal in het midden tussen east & west coast. De nieuwe plaat 'Rain on the city' is zijn eerste in zeven jaar tijd (!). Ik heb altijd al, van bij de sturm und drang op debuut The Trouble Tree, een soft spot gehad voor de man. Met Can you fly? maakte hij een van mijn favoriete platen uit de jaren negentig, en This Perfect World (prod. Butch Vig) en Never Home (prod. Danny Kortchmar) waren nauwelijks minder sterk. Hulde aan Club N9 in Eeklo, die Freedy enkele jaren terug programmeerden voor een solo-optreden. Shamrockske Nico en ik waren er (net als bij Green On Red, ook in de N9). Freedy kwam toen met zijn heerlijke onliner (en levensmotto) Life is a pancake... Aah, memories.

De nieuwe plaat stelt niet teleur en is een pak beter dan zijn twee vorige (Blue Days Black Nights en Right Between the Promises). Op een song als The Devil Raises His Own probeert Freedy zelfs een soort van jazzy pop uit die hem naast Josh Rouse brengt. Zelf claimt de man muziek te willen maken die het midden houdt tussen Tom Petty en Elvis Costello, twee van zijn grootste idolen. Een tvdw kiezen was moeilijk, ik ga uiteindelijk voor het sobere, impressionistische Central Station. Het is, na vijf jaar en 263 tvdw's, de allereerste voor Freedy. Het werd tijd.

http://www.sendspace.com/file/7i28ff

TVDW 18/01/2010 - Bill Withers - Kissing My Love (1972)

Wat een gekke carrière heeft die Bill toch. Met zijn eerste twee platen schrijft hij begin jaren zeventig meteen een handvol echte klassiekers uit de soulmuziek, daarna sleept hij zich richting jaren tachtig, om zich nog later in absoluut stilzwijgen te huldigen. Wat een verlies! Met de huidige soulrevival zou een album met nieuw werk van Withers nochtans meer dan gepast zijn.

Afgelopen week met plezier nog eens naar 's mans werk geluisterd. Wat een heerlijke laidback grooves, wat een warme stem, wat een grootse songs. Ik had haast om het even welk nummer tot tvdw kunnen uitroepen. Uiteindelijk werd het een track uit zijn tweede plaat, 'Still Bill'. Wat een album - 'Who is he and what is he to you', 'Lean on me', 'Use me' (later onsterfelijk gemaakt door Grace Jones) én de tvdw, allemaal op één en dezelfde plaat! Een grote meneer.

http://www.sendspace.com/file/7dfb10

TVDW 10/01/2010 - Neeka - Not Enough Trying (2009)

Support your local artists. Het lijkt wel een mission statement, of een goed voornemen voor het nieuwe jaar. Vaststelling: over tien dagen bestaat deze blog vijf jaar en in die tijd heb ik amper 5 Belgische artiesten met een tvdw bedacht. Deze week leek wel een grote inhaalbeweging: toevallig zat aan alles wat de ipod haalde wel een Belgisch tintje. Zinnerboy Bart was zo goed een cd-eetje te droppen met nieuwe songs die hij voor zijn groep Zin had geschreven - altijd een leuk voorrecht om iets in avant-première te mogen horen. Idem voor Michiel C, young & gifted drummer, die me het nog uit te brengen album van het internationale gezelschap Gamila stuurde. Gamila brengt een kruising tussen experimentele jazz, world, filmmuziek en moderne technologie. Unlike anything you heard before; bevreemdend maar erg mooi. Check op www.gamila.info of op hun myspace pagina. Derde Belgische toets leverde het me door Hannes toegespeelde debuut van Isbells. Mooi mooi mooi en beslist klaar voor meer luisterbeurten in het jaar.

Over naar de jongedame die this week's TVDW wegkaapt. Meer local kan een artist moeilijk zijn - Neeka woont op zowat driehonderd meter van mijn huis. Gecharmeerd door de single Car Song (die naar het eind uitmondt in iets wat van Wendy & Lisa had kunnen zijn) had ik in mijn brede familiekring laten vallen dat haar nieuwe full-cd 'wel iets zou kunnen zijn voor onder de kerstboom'. Goede verstaanders hebben maar een half woord nodig, dus restte me enkel de plezierige taak om enkele weken later met gemaakte verbazing het pakje te openen.

Robin (zo heet Neeka's nieuwe) valt me nog duizend keer beter mee dan ik had gehoopt. Wat een plaat, jongens toch, wat een plaat! 't Is dat mijn eindejaarslijstje enkele weken terug al gepost werd, anders kwam deze er beslist ook in. Neeka wordt al eens snel en gemakzuchtig omschreven als de Vlaamse Joni Mitchell. Niets dat ik daar iets op tegen zou hebben - Mitchell had op deze blog in juni 2007 een tvdw met Not to blame, en ik zou een arm veil hebben om Neeka's versie van pakweg Come in from the Cold te horen. Maar op Robin horen we naast een tweetal door Joni beademde songs toch ook andere facetten. Opvallendst is de productie - rijk gelaagd maar met een heerlijke naturel - en de soms werkelijk verbluffende vocale arrangementen. Het boekje leert dat John Morand (Sparklehorse, maar ook Lauren Hoffman, waarvan ik de aardige cd's "From the blue house" en "Megiddo" in huis heb) een stevige hand in de cd had, en dat de plaat warempel deels opgenomen werd in mijn geboortedorp Heusden!

Voor audio , zie http://www.myspace.com/neekamusic (de eerste drie songs komen uit Robin). De tvdw is niet op myspace te beluisteren, maar het was de song die me bij aanvang meteen bij de keel greep. Highly recommended!

TVDW 03/01/2010 - Vic Chesnutt - In my way, yes (2003)

Traditioneel is het een muziekmagere periode, de kerstvakantie, maar ik heb de afgelopen week toch een klein eerbetoon aan Vic Chesnutt, overleden op kerstdag op amper 45-jarige leeftijd, onze huiskamer ingestuurd. Ik ben zelfs in de garage gaan snuisteren in een paar grote kaften, om mijn interview met de man op te delven en te herlezen. Het was in de lobby van de AB, op een oktoberdag in 1998 (nota bene in dezelfde maand waarin ik het slechtste concert éver zag - dat van de Fun Lovin' Criminals in Gent - maar dat is een ander verhaal). Het gesprek met Chesnutt, naar aanleiding van de met Lambchop opgenomen plaat 'The salesman & Bernadett' werd een erg leuke babbel, waarin een aan de rolstoel gekluisterde Chesnutt met een ontwapenend charme sprak ("ik wil wel een song over mijn handicap schrijven, maar ik vind niet zo meteen iets dat op 'rolstoel' rijmt") en waarin hij zijn frustratie deelde dat alle Amerikanen denken dat de beste frietjes uit Frankrijk, en niet uit België komen.

Op elk van de drie albums die ik van Chesnutt in huis heb, staan wel enkele bloedmooie liedjes. Maar de tvdw, de slotsong van de cd Silver Lake, is het allermooiste. RIP, Vic.

http://www.sendspace.com/file/vpk5pt

en nog een tweede, haast even mooie song, ditmaal uit het album Ghetto Bells:

http://www.sendspace.com/file/vs6pz9