TVDW 24/09/2017 - Steven Wilson - Detonation (2017)

Mijn dochter zei me gisteren dat ze gedroomd had dat ik het kleinkind was van André Hazes.

Zo.

Over naar de tvdw.Progrock lijkt intussen, The Mars Volta en Dream Theater niet te na gesproken, zowat een volledig ondergesneeuwde term te zijn. Alle referenties liggen in de jaren zeventig; het is al jarenlang het muziekgenre bij uitstek waar iedereen met een brede boog omheen hoort te lopen. Opmerkelijk dus dat één man het genre alsnog nieuw leven kan inblazen. Steven Wilson heet hij, en met Porcupine Tree en tal van andere projecten gooit hij al enkele jaren hoge ogen. Niet dat het mij ooit opviel hoor, ik haakte pas enkele weken terug in, bij het beluisteren van "To The Bone", de plaat die ik her en der op Instagram opgehemeld zag worden.

Mijn nieuwsgierigheid werd beloond - zij het dan dat "To The Bone" (zoals het progrock betaamt) wel wat luisterbeurten nodig heeft om de geheimen prijs te geven. De songs klinken alsof Tears For Fears, Traffic, Genesis ("Duke" era) en Pink Floyd (of accurater: David Gilmour) samen in de studio werden opgesloten. Oh en voeg daar Trevor Horn nog aan toe. Luister naar de laatste 3'40" van de negen minuten durende tvdw, en je snapt die laatste verwijzing. Die kamerbrede synths die het nummer binnensluipen, die percussie... het lijkt wel uit de studio sessie van Slave to the Rhythm te komen.

TVDW 17/09/2017 - LCD Soundsystem - Other Voices (2017)

Hij is een beetje the man you love to hate, die James Murphy. Ik begrijp ook wel waarom. Hij roept een sterk gevoel van "ik had daar kunnen staan" op. Een blanke ongeschoren kerel op middelbare leeftijd, nogal stevig in het vlees en met een erg average look. En toch: een wereldster, die ergens een niche heeft gevonden tussen rock en dance. Met laconiek gebrachte teksten waarin plaats voor rake, deadpan geserveerde ironische observaties over jeugd- en uitgangscultuur en de kleine kantjes van Het Leven.

LCD Soundsystem bracht haar derde en voorlopig laatste plaat uit in 2010, waarna in 2011 afscheid werd genomen van het podium, om nu met "American Dream" een comeback te vieren. Ik heb 'm al verschillende keren gedraaid, het is een juweeltje van een album, dat erg NYC (en zelfs soms Europees - think Soulwax) klinkt, met veel opzwepende percussie en vette grooves. Art rock? Hm, dan toch niet uit het straatje van Arcade Fire, vind ik, wiens laatste plaat heel wat minder fris ruikt dan deze "American Dream".

TVDW 10/09/2017 - Larsen-Feiten Band - Make It (1980)

Wie gek is op Toto - en dan met name op de succesvolle sound die ze in 1982 op Toto IV neerzetten - zou het (enige) album van de Larsen-Feiten Band eens moeten checken. Ik weet het, de twee frontmannen zijn niet bepaald een household name. Alhoewel. Toetsenist Neil Larsen mag dan niet veel belletjes laten rinkelen (al speelde hij mee op Chuck E's in love en deelde hij het podium met Leonard Cohen), maar Buzz Feiten is toch wel een 'naam', zij het dan onder gitaristen. Een echte musician's musician, die heel wat te maken heeft met gitaarbouw en -afstelling (check zijn wikipagina).

Soit, die ene plaat van de Larsen-Feiten brengt hetzelfde soort van ultra gepolijste AOR jazz-rock waarin Toto zo sterk is. En het mooiste, voor mij dan, is als je kijkt naar de kleine lettertjes. Twee van de songs op de plaat - waaronder natuurlijk de tvdw - werden meegeschreven door Allee Willis. Niet gezegd dat ik op deze blog al ooit iets schreef over Willis, maar onder songschrijvers is ze wel een fenomeen. Een kleurrijke, flamboyante dame - check vooral haar website - die meeschreef aan de twee allergrootste hits van Earth, Wind & Fire: September en Boogie Wonderland. Daarnaast staan o.a. ook What Have I done to deserve this (Pet Shop Boys met Dusty S, weet je wel) en het thema van Friends (I'll be there for you, van The Rembrandts) op haar schrijversconto. Faut le faire!

TVDW 03/09/2017 - Wild Cherry - I Feel Sanctified (1976)

Fascinerend toch, van die pure one hit wonders. Wild Cherry is er beslist eentje, met hun hit Play that funky music. Een song die Prince vaak coverde tijdens liveshows, trouwens. Wild Cherry bracht een viertal full albums uit, maar enkel die ene hit bleef uiteindelijk overeind. Waar haalde Robert Parissi, de bleekscheet die de song schreef, de mosterd? Wel, hij stopt het niet bepaald weg: op de b-kant van het debuutalbum van de groep staat een cover van I Feel Sanctified, en zoals je hoort heeft dat nummer helemaal datzelfde hortende, funky ritme als megahit Play that funky music.

Het originele I Feel Sanctified verscheen twee jaren eerder, op "Machine Gun" van The Commodores. Lekker plaatje trouwens, waarop naast het instrumentale titelnummer en I Feel Sanctified nog een ander opvallend nummer staat. De tekst ervan even vertalen naar het Nederlands: "Jonge meisjes zijn mijn zwakke plek. Ik hou ervan hoe zacht ze wel zijn." En verderop: "Bel me maar terug als je papa niet thuis is." Kan je geloven dat pakweg De Mens daarmee weg zou komen? Dacht het niet. Maar begin jaren zeventig kon het blijkbaar, getuige Young Girls Are My Weakness. Soit, we wijken af. Fast forward naar die vier bleekscheten uit Ohio, for this week's tvdw. Make it funky!

PS deze blog post werd geschreven voor het overlijden van Steely Dan-man Walter Becker bekend was. Dat spreekt voor zich.