TVDW 20/10/2019 - Hothouse Flowers - Hard Rain (1988)

Die folkrock waarmee Mumford & Sons zo'n succes boekt? Niets verkeerd mee, hoegenaamd niet, maar ik moest eraan denken toen ik afgelopen week "Just A Note" oplegde. Het is een tussendoortje dat Hothouse Flowers uitbracht tussen het eerste en tweede album. Een zoethoudertje, dat ik destijds helemaal niet had opgemerkt. Tot een Instagram-vriendin de plaat een tijd geleden terug postte, en me nadien zelfs wist te verrassen door haar exemplaar op te sturen.

Het deed me nog eens beseffen wat voor een bevlogen, bezielde muziek die band destijds wel maakte. Nog een pak straffer en authentieker dan Mumford & Sons, meer in rechtstreekse lijn met wat Van Morrison heel zijn carrière al gedaan heeft: op een soulvolle manier pop, folk, soul en blues mengen. Misschien is het die authenticiteit die de groep parten speelde: Hothouse Flowers was nooit sterk in het meespelen van het spel van platenfirma's. Na "Born" uit 1998 - een plaat waarop ze met drumcomputers en distortion aan de slag gingen en zo bij bepaalde songs uitkwamen bij een variant op "Achtung Baby" - kozen ze voor the road less taken. Geen grote tournees meer en platen die in eigen beheer werden uitgebracht: het was een moedige keuze. Jammer voor wie, net als ik, blijf vissen in het traditionelere circuit en hen zo van de radar zag vallen. Bon, die fijne EP waarvan sprake geeft de groep haar tweede tvdw. Op 771 edities is dat niets te veel.

TVDW 13/10/2019 - Vince Clarke Paul Quinn - One Day (Extension) (1985)

Een fame dodger, zo wordt hij wel eens genoemd. Vince Clarke liep inderdaad altijd in een wijde boog rond succes - of beter gezegd, rond het beroemd zijn dat succes met zich brengt. Zeker in het begin van zijn carrière zijn er enkele sprekende voorbeelden. Clarke begon in de prille jaren tachtig met synths te prutsen nadat hij OMD's debuut had gehoord, zette vervolgens Dave Gahan voor de microfoon en doopte zijn groepje Depeche Mode. Hij schreef zowat de hele eerste plaat van Depeche Mode - inclusief I just can't get enough - alvorens het hazepad te kiezen. Toen vervolgens ook Yazoo te succesvol werd, sloeg hij opnieuw enkele donkere steegjes in, alvorens uiteindelijk met Erasure zijn status te bestendigen.

Het is uit een van die donkere steegjes dat this week's tvdw komt. Clarke had na de split met Yazoo het idee om met een wisselende batterij van zangers liedjes te maken. Hij kwam niet verder dan twee experimenten, met achtereenvolgens een Noord-Ierse en Schotse gastzanger. Het eerste (Never Never, met Feargal Sharkey, onder de naam The Assembly) werd het bekendst, het tweede levert deze week de tvdw op. Om nog even in de anekdotiek te duiken: Clarke schreef One Day samen met Jamie Morgan en Cameron McVey. Die laatste zou naam maken als stuwende kracht bij Massive Attack en Portishead, terwijl Morgan vooral bekend werd als mode-icoon: hij was verantwoordelijk voor de zogenaamde 'Buffalo' stijl. Om helemaal af te drijven: Morgan en McVey brachten in 1986 een single uit met op b-kant het nummertje Looking Good Diving With The Wild Bunch, inclusief een rap van Neneh Cherry. Die song zou twee jaar later drastisch herwerkt worden tot, juist ja, Cherry's debuutsingle... Buffalo Stance.

Na One Day te hebben opgenomen, kwam Clarke uiteindelijk uit met Andy Bell als zanger. Samen richtten ze Erasure op, een groep die de daaropvolgende twee decennia bijzonder succesvol werd (- om voor mij volstrekt onduidelijke redenen, overigens). Clarke heeft parallel met Erasure wel altijd nog wat experimentjes links en rechts gedaan. Eerder dit jaar dook hij bijvoorbeeld nog op een remix van Almost, een nummer uit... OMD's debuutplaat.

Normaal gezien zoek ik bij elke tvdw een foto van de groep/artiest in kwestie. Hier maak ik graag een uitzondering, omdat net de hoes voor mij zo speciaal is. Naast muziek is Action Man immers een van mijn hobby's, en ik heb al heel wat platen waarbij net die Action Men op de hoes afgebeeld zijn. Het leuke is dat die platen me steevast opgestuurd worden vanuit de Instagram-community. Ik kreeg er de afgelopen jaren al uit Hongkong, Utah USA en Spanje. Deze week kwam er een postpakket uit Parijs, waarin One Day zat. Met vier Action Men, weliswaar onscherp, op de hoesfoto.

TVDW 06/10/2019 - James Taylor - Fire and Rain (1970)

Ik had de slimmerik kunnen uithangen en 52nd Street van Billy Joel als tvdw selecteren. Aardige plaat, daar niet van, en de eerste die ik na mijn verjaardag op de draaitafel gooide. Maar voor de tvdw schoot hij net te kort. Trouwens, alvorens meer te zeggen over de keuze van deze week: tweeënvijftig? Serieus?! Hoe is het plots zover kunnen komen? Ik sta er versteld van. Plots word je wakker en zijn twee van je kinderen al bezig met hogere studies, terwijl je zelf nog luchtgitaar staat te spelen op Eddie Van Halen. Sommige dingen lijken zo snel te gaan, andere lijken nooit te veranderen.

Op mijn verjaardag bezochten we in Brugge een (al bij al teleurstellende) tentoonstelling over Picasso en Warhol. De dag nadien sloot de band die in de Stadsschouwburg van Sint-Niklaas speelde, haar reguliere set af met Chocolate Cake van Crowded House. Juist ja, met de zin "Can I buy a cheap Picasso fake. Andy Warhol must be laughing in his grave". Na 769 tvdw's heb ik al meermaals gedacht: toeval bestaat niet.

De band waarvan sprake, bracht de Twee Meter Sessies van weleer terug onder de aandacht, met toenmalig presentator Jan Douwe Kroeske als master of ceremony tussen de songs. Onder de songs pareltjes van uiteenlopende muzikanten als JJ Cale, Sparklehorse, dEUS, Blind Melon, Sheryl Crow, Elliott Smith, Mink DeVille, Live en Bruce Cockburn; onder de muzikanten viel naast Jan Hautekiet, de ritmesectie van K's Choice en het duo The Antler King vooral Johannes Verschaeve op. Wat een klasbak is die man toch. Oh ja en dan was er nog Roland die zijn onnavolgbare zelf was op het podium. Hoe grappig om te zien hoe hij After Midnight van JJ Cale naar zijn hand zette, terwijl de rest van de band probeerde om de oude knar tijdens de song te volgen. Ook het hoogtepunt van de avond kwam van Roland, die Fire and Rain op een erg doorleefde manier inkleurde. Allereerste tvdw van James Taylor, trouwens. Dat mag wel.