TVDW 07/12/2025 - Cate Brothers - In One Eye And Out The Other (1976)

TVDW 1091. Steve Cropper is afgelopen week gestorven, en ik heb wel wat van de man in de platenkast. Niet een van zijn solo-albums, maar wel enkele waarin hij opduikt in de kleine lettertjes. Cropper was natuurlijk een van de steunpilaren van Booker T & The MG's en van The Blues Brothers. Hij schreef geweldige soulklassiekers samen met Otis Redding, Wilson Pickett en Don Covay. En hij is ook te horen op het album van de Cate Brothers dat ik in de kast heb, en waarvoor hij de tvdw schreef. 

 

TVDW 30/11/2025 - Teena Marie - I'm A Sucker For Your Love (1979)

 

TVDW 1090. Fijne vondst deze week in de uitverkoopbakken: het debuut van Teena Marie. Intussen wat vergeten, maar deze blanke soulzangeres was een behoorlijke sensatie toen ze in 1979 ten tonele verscheen. Blank ja, maar ze klonk zo zwart dat Motown haar weliswaar tekende, maar niet durfde afbeelden op de albumcover. Een album dat trouwens een productie kreeg van Rick James, en dat hoor je onder meer op de wat naar P-funk neigende tvdw.

TVDW 23/11/2025 - Patrick Cowley - Megablue (198?)

 

TVDW 1089. Sommige all-time favourites blijken toch niet zo all-time  (het laatste solo-album van Daryl Hall liet me koud); andere blijken dan weer een onwrikbare reputatie te hebben. Zo rukt Patrick Cowley jaar na jaar verder op in mijn imaginaire ranking. Dat heeft te maken met zijn groeiende status binnen de muzieksector - de lovende, uitgebreide carrière-overzichten op allerlei muziekblogs zijn niet te tellen - en met de slimme manier waarop platenfirma als Dark Entries omgaan met zijn erfenis. De carrière was very short-lived. Amper drie studio-albums kon Cowley tijdens zijn leven uitbrengen, alvorens hij op 12 november 1982 stierf; een van de eerste AIDS-slachtoffers uit de muziekwereld.

Sinds goed tien jaar wordt de Cowley-kluis met zorg leeggehaald. Vooral de ontdekking dat Cowley in de jaren zeventig in alle anonimiteit de soundtracks voor gay porn movies verzorgde, zorgde voor nieuwe albums, vol met donkere, soms redelijk sketchy instrumentals. Voor wie het het hele verhaal over die ontdekking wil: google "How the lost recordings of Patrick Cowley were finally released".

Nu is, naar aanleiding van wat Cowley's 75ste verjaardag zou zijn geweest, "Hard Ware", een mooi uitgegeven dubbel-album met songs die hij nooit uitbracht. Megablue is een van de vele pareltjes, op een album dat floor killers en duistere, sfeervolle nummers afwisselt met meer scabreuze, sleazy synths en goofy nummers als Pajama Party Massacre, een track die de B52's lijkt te willen koppelen aan Moroder. 

TVDW 16/11/2025 - Alvin Alcon Trio - Jazz Brunch Blues (1976)

 

TVDW 1088. Het is een leuke hoes, een gatefold - dus openklapbaar, met in het midden de recepten voor enkele gerechten. Crab Meat Imperial. Commander's Salad. Crepes Suzette. Gerechten die horen bij het album "New Orleans Jazz Brunch -Soft and Over Easy, by The Alvin Alcorn Trio". 

Alcorn was een routinier uit de jazz scene van de Big Easy, die op een blauwe maandag zelfs een rolletje kreeg in de James Bond-film To Live And Let Die. Het leverde hem de bijnaam the baby-faced killer op. 

Na vijftig jaar internationale jazz-carrière ging Alcon met zijn trio uitbollen in het Commanders Palace, een chique Creools restaurant dat dateert uit 1893 (!) en trouwens nog steeds bestaat. De Jazz Brunch die het trio er serveerde, valt onder een lange traditie in New Orleans. Reeds in de tijd van het interbellum namen de rijkere families een jazz bandje onder de arm, om hun weekenduitstapjes richting het nabijgelegen Lake Pontchartrain op te luisteren. Het staat allemaal te lezen in de liner notes van de plaat, met net erboven drie handtekeningen, waaronder die van Alvin Alcon zelf. Handtekeningen die de papa van mijn muziekvriendje Hans M heel wat decennia terug verzamelde, vermoedelijk na een concert dat de familie M ter plaatse in New Orleans bijwoonde. 

Geen idee of de familie M, eenmaal terug in België, het recept voor Crab Meat Imperial uitprobeerde. Volgende donderdag spelen Hans en ik samen een muziekquiz - always a pleasure - en dan zal ik het hem eens vragen.

TVDW 09/11/2025 - Pommelien Thijs - Cassandra (2025)

TVDW 1087. Het is niet dat ik haar naar Leuven hoéf te brengen, ze kan eigenlijk best ook met de trein. Maar ik doe het graag, ik maak me dan wijs dat het een van de weinige dingen is die ik nog kan doen, voor mijn alsmaar zelfstandig wordende dochter. Dit keer koos zij de muziek, zondagavond, op weg naar de studentenstad. De nieuwste van Pommelien Thijs. Iemand waarvoor ik alleen maar bewondering kan hebben. Hoe ze het gewicht van een rolmodel voor de nieuwe generatie met schijnbaar sprekend gemak op haar frêle schouders draagt, of ook hoe ze zich live ontpopt tot een poppy versie van Blondie: je moet het maar doen. En er zijn de meer dan aardige songs. Ik ken Boomer-genoten die smalend commentaar geven (op het Boomer-medium bij uitstek, Facebook). Over hoe ze niet begrijpen dat zovele fans samentroepen in de A.B. om Thijs te zien. De A.B. dan nog, oh blasfemie! Ik zie het probleem niet. Popmuziek is (ook, en vooral) for now people, en Thijs heeft dat goed begrepen.

We zitten dus in de wagen. De dochter - zo typisch voor haar - kent zowat elk woord en elke melodieuze buiging in elke song. Dat geldt niet alleen voor dit ene album dat we nu aan het beluisteren zijn, maar in het algemeen. Het vermogen waarmee ze in een wip een song kan memoriseren; het heeft me al meermaals versteld doen staan. Telkens een van de liedjes van Pommelien gedaan is, zegt ze: "Dat vond ik een topper", en vraagt ze mijn mening. Als we bijna in Leuven zijn, komt het slotnummer van het album, Cassandra. Achteloos vertelt ze het verhaaltje achter de mythe van Cassandra. Daarna zegt ze opnieuw: "Dat vond ik een topper". Ik merk op dat ze dat na zowat elk nummer gezegd heeft, dat ze best wat kritischer mag zijn. "Als je, net zoals ik op mijn blog, elke week één nummertje uitkiest, welk zou dat dan nu zijn?", vraag ik haar.  

Er komt niet meteen een antwoord. In de plaats daarvan hebben we het over de blog. Ze verbaast er zich over dat ik tot nu toe geen enkele week heb moeten overslaan. "Ook niet als je op vakantie bent, of zo?" Ik leg uit dat zelfs dan mijn tvdw-radertjes werken en dat ik altijd wel iets oppik. Dat ik elke week wel een nummertje heb dat blijft hangen. Soms is een concert de aanleiding. Soms een plaat die ik heb gedraaid. 

Of soms een gesprek dat ik heb, met mijn jongste dochter.

TVDW 02/11/2025 - Hi-Gloss - It's Up To You (1981)

 

TVDW 1086. Als je de voorbije tvdw's (ja, alle 1086) erop naleest, zal je merken dat ik bij vele van de nummers uit de eerste helft van de jaren tachtig het adjectief glossy bovenhaal. Dat vele pop in die tijd die glanzende, gladde sound hadden - alsof er een zilverkleurige, strakke folie rond gewikkeld was - zorgde voor een echte aural pleasure.

Hi-Gloss bracht maar één album uit, en dat album lag afgelopen weekend op me te wachten, achteloos gestapeld op de grond van een van de honderden standjes van de grote rommelmarkt van Madrid. De hoes viel al meteen op: een strak en - daar hebben we dat adjectief alweer - glossy, zwart naakt vrouwenlichaam. En in de liner notes bespeurden we Luther Vandross. Meegraaien dus, voor één euro. 

De grote ster van het album is niet Vandross, maar Giuliano Salerni, een Italiaan die rond zijn twintigste de grote plas overstak om met wat New-Yorkse huurlingen een dijk van een album te maken. De vergelijkingen met die andere Italiaan, Mauro Malavasi, liggen voor die hand. Malavasi bewandelde hetzelfde traject, maar dan met Change (- waarin een jonge Luther Vandross trouwens ook opdook). Salerni slaagt erin om een erg Amerikaanse sound te injecteren bij Hi-Gloss. Het leverde de groep één hitje op, het intussen haast helemaal vergeten You'll Never Know (dat hetzelfde gitaarlickje heeft als Too Hot van Kool & the Gang, maar dit terzijde). Als tvdw kies ik voor het uitgesproken swingende It's Up To You. Luister hoe de song nog voor de 3 minuten de funkmeter de hoogte injaagt. 

TVDW 26/10/2025 - Don Armando's Second Avenue Rhumba Band - Deputy Of Love (1979)

 

TVDW 1085. Vorig jaar leverde een citytrip naar Istanbul me twee funky Turkse platen op. De citytrip naar Madrid van de afgelopen dagen zorgde ook voor een bescheiden maar leuke vinyloogst - zij het niet van Spaanse artiesten. Don Armando - een vrij obscuur sujet waarvan zelfs nauwelijks afbeeldingen terug te vinden zijn - was een percussionist uit de NYC disco- en post-disco scene. De 12-inch die het tot tvdw schopt, in een productie van August 'Kid Creole' Darnell, klinkt 100% 1979.