TVDW 29/12/2019 - The Meters - Africa (1974)

Hoe sommige volkomen triviale momenten je bij blijven. Ik herinner me nog het moment dat ik "Freaky Styley" van de Red Hot Chili Peppers voor het eerst zag ik liggen, bij de ontleendienst van de Heusdense bibliotheek. Geïntrigeerd door de hoes nam ik de plaat naar huis om er een mix van hiphop, spijkerharde funk en grappige onzin (Yertle The Turtle!) te ontdekken. Iets wat met niets te vergelijken viel. Datzelfde jaar zag ik de groep ook optreden, op tv weliswaar, op het Duitse Rockpalast. Wat een wilde show brachten ze (ook te vinden op YouTube - tik bijvoorbeeld Jungle Man Loreley 1985 in, en kijk hoe jong ze er allemaal uitzien). In de bissen kwam George Clinton mee jammen; Clinton die aangezocht als producer voor "Freaky Styley", nadat Kiedis' eerste keuze, Malcolm McLaren, het hazenpad had gekozen.

Het was fijn om te zien hoe de Chili Peppers in de daaropvolgende jaren, die zowat samenvielen met mijn universiteitsjaren, een hoge vlucht namen. Eerst met opvolger "The Uplift Mofo Party Plan", de plaat die de band ook naar de AB bracht. Ook dat optreden, 17 februari 1988, herinner ik me nog goed (al wist ik niet meer dat ze, zoals setlist.fm me leert, Back in Black van AC/DC én Heartbreaker van Led Zeppelin én Anarchy in the UK van de Sex Pistols coverden). Amper vier maanden later, na het beëindigen van de tour, stierf gitarist Hillel Slovak aan een overdosis.

Op "Mother's Milk", dat een jaar later uitkwam, verwerkten de RHCP's de dood van Slovak in de single Knock me Down. Het werd een gigantische hit... in onze faculteitscafé Politika. Ik had in dat jaar het plan opgevat om een Top 100 te laten samenstellen door de medestudenten en herinner me nog dat naast de usual suspects (The Cure, Pixies, The Doors, Smashing Pumpkins) ook Knock Me Down stond te blinken, zelfs in de top 10.

De rest van het RHCP-verhaal is bekend. In 1991 volgde eindelijk de grote doorbraak, met het door Rick Rubin geproducete "BloodSugarSexMagik", acht jaar later gevolgd door die tweede uppercut, "Californication." Dit jaar bracht bassist Flea zijn autobiografie uit, waarin hij met veel liefde praat over zijn eerste jaren in de band, aan de zijde van bloedbroeder Hillel Slovak. Ik moest er aan terugdenken toen ik deze week Spotify op shuffle mode zette en Africa van The Meters voorbijkwam, de song die de Peppers op onnavolgbare manier coverden, zeg maar interpreteerden, op "Freaky Styley". Ze herdoopten de song, op aanraden van producer Clinton, tot Hollywood, maar lieten de funky ruggengraat van intact. En The Meters zelf? Wel, het viertal uit New Orleans is intussen genoegzaam bekend als een van de grondleggers van de funk. Triviaal weetje: Sissy Strut, vermoedelijk hun bekendste nummer, was de eerste song die Nile Rodgers en Bernard Edwards ooit samen speelden, enkele jaren voor ze Chic oprichtten.

TVDW 22/12/2019 - GoGo Penguin - Branches Break (2016)

Het is alsof je op een zandwegje staat, vislijn in de hand, een vijver voor je. Je gooit uit, merkt dat er enorm veel vis te vangen valt. Dan kijk je achter je en zie je een hele oceaan waarin je je lijn kan laten zakken. Ook boordevol vis. De vijver is de hedendaagse muziek, die van het lopende jaar, met alle hypes, met alle releases die je niet mag missen als je mee wil zijn in club music, rock, jazz, trap, noe maar op. De oceaan is al de rest.

Ik zit gaandeweg meer en meer rond te dobberen in de oceaan, en laat de vijver voor wat hij is.

Natuurlijk, soms waag ik mijn kans nog wel eens. De beste platen van het afgelopen jaar zou ik ze niet durven noemen, daarvoor volgde ik het veel te weinig, maar ik genoot wel van de 2019 releases van Vampire Weekend, Brand New Heavies, Hot Chip, Billie Eilish en Black Pumas.

Nog een ontdekking was GoGo Penguin, die ik dankzij een vinylcadeautje van vriend DeLa op het spoor kwam. Een rijkelijk late ontdekking ja, ik weet het, want het drietal haalde in 2014 al een Mercury Prize nominatie binnen en speelde op tal van festivals. Soit, de tvdw komt uit "Man Made Object", de tweede van een drieplatencontract bij Blue Note. Google vertelt met dat GoGo Penguin intussen ook een theatertournee heeft waarin het Philip Glass' "Koyaanisqatsi" live speelt. Het verbaast me niks, want er zitten evenveel invloeden van minimalisme als van jazz in hun muziek.

TVDW 15/12/2019 - Jess Roden - Reason to Change (1974)

Ja, Hot Chip was best leuk. Ze kwamen op met Boney M en deden in de bissen iets met de Beastie Boys (Sabotage, al vond ik hun cover meer opvallend dan memorabel). Tussenin brachten ze een sterke set, waarbij de hardere beats van het vroegere werk wat contrasteerde met de meer melodieuze songs uit het laatste album. Maar: geen tvdw. Ze hebben er al enkele gescoord, dus ze moeten niet klagen.

Simon & Garfunkel, dan? Enkele in de Londense musicalwereld geschoolde jonge snaken brachten een erg verdienstelijke tributeshow in Leuven. The Only Living Boy in New York vond ik persoonlijk het mooiste moment van hun set - maar tvdw-waardig? Nah.

Zoals wel vaker zat de tvdw verscholen in een donker hoekje. Meer bepaald in een platenbak van Music Media Corner, die kleine maar fijne platenzaak in Boom waar ik soms ga snuisteren en waar ik twee platen van Jess Roden vond. Een interessante pipo, die Roden. Hij zong mee op én Magic Bus van the Who én Pull up to the bumper van Grace Jones. En tussenin zat hij in een groepje met de Doors-leden (minus - wegens dood - Jim Morrison). Op Rodens debuutplaat (op het Island-label van Chris Blackwell) spelen Allen Toussaint en enkele leden van The Meters mee. Dat valt duidelijk te horen op openingstrack Reason to Change.

TVDW 08/12/2019 - The Del Fuegos - The Offer (1989)

Luister. Luister gewoon. Wat een song. Wat een song! Waarom hij net deze week - week 778 - opduikt, heeft alles te maken met een van die kleine geneugden van de muziekliefhebber, waar ik het in het verleden ongetwijfeld al een paar keer over had. Een plaat die je destijds op cassette opnam en vervolgens van buiten leren kennen. Elke stembuiging, elke riff, elke drumfile. Enkele jaren later overspoelt de cd golf alles en verlies je de cassette uit het oog. En dan, zovele jaren later - dertig jaar in dit geval - stuurt een van je Instagramvriendjes het vinylexemplaar op.

Die eerste keer terug op de draaitafel, dat herontdekken van songs die je na al die jaren inderdaad nog van buiten blijkt te kennen: dat blijft een wonderbaarlijk, klein fijn moment. Bij "Smoking In the Fields" van de Del Fuegos uit Boston was het niet anders. De plaat is iets minder 'garage' dan hun vorige drie en is sterker ingebed in stomende R&B. Uit de vele, vele, VELE ijzersterke songs haal ik The Offer uit als tvdw. Een kopstoot van een song, met die trademark rafelige sound, die dronkenmanssstem van Dan Zanes en die stroomstootjes van blazers.

TVDW 01/12/2019 - Electric Guest - More (2019)

Heb nog even gedacht om te zoeken naar een song over een Boeing 777, maar degene die Spotify voorstelt, zeggen me niks. Toen ik aan post 747 zat, had ik Let's Groove van EW&F kunnen posten, want daarin wordt de Boeing 747 genamedropt. Maar bij post 777? Nah, geen link mogelijk.

Dan maar over tot de orde van de dag: de beste plaat van de afgelopen week. De podcast Switched On Pop nodigde een van de twee Electric Guest-songschrijvers uit om een vivisectie te doen op hun huidige single Dollar. Boeiende stuff, en het bijhorende full-album "KIN" bleek al even sterk. Erg slim geconstrueerde, catchy pop, met licht verteerbare melodieën en genoeg insteekjes om het boeiend te houden. Trouwens niet de eerste tvdw voor de groep. Way back in 2012 scoorde dit duo er al eentje ten tijde van hun debuutplaat.