TVDW 30/03/2025 - Rock & Roll Dubble Bubble Trading Card Co. of Philadelphia 19141 - On a Summer Night (1968)

TVDW 1055. Eenmaal de Beatles met albums als "Revolver" en "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" de populaire muziek 'volwassen' hadden gemaakt, zorgde dat meteen ook voor een bredere vertakking. Genres die in de tweede helft van de jaren zestig opgang maakten, onderstreepten dat pop en rock niet langer enkel "She loves you yeah yeah" betekende. De onder de verzamelnaam 'nuggets' vallende songs zijn een goed voorbeeld: psychedelische poppareltjes die enthousiast de grenzen aftastten, in tekst en muzikale productie. Een ander voorbeeld is het bubblegum genre: prettige, veelkleurige en vaak met opzet wat naïeve songs die de lichtheid en vrijblijvendheid van popmuziek onderstreepten. Bubblegum zou in de jaren zeventig doorgetrokken worden in de glamrock van The Sweet.

In een platenzaak in Budapest tikte ik "Popexplosion" op de kop, een verzamelaar van het bubblegum-genre. Ik heb er afgelopen week met plezier naar geluisterd. Ohio Express staat er op, misschien de bekendste groep uit de bubblegum pop, maar ook de band met die lange, rare naam die met de tvdw gaat lopen. Het blijkt om een one off studio-experimentje te zijn, een eenmalige single van twee producers - eentje ervan zat ook nog bij The Strangeloves, dat garagerockgroepje van I Want Candy. De a-kant van die single heette Bubblegum (en gaf het bijhorende genre meteen een naam), de wonderlijke b-kant schopt het deze week tot tvdw. 't Is een song die trouwens wat lijkt op een vertraagde versie van Shambala van Three Dog Night - een groep die vijf jaar geleden ook een tvdw scoorde.

TVDW 23/03/2025 - Garland Jeffreys - Ghost of a Chance (1981)

 

TVDW 1054. Erg aardig concertje meegepikt in Club Kavka, hartje Antwerpen. Adam Wakeman, zoon van cape man en keyboard wizard Rick Wakeman, speelde er met zijn trio Jazz Sabbath eigenzinnige, avontuurlijke jazzy herwerkingen - soms nauwelijks herkenbaar - van de cataloog van Ozzy & Co. De hilarische grapjes tussendoor kreeg je er gratis bij.

Maar voor de tvdw ging het toch tussen twee albums die afgelopen week voor het eerst op de draaitafel belandden. Graham Parker maakte kans, altijd fijn om een van zijn albums aan de collectie toe te voegen. Een wat miskend songwriter, die ergens tussen angry young man postpunk stuff en soul. Ik interviewde hem ooit backstage op het LeffingeLeuren festival, een fijne ervaring was dat. Nadien belandde "Escape Artist" op de draaitafel en die maakte toch nog wat meer indruk. 

Jeffreys is ietwat te vergelijken met Elliott Murphy. Zijn muziek is wat anders, ja, maar beiden zitten in de inner circle van Springsteen en beiden hebben een erg goed gevuld adressenboekje. Bij Jeffreys startte dat bij Lou Reed en John Cale, terwijl bij de opnames van "Escape Artist" kwam naast leden van de E-Street Band en Graham Parker's begeleidingsband The Rumour ook G.E. Smith (gitarist bij Hall & Oates) hand- en spandiensten verlenen. Een tvdw uit het album kiezen is lastig. Christine was een mogelijkheid, of de fijne cover van 96 Tears, of de meer reggae influenced tracks die op de bij de LP horende extra single verschenen. Maar ik kies toch maar Ghost Of A Chance, een nummer dat van Elvis Costello & The Attractions had kunnen zijn, en dat een leuk start-stop arrangement kent. 

TVDW 16/03/2025 - Hot Chocolate - Walking On The Moon (1980)

 

TVDW 1053. De oogst vanuit Budapest leverde enkele leuke draaitafelmomenten (ja dat is een woord - vanaf nu toch) op. Macho maakte kans, met hun uitgesponnen discofied version van I'm A Man (origineel van The Spencer Davis Group). Macho was een projectje van Mauro Malavasi, iemand die ik al eerder in deze blog heb bewierrookt als de geniale man achter Change en de B.B.&Q Band. Blij dat ik een exemplaar van het album uit 1978 voor next to nothing kon vinden in Hongarije.

Ook Hot Chocolate lag ergens in de afprijsbakken te blinken. Met "Class", een van hun minder bekende albums. Een heel rare plaat, waarbij de groep duidelijk zoekende is en aansluiting tracht te vinden met wat toen 'new wave' heette. Getuige een cover van een Elvis Costello-nummer begot, al trok die andere cover nog meer mijn aandacht. Net als het Costello-nummer Green Shirt was Walking On The Moon minder dan een jaar oud, toen Hot Chocolate besloot het te coveren. Het origineel is vermoedelijk het meest spaarzame, uitgebeende nummer uit de songcataloog van The Police. In het arrangement van Hot Chocolate wordt er plaats gemaakt voor spooky, dramatisch klinkende synths en voor heel wat meer orchestratie. Typisch een geval van een cover die meer fascinerend is, dan echt goed. Maar wél goed genoeg voor een tvdw. 

TVDW 09/03/2025 - Smokie - No More Letters (1978)

 

TVDW 1052. Nooit, maar dan ook nooit gedacht dat Smokie ooit een tvdw zou scoren. Maar kijk, als je de spelregels van de tvdw nauwgezet volgt, kom je al eens uit bij verrassingen.

Smokie stond voor mij gelijk met een weinig geïnspireerde middle of the road seventies sound, al geef ik toe dat ik weinig van de groep ken buiten Living Next Door To Alice (ik verneem trouwens net dat dit eigenlijk een cover was). Ook die uitstraling van frontman Chris Norman hielp niet meteen. Fun fact: ik probeer bij elke tvdw een ietwat coole foto of alleszins smaakvolle foto te vinden van de artiest(en) in kwestie, hier was dat bijna onmogelijk.

Die middle of the road seventies sound duikt natuurlijk ook wel op in de tvdw, maar de song ligt toch meer in lijn met Eagles, Poco of de Cat Stevens ten tijde van zijn "Foreigner"-album. Er zit een fijne start-stop in de song verstopt, en aan het eind komen de backing vocals heerlijk vooraan in de mix.

Hoe Smokie dan tot de tvdw komt, heeft alles te maken met de city trip naar Budapest van afgelopen week. Natuurlijk leuk om in de lokale platenzoeken te zoeken naar Oost-Europese persingen, al was het maar voor het voor ons zo exotisch aandoende Cyrillisch schrift op de hoezen (... en voor de lage prijzen). Ik nam enkele pop-verzamelaars uit de seventies mee, geperst in Bulgarije, enkel en alleen omwille van die voor mij onleesbare groepsnamen. Groot was mijn verbazing toen ik, eenmaal thuis, No More Letters hoorde - en de groep ontdekte achter de song.

TVDW 02/03/2025 - Angie Stone - Life Story (1999)

 

TVDW 1051. Wat een gitzwarte week voor iedereen die van zwarte muziek houdt. Eerst het heengaan van Roberta Flack, daarna dat van Angie Stone. Samen goed voor vier tvdw's, want ik hoorde beiden erg graag. Flack met die soepele, zoetgevooisde stem die zowel thuis was in jazz als in pop (met zelfs een erg aardig duet met Simon Climie), en Stone die moeiteloos brugjes maakte tussen soul en R&B. Stone zag ik ooit live, het leverde haar toen een eerste tvdw (klik op haar tag hieronder om erover te lezen). 

Met het uit de (cd-)kast halen van "Black Diamond", maak ik me dezelfde bedenking als vorige week: in het cd-tijdperk luisterde ik zo vaak (en met veel plezier) naar deze genres - in dit geval nineties neo-soul. Met de heropleving van vinyl in mijn huiskamer zijn die albums wat naar de achtergrond gedrukt. Het was met een bitterzoet gevoelen dat ik het indrukwekkende debuut van Angie Stone vandaag terug beluisterde. Voetnoot: de gitarist van Lenny Kravitz en de neef van Kravitz schreven samen de tvdw. RIP miss Stone, RIP miss Flack.

TVDW 23/02/2025 - Dream Syndicate - Now I Ride Alone (1986)

 

TVDW 1050. Het gebeurt niet vaak dat de tvdw al op dinsdag vaststaat, ik wacht meestal geduldig tot zondagavond af, ik neem ddan de hele voorbije week in ogenschouw en vel mijn verdict.

Maar deze, daar kan sowieso niets boven.

Ik zag gisteren Steve Wynn aan het werk, in de Djingel Djangel. Ik ben de tel kwijt, maar het was - wilde gok - de 25ste keer dat ik 'm live zag. Het was een echt 'waar is de tijd gebleven' moment, dat concert van gisteren. Wynn was er zonder zijn Dream Syndicate, al was die iconische alt-rock indie whatever band uit de jaren tachtig wel het onderwerp van zijn met songs doorspekte causerie. Wynn bracht verkorte versies ten gehore van Jumpin' Jack Flash en van de allereerste eigen probeerseltjes van songs, waarna een bloemlezing uit de songcataloog van Dream Syndicate volgde, telkens voorafgegaan door grappige, snedig vertelde anekdotes. Over hoe hij wist dat hij nooit gitarist bij Yes of ELP zou worden, maar hoe de Velvet Underground hem een andere weg toonde. Over hoe The Beat, dat Engels ska new wave groepje, aan de grondslag lag van een van zijn songs. Over hoe Alex Chilton en Big Star zo'n belangrijke rol speelde in 's mans leven, als 'die ene groep die jij als muziekliefhebber koestert, ook al - of net omdat - haast niemand anders ze kent'.

Ik sprak Wynn een handvol keer - de man was zelfs de allereerste popartiest die ik ooit interviewde - en het viel me dinsdag op dat hij enkele anekdotes niet vermeldde. Hoe hij bij het allerlaatste concert van de Sex Pistols was (dat met de beroemde 'ever had the feeling you've been cheated' quote van Johnny Rotten), of hoe hij ten tijde van de Dream Syndicate wel eens bedden uit het hotelraam durfde te kieperen. Een wapenfeit waar hij, toen hij het me backstage vertelde in Opwijk, allerminst trots op was. 'No more throwings beds out of windows', kribbelde hij even later op mijn cd hoesje. 

Het concert in de Djingel Djangel deed me terugdenken aan al die gezellige babbels met de man, in een tijd waarin de gitaarrock die Wynn bracht nog een grote(re) rol speelde in mijn leven (en een grotere plaats opeiste in mijn muziekcollectie). Ik moest ook denken aan dat voor mij iconische optreden van Gutterball in Leffingeleure in 1993, hetzelfde jaar van Wynn's derde solo-album "Fluorescent". Zelden blies een concert me zo omver als toen.

Wynn is intussen net 65 geworden. Hij staat er nog steeds, met zijn verwarde haardos en zijn kostuumjasje. Ouder, jazeker - maar dat zijn we intussen, getuige de wijkende haargrenzen en bebrilde, gerimpelde hoofden bij het overwegend mannelijk publiek, allemaal. Bewonderenswaardig, haast ontroerend vind ik het, hoe hij toch nog met zichtbare goesting de Grote Plas oversteekt om hier voor enkele tientallen mensen zijn liedjes te spelen. Inclusief de tvdw, een verrassende keuze, uit het album waarmee ik hem leerde kennen, "Out of the Grey". En inclusief die signature song van hem, waarmee hij de set afsloot: 'The Day Of Wine & Roses". Ook al was het de 25ste keer dat ik het hem live hoorde spelen, het klonk nog altijd even fris. Here's to you, mister Wynn.

TVDW 16/02/2025 - Womack & Womack - Good Man Monologue (1988)

 

TVDW 1049. Het begrip 'favoriete platen' is een raar begrip. Ik heb platen in de kast staan die beslist in die categorie vallen, maar haast nooit meer worden gespeeld. "The Game" van Queen, bijvoorbeeld. Of "Freeze Frame" van the J. Geils Band. "Rock 'n Soul Part 1" van Hall & Oates. En dan zijn er favoriete platen die door de jaren heen zijn blijven groeien, die zich langzamerhand naar voren hebben gewrongen, en die ik als ik zo meteen niet weet wat ik moet beluisteren, zichzelf al snel in the picture brengen. De albums van JJ Cale horen daar bijvoorbeeld bij, en ook "Conscience" van Womack & Womack, een lp waarvan ik overtuigd was dat hij al minstens één tvdw zou hebben opgeleverd, de afgelopen twintig jaar. Niet dus. Wel, bij deze dan. 

In 1988 was R&B redelijk synthestisch en glossy geworden. Zelfs Stevie Wonder (het album "Skeletons") en Earth Wind & Fire ("System of Survival") gingen voor een gladde sound met veel drumpartijen-uit-blik. Het maakt van"Conscience" een beetje een anomalie: Womack & Womack komen met een erg warme, organisch klinkende plaat, vol met gloedvolle, haast ongedwongen aandoende vibes. De tvdw is een prima voorbeeld.