TVDW 31/05/2020 - Jorge Santana - Seychells (1978)

Met al dat vinyl jagen is het zoals Rick De Leeuw het al bezong: de jacht is mooier dan de vangst. Of, correctie, zelfs als de vangst mooi is, het plezier zit nog meer in de jacht zelf. Het uitkijken naar, het aanzetten, de verplaatsing, de anticipatie. En ja, als je dan ter plaatse ook nog wat scoren kan, des te beter.

Vrijdag had funky neef Frank het prima idee om er samen met mij op uit te trekken, naar de heropenende vinylzaakjes. Cratedigging @ Corona Times! Zo belandden we in Antwerpen, waar ik onder meer deze Jorge Santana vond. Zijn plaat uit 1978 is intussen haast bekender omwille van de sensuele hoes, maar de muziek zelf blijkt ook prima: disco met Latijns-Amerikaanse jazzfunk grooves. Enige minpuntje zijn de nogal melige teksten die Carlos' broer uit zijn pen tovert, maar op deze zonnige dagen kan dat de pret niet drukken. Vergelijk het met Eddy Grant: zijn lyrics zijn ook vaak tenenkrullend simpel en kinderachtig, maar zijn songs blijven plezierig. Om even af te wijken: Grant heeft zelfs een song die I Love to Truck heet, met een onvoorstelbare onnozele tekst. Maar wél een lekker deuntje.

Om voor this week's tvdw toch met een brede bocht rond de teksten te rijden, kies ik voor de (enige) instrumental van Jorge, het lekker weghappende Seychells.

TVDW 23/05/2020 - John Foxx - He's a liquid (1980)

Sommige artiesten en platen zijn meer fascinerend en intrigerend, dan wel echt goed. John Foxx en diens debuut "Metamatic" valt onder die categorie. Toegegeven, Foxx is een beetje de Gary Numan van de Aldi, maar de manier waarop hij in het prille begin van de jaren tachtig omging met synthesizers, verdient toch de nodige aandacht. Underpass, dat enige halve hitje dat de man ooit had, staat op dat debuut, naast een aantal nummers die dezelfde aliniërende, koele sfeer uitstralen die we ook terugvinden op bijvoorbeeld "Replicas" of "Telekon".

Foxx richtte in het midden van de jaren zeventig Ultravox op. In het jaar dat Foxx met "Metamatic" debuteerde, scoorde zijn voormalige groep hun grootste hit, Vienna. Trouwens, de omschrijving "Gary Numan van de Aldi" klonk wat te respectloos. Numan zelf sprak in louter lovende woorden over Foxx, hij bestempelde hem als de peetvader van de electropop en gaf toe erg beïnvloed te zijn door "Systems of Romance", de derde en laatste plaat van Ultravox met Foxx aan het roer.

TVDW 16/05/2020 - Three Dog Night - Liar (1970)

Singletjes kopen, ik doe het eigenlijk nauwelijks nog. Als ik dààr ook nog moet beginnen. Maar ik maakte een uitzondering afgelopen week voor She's Got Claws van Gary Numan, die geweldige song van hem met Roger Taylor op drums en Mick Karn op fretless bass. Gevonden op FB Marketplace voor ocharme één euro. Daarmee stond de tdvw vast, toch?

Met Gary speelde ik natuurlijk op safe. Uit 1981, sowieso het meest genomineerde jaartal uit de tvdw-reeks, en uit de afdeling synthpop. Dus dan toch liever naar die verzamelaar van Three Dog Night die ik, ietwat op goed geluk, meegraaide in cyberspace voor een euro. Three Dog Night is zo'n typische seventiesgroep die blanke rock vermengd wat meer groovy, soulvol spul. Ze zouden zo op een mixtape kunnen met pakweg Little Feat, Steve Miller Band, The Band, Doobie Brothers, Traffic en The Guess Who. Op die verzamelaar stonden vele knappe songs, waaronder ook de wat spooky tvdw. Een song, geschreven door Russ Ballard, de man die onder meer ook So You Win Again voor Hot Chocolate, Since You Been Gone voor Rainbow en I know there's something goin' on voor Frida schreef.

TVDW 10/05/2020 - Bohannon - Take the country to New York City (1981)

Klaar voor tvdw nummer... 800? Here we go.

Ik weet het, die lange kerel met zijn zeis hield lelijk huis. De toetsenist van de Stranglers liet het loodje, net als Florian Schneider, een van de stichtende leden van Kraftwerk, en Little Richard - de man die zo'n gigantische schaduw wierp op de moderne popmuziek. Natuurlijk heb ik mijn favoriete deuntjes bij elk van deze artiesten, maar persoonlijk deed het heengaan van Hamilton Bohannon me nog het meest. Ik vernam het eigenlijk per ongeluk. Ik poste een album van Bohannon op Instagram, waarop diens dochter reageerde. Een quick google leerde me dat Bohannon eind april stierf, in zijn geboortestad Atlanta. Daarop draaide en poste ik, als een klein eerbetoon, nog wat platen van Bohannon. Op een ervan, "Goin' for another one", staat Bohannon afgebeeld met zijn zoontje op de schoot. Ook die reageerde op mijn Instagram ("thank you, from that little guy on the cover"). Gek hoe social media je plots, heel even en heel oppervlakkig, wat dichter brengen bij de familie van je muzikale helden.

Bohannon startte als drummer bij Stevie Wonder, en zijn nadruk op percussie zou zijn handelsmerk worden. Bohannon's songs zijn meer grooves dan voldragen liedjes, ze zijn haast louter gebouwd op ritmes. Questlove van The Roots, toch niet van de minsten, roemde hem om zijn unmistakable 4 on the kick AND snare trademark. Persoonlijk heb ik de beste herinneringen aan Let's Start II Dance Again. Dat nummer was in feite een soort van remix van Let's Start The Dance, een song uit de seventies waarop een DJ uit Philadelphia, Perri Johnson, begon te rappen ("the message is in the Muuuusic"). Als jong broekje vond ik die combinatie weergaloos. En nu eigenlijk nog altijd.

Ik herinner me levendig hoe de song een oudejaarsfeestje bij mij thuis opvrolijkte. Van dat feestje moet je je trouwens niet te veel voorstellen: mijn beste vriend Peter en ik mochten voor het eerst alleen thuis blijven op oudejaarsnacht, wat er op neer kwam dat we met een cola en wat chips op mijn kamer zaten en plaatjes en cassettes draaiden. Waaronder dus ook the mighty Bohannon, de man die in hetzelfde jaar dat Let's Start II Dance Again uitkwam, bezongen werd door de Tom Tom Club in Genius of Love. De tvdw komt uit het album "Alive" en is zo'n trademark voortdenderende funkgroove.

Who needs to think when your feet just go
(bohannon, bohannon, bohannon, bohannon)
Who needs to think when your feet just go
(bohannon, bohannon, bohannon, bohannon)

TVDW 03/05/2020 - Jo Lemaire + Flouze - Stakhanov (1979)

Ik was eigenlijk vergeten wie Stakhanov (soms ook als Stachanov geschreven) wel was, maar gelukkig was er Jo Lemaire om me terug bij de les te brengen. Die eerste platen van Lemaire en haar begeleidingsband hebben een ontegensprekelijke charme. Haar erg gebrekkig Engels past wonderwel met de wat krakkemikkige mix van postpunk en newwave, waarin echo's van Martha & the Muffins en Talking Heads verwerkt zijn. Ik leerde haar, net zoals zovelen, kennen met het springerige Hurry Up Washing Up (vanop die Get Sprouts-verzamelaar die we als Oude Belgen allemaal kennen), maar deze tvdw was haar allereerste singletje - en ook terug te vinden op dat charmante titelloze debuut van de groep. Oh ja, en Stakhanov was een flinke mijnarbeider die uitgroeide tot symbool van de Communistische werkijver.