TVDW 17/11/2024 - Kikky Amity - Jungle Fever (1981)

 

TVDW 1036. Ik geef het grif toe: mijn onderscheidend vermogen is redelijk bescheiden, als het op platen aankopen aankomt.Het is ook alsmaar verder aan het afkalven. Ik verklaar me nader. Daar waar ik vroeger mogelijk nog wel wat muurtjes optrok tussen genres - en zei: "dit koop ik wel, dit koop ik niet" - stap ik daar steeds vaker vanaf. Onrechtstreeks gevolg: zo neemt ook mijn collectie 'rare platen' toe. 

Vorige week was een erg goed voorbeeld. Zoals steeds is het bij de kringloopwinkels zaak om op het juiste moment binnen te stappen. Goede vondsten worden er zeldzaam, maar ze zijn er nog. Zo stootte ik in de kringloopbakken op een flinke batch platen van een wel erg exotische herkomst. Albums uit Zaïre, Ivoorkust, Zuid-Afrika... van lokale helden (en bijhorende platenlabels) waarvan we hier in België nog nooit gehoord hebben. Meegraaien die handel - en wel meteen!  

De tvdw zat verscholen in een andere lp die daar lag te blinken, en die mijn gebrek aan onderscheidend vermogen nog verder onderstreept. "Radio Carina 2 Jaar" is een verzamelaar van begin jaren tachtig, waarmee de gelijknamige, mij onbekende vrije radio (uit Sint-Katelijne Waver) haar, juist ja, tweejarig bestaan vierde. Er staan nummers op van charmezangers als Bobby Prins, Jo Dens, Salim Seghers en Juul Kabas - maar ook de intrigerende Kikky Amity met haar al even intrigerende titel Jungle Fever. Neen, geen cover van het Chakachas-nummer, maar een hyper-disco juweeltje dat makkelijk te mixen valt met Kelly Marie of Boney M. Geschreven trouwens, als ik discogs moet geloven, door Chris Peeters (later van de Laatste Show Band), die ook Rockin' In The Streets voor Ruth McKenny pende. En ja, ook dat nummertje staat op "Radio Carina 2 Jaar". Top aankoop!

TVDW 10/11/2024 - Billy Preston - The Bus (1971)

TVDW 1035. Het lijkt niet meer dan normaal om deze week stil te staan bij het heengaan van Q. De platen waarop Quincy Jones zijn magische touch liet gelden, zijn ontelbaar - en vele ervan staan in mijn kast. Over Q zelf en zijn vele kwaliteiten - de manier waarop hij jazz, class en sophistication mengde met zwarte popmuziek - hoef ik het hier niet te hebben. Alles is al gezegd.

Een gouden regel blijft echter dat de tvdw ook rechtstreeks te maken moet hebben met een song die ik de afgelopen week draaide of ergens hoorde. En er belandde geen Quincy op de draaitafel (al blijf ik "The Dude" wel een heerlijke plaat vinden), en al evenmin iets van pakweg Brothers Johnson, Donna Summer, George Benson of Michael Jackson... dus dat werd wat lastig.

Zoals zo vaak bracht het lot - of synchronicity - soelaas. Ik haalde een flinke buit platen binnen bij Toms platenzaakje in Boom, en kijk wat zat er tussen: een album van Billy Preston, met blazers- en strijkersarrangementen van Q.

Fijn om zo even de spotlight te richten op Preston, iemand die meestal (enkel) wordt vernoemd in de geschiedenisboeken van de Beatles. Ten tijde van Let It Be bleek Prestons inbreng meer dan welkom; zijn speelvreugde leverde hem de bijnaam The Fifth Beatle op (en een platencontract bij Apple én een vriendschap met George Harrison). 

Net als bijvoorbeeld Billy Paul en Lou Rawls is dit zo'n artiest die door de jaren heen herleid is tot een voetnoot en tot hier of daar een half hitje dat de tand des tijds doorstond. Volkomen ten onrechte, zo illustreert ook "I Wrote A Simple Song", het album waarop een van Prestons bekendste nummers staat, Outta Space - een funky instrumental die dicht aanleunt bij Machine Gun van de Commodores. Ook de tvdw staat er te blinken, een song die niet verwonderlijk wat black social consciousness bevat in de lyrics (after all, dit was 1971 en Sly Stone stond op dat moment "There's A Riot Goin' On" op te nemen). Een tvdw met, wel ja, sierlijke arrangementen van the Mighty Q.

TVDW 03/11/2024 - Baris Manco & Kurtalan Ekspres - Ne Ola? Yar Ola (1979)

TVDW 1034. Het viel me erg op tijdens de drie weken in Costa Rica, maar ik dacht toen nog dat het een uitzondering was. Maar de afgelopen vier dagen in Istanbul was het al even frappant: in zowat elke koffieshop weerklonken dezelfde soort liedjes. Het zijn steeds bloedeloze, softjazz loungy remakes van eighties synthpop-hits; een beetje in de lijn met wat Nouvelle Vague vroeger al deed. Onvoorstelbaar hoe vaak ze opduiken. Er blijkt nu ook een verklaring voor te zijn, het heeft iets te maken met het gebrek aan Sabam-rechten (of de Costa-Ricaanse dan wel Turkse variant van Sabam) dat eigenaars van koffieshops en tavernes moeten betalen, als ze covers spelen. Geen idee of het waar is, maar het zou alleszins veel verklaren.

Neen, dan veel liever de authentieke Turkse muziek die de eigenaar Mohammed opzette, na een overheerlijke maaltijd in zijn gezellig volks restaurant, ergens in het immens grote Istanbul. Ik polste van wie die funky, psychedelische rock kon zijn, en dat bleek Baris Manco. Shame on me dat ik de man niet kende, want hij is echt wel een icoon in Turkije en ver daar buiten. Tot in België zelf, waar de man blijkt te hebben gestudeerd aan de universiteit en waar hij een hele tijd woonde. Meer nog, zijn twee kinderen dragen de Belgische nationaliteit en in Luik siert zijn geschilderde beeltenis een gigantische muur. 

Dat ik uiteindelijk met twee albums van de man terug het vliegtuig op stapte, hoeft geen betoog.

TVDW 27/10/2024 - Flash and the Pan - Money Don't Lie (1987)

 

TVDW 1033. Tweede week dat ik voor de klas sta, en ik laat de leerlingen meteen de clip van Thunderstruck zien. Gevolgd door Highway To Hell. Gevolgd door een korte samenvatting van het verhaal van Bon Scott.

Ik kom thuis en besluit "Nights in France" op te zetten; dat album van Flash & The Pan met die lekkere single Ayla op. Het duo achter Flash & The Pan was verantwoordelijk voor de productie van die eerste, inmiddels iconische platen van AC/DC. Een van de twee was zelfs de oom van Angus Young. En ook al kwam Flash & The Pan veel poppier uit de hoek dan AC/DC, in die openingstrack Money Don't Lie weerklinkt toch een riff die met wat goede wil ook uit de Gibson van Angus had kunnen komen.Toch?

TVDW 20/10/2024 - Big Country - The Teacher (1986)

 

TVDW 1032. Veruit het merendeel van de tvdw's wordt gestuurd door Het Toeval. Tvdw worden, het is een lot dat beschoren is voor een nummer dat er plots blijkt uit te springen. Bij het draaien van een plaat of cd, bij het luisteren naar een podcast of radio, of gewoon bij het Leven. Na haast twintig jaar is er aan de achterkant van mijn hoofd een klein knopje gegroeid, dat tijdens de week de voorbijkomende songs scant, luisterend of ze tvdw-fähig zijn. Dat knopje staat altijd aan.

Zelden of nooit stuur dat toeval, geef ik het een zetje in de goede richting. Maar afgelopen maandag deed ik wel. Ik nam "The Seer", die derde plaat uit de songcataloog van Big Country, en liet de naald zakken ter hoogte van The Teacher. Omdat ik een paar uur later voor het eerst in mijn leven voor de klas zou staan, als leraar. Dat deze gebeurtenis - a small step for mankind, a giant leap for me -  plaatsvond, zowat 65 jaar nadat mijn eerder dit jaar overleden moeder haar eerste stappen zette in de school, ging vanzelfsprekend niet aan mij voorbij. This one's for you, mama.

TVDW 13/10/2024 - Roger Taylor - Good Times Are Now (1981)

 

TVDW 1031. Altijd al een boon gehad voor Roger Taylor, de meest sexy drummer aller tijden, degene die binnen Queen het snelst de synthesizers omarmde en de man die haast achteloos een best aardige, avontuurlijke collectie songs voor de band neerpende. Ook altijd een zwak gehad voor 's mans eerste solo-album "Fun in Space", waarvan deze song de afgelopen week onwillekeurig een weg vond richting mijn hersenpan.

Live for the present it's the only one we have
Nobody gets out of here...alive
Life in the future might never come to pass
You know - good times are now

TVDW 06/10/2024 - Maggie MacNeal - Blackbird (1976)

 

TVDW 1030. Het moet even snel gaan, ik leg mogelijk volgende week wel uit waarom (- de miljoenen volgers van deze blog houden nu hun adem in, I know). 

Het grote voordeel van de iconische songcataloog van de Beatles, is dat je bij elke cover van de Fab Four toch even je oren spitst. Zo heb ik een alleraardige LP van Sarah Vaughan, helemaal opgehangen aan covers van de Liverpoodlians. Het leverde in april 2021 een tvdw op.

Maggie MacNeal weet ook wel raad met de Beatles. De Nederlandse had me al eerder verrast met haar eigenzinnige cover van White Room van Cream - goed voor een tvdw in mei 2020. En lap, nu speelt ze het opnieuw klaar, met een gewaagde versie van een van die pareltjes uit The White Album. MacNeal injecteert het nummer na een lange intro met een flinke portie funk. Kijk ook naar de glossy clip, in de comments!