28/01/2018 - McGuinn Clark & Hillman - Backstage Pass (1978)

Ik wou eigenlijk iets uit de Greatest Hits van Crowded House posten die ik afgelopen vrijdag won bij een muziekquiz, maar ach, dat kennen we allemaal al, niet? Dan maar een curiositeit uit de late jaren zeventig. Deze drie heren waren natuurlijk ooit lid van de geweldige Byrds, maar toen ze in '78 terug bij elkaar kwamen, waren de tijden veranderd. Disco en softrock hadden de overgang, en dat hoor je in elke groef van hun titelloze comeback-plaat. Niet dat ze slecht is, maar ze is vooral gedateerd. Best grappig hoe die tijdsgeest ervoor zorgt dat de drie gerenommeerde countryrockers een U-turn maken. Ik wou eigenlijk Release Me Girl als tvdw nemen, de meest disco track van het album, maar daarvan vond ik niet meteen een youtube link die ik als mp3 kon rippen. Dan maar Backstage Pass, een song waarin de drie haast tot een kopie van de BeeGees worden gekneed - inclusief strijkers, opnieuw dat disco ritme en zelfs aan het eind een cheesy gemixt applaus. Faut-le-faire!

TVDW 21/01/2018 - The Smiths - Rusholme Ruffians (1985)

Ik heb altijd een wat ambigue relatie gehad met The Smiths. Aan de basis ligt een frustratie uit mijn jeugd. Dirk, de pretty boy van de school die alle meisjes kon krijgen, was van bij het begin een rabiate Smiths-fan. En alhoewel ik hem als vriend beschouwde en met hem de liefde voor Thomas Dolby, Level 42, Prefab Sprout en Echo & The Bunnymen deelde, gaf ik toch wat weerwerk als het The Smiths betrof. Ook al omdat die groep zo op handen gedragen werd door De Goede Smaak Politie - en dan durf ik al eens weerbarstig uit de hoek komen en koppig "neen" zeggen.

Lang duurde dat niet, want tweede plaat "Meat is Murder" en "The Queen is Dead" zijn echte meesterwerken. De laatste week wurmde de zinssnede "The last night at the fair / by the big wheel generator" zich om onverklaarbare reden in mijn geheugen.

Ik schrap even de honderden andere bedenkingen en opmerkingen en anecdotes rond The Smiths want de charcuterie staat al op tafel. Bij deze: Rusholme Ruffians!

TVDW 14/01/2018 - Icehouse - The Kingdom (1987)

Ze zijn intussen tussen de plooien van de tijd gezakt en zijn hier enkel nog bekend van Hey Little Girl, maar in hun thuisland Australië hebben ze best een grote aanhang, die van Icehouse. Aardige plaatjes maakten ze, met een intussen wat gedateerde synthpop sound die wat doet denken aan A-Ha, maar in de beste momenten ook aan een afgevijlde versie van Roxy Music. De tvdw is een goed voorbeeld, het klinkt met wat goede wil als een b-kantje van een single uit "Avalon". De song komt uit "Man of Colours", een plaat waarvan ik afgelopen week een test persing wist op de kop te tikken voor één euro. Ik heb intussen al zo'n 3000 vinylplaten, maar zo'n test persing, dat had ik nog niet. Hij gaat op discogs trouwens vlotjes richting het vijftigvoudige. En één van de songs, Electric Blue, werd meegeschreven door John Oates, zo lees ik net. Nou!

TVDW 07/01/2018 - Gary Numan - Conversation (live) (1981)

Op zondag kwam het trieste nieuws van het overlijden van France Gall, dus kiezen voor Evidemment - een nummer met een tekst die naar de keel grijpt - had belist ook gekund. Maar ik kies toch maar voor Numan, die in een postpak stak, toegezonden door een IG-follower uit Frankrijk. De dame in kwestie heeft een tweedehandswinkel in Bahrein - of all places - waar ze een hele stapel vinyl binnenkreeg. Ik mocht er een zestal exemplaren uitkiezen, en ben bijgevolg nu in het bezit van "You Want It You Got It" (Bryan Adams), "Exodus" (Bob Marley), "Setting Sons" (the Jam), "Parade" (Prince), "The Final Curtain" (Pink Floyd) en "Living Ornaments '79", de live-plaat van Gary Numan (opgenomen in 1979 maar uitgebracht in 1981).

Fascinerende artiest, die Numan. Met zijn androgyne imago, met zijn merkwaardige stem (alsof hij een puber is met weerbarstige stembanden), met zijn monotone, ijskoude synths. Zeker in de beginjaren, van de eerste platen met Tubeway Army tot en met Dance (de plaat die hij maakte met Roger Taylor van Queen) en I, Assassin in 1982, leverde dat een spannende, bevreemdende kruising op tussen new wave, cold wave en synthpop.

TVDW 31/12/2017 - Duke Ellington & Johnny Hodges - Royal Garden Blues (1963)

Heel wat vinylplaatjes op de draaitafel tijdens de kerstdagen, maar het merendeel kwam toch uit de recente oogst jazzplaten die ik scoorde in het kleine, fijne platenzaakje van Tom in Boom. Heel wat Ella Fitzgeralds, een uitstekende dubbelaar van Blue Note (mét Donald Byrds Cristo Redentor én Jimmy Smith én Lou Donaldson én Lee Morgan én én én...) and then some. Maar de plaat die het vaakst oplag, was het geweldige "Back to Back". Johnny Hodges speelt er opnieuw samen met Sir Duke, in wiens orkest hij destijds zijn reputatie als geweldige alt-saxofonist opbouwde. Het mooiste is nog dat Duke zelf op deze plaat niet als orkestleider optreedt, maar terug achter zijn piano kruipt - een rol die hij al te lang niet meer had opgenomen. De twee werken zich op schitterende wijze doorheen een aantal bluesy jazz-nummers (of jazzy bluesnummers, whatever). Happy 2018 to you all!