TVDW 05/01/2025 - Doris Duke - Grashopper (1975)

TVDW 1043. En zo zitten we al in januari 2025. Dat betekent dat we exact twintig jaar geleden begonnen met deze blog. Nou moe!

Doris Duke staat te blinken op een compilatie-LP met de ongeïnspireerde naam Dance Dance Dance (op het obscure Britse label Contempo), die al een aantal jaren onbespeeld in de kast stond. Tot vandaag. De plaat bundelt twintig northern soul nummers van tussen 1965 en 1975, en Doris' heerlijk soulvolle track sprong er meteen uit. Gelukkig nieuwjaar!

 

 

TVDW 29/12/2024 - Earth Wind & Fire - Love's Dance (2005)

TVDW 1042. Niet dat het iets voorstelt of belangrijk is - then again, what is? - maar ik mocht het afgelopen jaar 302 lp's verwelkomen in de collectie. En dat tegen een gemiddelde van 1,2 euro/stuk. Toegegeven, dat ik een cadeaubon van 100 euro mocht opsoeperen bij de lokale platenboer, hielp. Wie me kent, weet dat ik voor dat geld eerder naar buiten wandel met 40 platen, en niet met vier. Wat ook een stevig zetje in de rug betekende, was het bezoekje aan een van de volgers van deze blog, die ervoor zorgde dat ik voor een appel en ei héél wat pareltjes rijker was. A wonderful surprise that was.
 

Als laatste tvdw van het jaar kies ik voor iets uit de allerlaatste toevoeging, album 302 van het jaar. "Illumination" lag onder de kerstboom en is een welkome aanvulling bij de EW&F-collectie en eentje die me veel meer bevalt dan ik had kunnen vermoeden. "Illumination" werd destijds al eens vergeleken met het met Grammy's overladen album "Supernatural" van Santana. Heel wat grote namen komen de band een jeugdige injectie geven: Kelly Rowland, Big Boi van Outkast en vooral de erg prominent aanwezige Raphael Saadiq (die ik nota bene ooit nog mocht interviewen, mais passons). Het zorgt gelukkig niet voor een geforceerde facelift. De klasse van Maurice White (die het daaropvolgende jaar zou overlijden), Verdine White en Philip Bailey is nog steeds duidelijk hoorbaar, in de (voor hen geschreven) songs. De tvdw is een goed voorbeeld. Het heeft diezelfde heerlijke schwung van classic EW&F, maar het klinkt niet alsof het uit de seventies of eighties komt. Met Jam & Lewis als producers, mag je dat ook verwachten.

TVDW 22/12/2024 - Elmer Gantry's Velvet Opera - Flames (1967)

TVDW 1041. Ik was één maand oud toen Elmer Gantry's Velvet Opera de debuutsingle Fire uitbracht. Het nummer staat te blinken op "The Rock Machine Turns You On", een verzamelaar die een voetnoot in de popgeschiedenis verdient als 's werelds eerste low budget compilatie, uitgebracht in 1968 door CBS. Omwille van de lage prijs - de LP kostte amper de helft van een gewone plaat - kwam hij terecht in heel wat huiskamers en beïnvloedde heel wat aspirerende muzikanten. Dat op het album kleppers staan als Bob Dylan, The Byrds, The Zombies, Leonard Cohen en Simon & Garfunkel, zal ook wel geholpen hebben.

Zoals wel vaker zijn het de net iets minder bekende artiesten die me bij een eerste luisterbeurt konden boeien. Elmer Gantry's Velvet Opera mag dan al obscuur klinken, vanuit de groep vertrekt een lijntje  naar een sappige anekdote uit de woelige seventies van Fleetwood Mac. 

In 1974 zag Mick Fleetwood met lede ogen hoe zijn groep tussen twee stoelen viel: Peter Green, de gitarist van het eerste uur (en de eerste hits), had de band verlaten, Christine en John McVie zaten in een scheiding en wilden niets meer te maken hebben met de band, en het duo Buckingham/Nicks was nog nergens te bespeuren. Fleetwood Mac was plots een éénmansband geworden. Mick besloot desondanks een eerder geplande Amerikaanse tour te starten, met een nieuwe band waarin groepsleden die gerecruteerd werden bij Elmer Gantry's Velvet Opera. Maar Mick stuurde uiteindelijk ter elfder ure zijn kat wat een absurde situatie opleverde: fans kregen een tiental Fleetwood Mac-concerten voorgeschoteld, gebracht door muzikanten die niéts te maken hadden met de groep. De 'Fake Mac Tour' was een feit.    

Het mooie is dat het daar niet eindigt. De zanger en gitarist van Elmer Gantry's Velvet Opera likten hun wonden, vielen in een jarenlange bittere ruzie met Mick Fleetwood en startten met een nieuwe band, Stretch, waarvan we één single allemaal kennen: Why Did You Do It? En de tekst van dat onweerstaanbare streepje witte funkrock? Die verwijst inderdaad rechtstreeks naar Fleetwood.  

TVDW 15/12/2024 - Poco - Nobody's Fool/El Tonto De Nadie, Regresa (1970)

 

TVDW 1040. Oké, dus de regel blijft nog steeds: de song die de afgelopen week om de een of andere reden de meeste indruk naliet, krijgt de tvdw? Nu, dan ligt de keuze deze week erg voor de hand. 

Ik hou wel van een streepje Poco, een band die gradueel van countryrock naar softrock evolueerde (en die een plaatsje opeist in de origin stories van Buffalo Springfield en de Eagles). Maar ik had niet verwacht op plaatkant B van hun tweede, selftitled album zo'n avontuurlijke, groovy, funky jam te vinden als El Tonto... Vergeet de prelude Nobody's Fool en skip meteen door naar de vierde minuut. You're in for quite a ride!

TVDW 08/12/2024 - The Inmates - The Walk (1979)

TVDW 1039. Een genre dat lichtjes ondervertegenwoordigd blijft in mijn collectie, is de zogenaamde pubrock. Het is eigenlijk een Britse bleekscheten-variant van de Amerikaanse rhythm & blues: vettig, strak, en met veel attitude. Die invloed uit de V.S. leggen pubrockgroepen uit de seventies er zelf vingerdik op trouwens, door slag om slinger R&B-pareltjes te coveren. Dr. Feelgood is vermoedelijk het beste voorbeeld, een groep die bijvoorbeeld Night Time coverde - een heerlijke song van The Strangeloves, ook gecoverd door de blanke Amerikaanse R&B-band bij uitstek, The J. Geils Band.

Dr. Feelgood is nergens in mijn platenkast te bespeuren, jammer genoeg, maar sinds vorige week heb ik wel een prima variant: The Inmates. Hun debuut "First Offence" (in een productie van Vic Maile - zie ook Godfathers en - hé! - Dr. Feelgood) neemt een vliegende start met een natuurgetrouwe versie van The Sandells' Dirty Water en bevat verder nog heel wat vunzig klinkende lappen R&B, met de tvdw - een cover van Chess-artiest Jimmy McCracklin - als goed voorbeeld.  
 

TVDW 01/12/2024 - Toots Thielemans and His Orchestra - Spanish Flea (1966)

 

TVDW 1038. Eigenlijk wraakroepend dat we 1038 afleveringen into this blog zijn, en Jean 'Toots' Thielemans nog geen tvdw kreeg. Gelukkig riep het Universum me tot de orde, en wel door afgelopen week twee heerlijke platen van de man in mijn schoot te werpen.

Op de eerste krijgt hij een erg prominente ondersteunende rol, als gitarist én fluiter, bij Miss Peggy Lee. Op de heerlijke plaat "Somehing Groovy", uit mijn geboortejaar 1967, staat hij vooraan vermeld als 'guest instrumental soloist'. De tweede Toots-plaat, waaruit de tvdw komt, is van een jaartje vroeger en werd uitgebracht op het Command-label, bekend vanwege de mooie hoezen, de hoge hi-fi kwaliteit en de collectie easy listening artiesten.

Tegengesteld aan wat de track doet vermoeden, komt Spanish Flea niet uit de pen van een Latijns-Amerikaanse songschrijver, maar van een Amerikaanse bleekscheet uit Chicago. Hij schreef de song voor Herb Alpert, die in de sixties met zijn Tijana Brass succesvol aan wat nu cultural appropriation heet, deed, door een sombrero op te zetten en texmex-deuntjes al toeterend bij het brede publiek te brengen. 

TVDW 24/11/2024 - The Clark Sisters - In The Mood (1959)

 

TVDW 1037. Ik blijf het fascinerend vinden, het hele proces van quasi lukraak een album uit de One Euro Bin te redden, eentje dat getuige de vinylkwaliteit dan nog nauwelijks gedraaid blijkt te zin, en dan thuis vast te stellen wat voor heerlijke muziek erop staat. Muziek uit 1959 dan nog, in dit geval. 

The Clark Sisters zijn één van die vocal groups uit het pre-rock 'n roll tijdperk, die net als (bekendste voorbeeld) The Andrew Sisters jazzstandards als basis namen om hun close harmony vocale capriolen te etaleren. Het klinkt allemaal erg braafjes, met attitude heeft dit weinig te maken en met rock al evenmin -  maar het resultaat is zwierig, elegant en charmant. The Clark Sisters hebben niet zo gek veel platen uitgebracht als ik google moet geloven; ik ben blij hun "Swing Again" album in de collectie op te kunnen nemen. Ze laten hun stembanden kronkelen rond standards als Saint Louis Blues March van W.C. Handy (het nummer dat mijn papa zo vaak speelde op piano), Take The A Train, One O'Clock Jump en deze tvdw.