TVDW 26/04/2015 - J. Geils Band - First I look at the purse (live) (1979)

Het plezier wat uitstellen, om er dan nadien dubbel hard van te genieten. Nog iemand die dat principe toepast? Ik heb het over muziekbeleving natuurlijk, dirty minds. De laatste jaren gaven enkele van mijn muzikale helden een nieuw teken van leven - de meeste recente cd van Thomas Dolby, het opduiken van Rave-Ups zanger Jimmer Podrasky - en telkens huldigde ik bovenstaand principe. 't Is te zeggen: de plaat viel in de brievenbus, en in plaats van hem meteen op te gooien, wachtte ik nog wat tot het Juiste Moment er was. Muziekbeleving is deze dagen sowieso vluchtiger geworden dan een potje ether - even door Spotify scrollen, playlistje op de iPod snel doornemen - dat we dergelijke schaarse momenten van Echt Grote Muzikale Gebeurtenissen toch wat luister moeten bijzetten.

Zo'n Grote Muzikale Gebeurtenis, voor mij dan toch, was het recentelijk op dvd en cd verschijnen van het concert dat The J. Geils Band op 21 april 1979 gaf, voor WDR-programma Rockpalast in de Grugahalle in Essen, Duitsland. Destijds zag ik dat niet op tv; mijn Rockpalast-interesse startte pas een paar jaren later. Ik herinner me nog levendig de passages van onder meer de Red Hot Chili Peppers, George Clinton, Mink DeVille, Huey Lewis, The Police en Chris Rea. Als prille tiener, nog ver verwijderd van de decadente rockzalen als Vorst-Nationaal, was het bekijken van een heus live-optreden op tv nog een belevenis.

Voor wie af en toe halt houdt op deze blog, moge het genoegzaam bekend zijn dat de J. Geils Band bij mij in de bovenste schuif ligt. Live mocht ik ze echter nooit meemaken - het dichtstbij kwam ik nog met een optreden van twee van de bandleden op de Oude Markt in Leuven. De release van het Rockpalast-optreden was dus meteen een van mijn Echt Grote Muzikale Gebeurtenissen. Na het zonet beschreven uitstel van plezier - de dvd lag al zowat twee weken thuis te wachten - heb ik 'm dan toch bekeken. Om te genieten van de leren jekker harmonicaspeler J. Geils, het hoge rock 'n roll gehalte van gitarist J. Geils, het afrokapsel van toetsenist Seth Justman, de sexy attitude van drummer Stephen Jo Bladd, de ultieme cool van bassist Dani Klein, en het charisma (en de glitterbroek) van zanger Peter Wolf. En dan was er nog de tracklisting: de band, in een duidelijke poging om Europa in één klap te veroveren, haalt alles uit de kast tijdens Sanctuary, Looking for a love en de stompende Supremes' cover Where Did Our Love Go. "Zu-ga-be, Zu-ga-be " hoor je het langharige Duitse publiek aan het eind roepen. En dan komt de band nog eens terug voor wat de tvdw is: een cover van First I look at the purse. Dat nummer stond ook al op de debuutplaat van de JGB in 1970 en op hun allereerste live-plaat, het beroemde "Full House". Smokey Robinson schreef de song voor The Coasters. Hier krijgt hij de JGB-behandeling, wat resulteert in withete rhythm & blues.

TVDW 19/04/2015 - Maximum Joy - Let it take you there (1982)

Een producer met een bepalende sound en aanpak, dat is Adrian Sherwood beslist. Net zoals Trevor Horn of Martin Rushent bepaalde hij begin jaren tachtig een groot deel van de muziek die nadien kwam. Sherwood's naam is vermoedelijk net iets minder bekend, omdat hij vooral left of center bleef, terwijl hij op een innovatieve wijze dub mengde met postpunk, blanke funk, wave en reggae. Bewijsmateriaal is "Sherwood At the Controls Volume 1 1979-1984", een zonet verschenen verzamelaar, tot aan de rand gevuld met avontuurlijke, hybride songs, vol met echo's, reverb en grooves. Veel grote namen staan er niet op - de bekendste zijn Shriekback en The Fall - maar elk van de tracks is een stippellijntje naar wat later zou opduiken in de popmuziek: naar de vroege Talking Heads, de New-Yorkse no wave van Liquid Liquid en ESG, de dubreggaefunkrock van The Clash (en Big Audio Dynamite) etcetera. En naar Massive Attack natuurlijk, die samen met Horace Andy een cover opnamen van Man Next Door (de vroegere cover versie, door The Slits, staat ook op deze Sherwood-verzamelaar). Als tvdw valt de keuze op Maximum Joy, een behoorlijk obscure groep uit Bristol, ontstaan uit The Pop Group. Een heerlijk spacy track, deze Let it take you there, die zoals bij vele Sherwoodproducties niet meteen veel chord progression heeft, maar het eerder moet hebben van het ruimtelijke, rubberen ritme.

TVDW 12/04/2015 - Carmel - More More More (1984)

Terugkomen met wat vinyl. Het was niet de hoofdbekommernis van onze tweedaagse naar Amsterdam, maar kom, ik had toch maar mooi enkele adresjes in de achterzak. Je weet maar nooit. Gevolg: terug naar huis met een vijftiental nieuwe aanwinsten. Ik stond te kijken van de lage prijzen, daar. Koopjes! Wat Lou Reed, Hall & Oates, Propaganda, Gino Vannelli, Jon Anderson (Animation!!!), plaat nummer twee en drie van Fischer-Z, Steely Dan - en zelfs een in geel vinyl gekleurde plaat van Jona Lewie, en dat allemaal voor maximum twee euro. Nou moe. Ook Carmel graaide ik mee, met dat debuut van hen, "The Drum is Everything." Jazz-pop zoals in die eerste helft van de jaren tachtig ook gebracht door Working Week, Everything But the Girl, Matt Bianco, Latin Quarter, Sade en The Style Council. Fijn plaatje, en dat singletje blijft natuurlijk nog altijd lekker een eind weg swingen. Een productie van Mike Thorne trouwens, die net een wereldhit had gescoord als producer van Soft Cell's versie van Tainted Love.

TVDW 05/04/2015 - Balthazar - Bunker (2015)

Wat achterstand, hier, zowel bij het schrijven over last week's tvdw, als bij het oppikken van Balthazar. Ze zijn al toe aan cd nummer drie, maar het is de eerste die ik echt grondig beluister. En meteen goed vind - erg goed, zelfs. Een plaat die zelfvertrouwen uitademt, eigenzinnigheid ook. En met straffe songs, intrigerende arrangementen en een spaarzame maar juiste productie. Nieuwe single Bunker is meteen het prijsbeest.

TVDW 29/03/2015 - Death Cab for Cutie - You've haunted me all my life (2015)

Eindelijk nog eens wat recent materiaal als tvdw, hoor ik mijn loyale leger van duizenden volgers verzuchten. Tja, als een van mijn favoriete indiepopgroepen met iets nieuws komt, moet de stapel vinyl inderdaad wijken. Niet dat op die stapel de afgelopen weken niets bij kwam, trouwens. Plaatjes scoren van Blondie, Toto, Leon Huff, Sky, Bohannon, Roxy Music, Robbie Robertson, Prefab Sprout, Gene Krupa, Sniff 'n The Tears, Wally Badarou, Michael Jackson en Kool & the Gang: daar wordt een mens vrolijk van.

Over Death Cab For Cutie heb ik in vorige tvdw's - dit hier is hun vierde - vermoedelijk al alles geschreven. Dat ze die term "indiepopgroep" eigenlijk niet verdienen: wat is er zo 'indie' aan een groep die miljoenen platen verkoopt? En dat ze in mijn top drie van (daar komt die term weer) indiepopgroepen staan, naast The Shins en Vampire Weekend. Soit, nieuwe plaat "Kintsugi" sluit redelijk naadloos aan bij hun voorgaande albums, met de tvdw als (voorlopig) hoogtepunt.