TVDW 29/09/2019 - Loggins & Messina - Angry Eyes (album version) (1972)

Ik had hen, niet gehinderd door veel kennis terzake, eerder in het hoekje van de yacht rock ondergebracht. Fout, zo bleek, toen ik afgelopen week twee van hun albums toegezonden kreeg van Instagram-vriendin Cynthia, all the way from San Francisco. De twee brengen eerder countryrock (niet verwonderlijk, nu google me zegt dat Messina een van de leden van Buffalo Springfield en Poco was) en op hun tweede plaat stonden twee avontuurlijke tracks die me meteen tvdw-waardig leken. Opener Good Friend" heeft een funky southern vibe en klinkt geweldig cathy, maar het is slotsong Angry Eyes die uiteindelijk met de prijs gaat lopen. Luister, en je beseft na goed anderhalve minuut meteen waarom.

En ja inderdaad, de Loggins waarvan sprake zou een tiental jaren later die hit Footloose scoren. Messina van zijn kant zou zich terug bij Poco aansluiten - en ondermeer het heerlijke Call it Love schrijven.

TVDW 22/09/2019 - Greg Kihn - For You (1977)

Hij valt toevallig mooi samen met de 70ste verjaardag van Bruce Springsteen, deze door hem geschreven tvdw. Ik dacht zelfs dat The Boss het nummer speciaal voor Greg Kihn had neergepend, maar een gesprek met treinmaatje Wim wees uit dat Bruce het vier jaar eerder al op diens debuut had geplaatst. Ook Manfred Mann maakte later een versie van For You (in wezen een song over een zelfmoord). En gisteren was er in De Roma een tribute concert van Vlaamse artiesten en daar hoorde ik (op de radio) hoe Daan een versie bracht van de song. Een vreselijke versie, voeg ik er graag aan toe. Neen, dan liever hoe Greg Kihn het aanpakt: straightforward, net zoals bijvoorbeeld een Steve Forbert het zou doen. De aanpak charmeerde Springsteen zelfs in die mate dat hij Kihn na afloop Rendezvous cadeau deed, een outtake die nooit op Born To Run geraakte. Over Kihn nog: de man had al een aantal aardige platen in zijn achterzak voor hij met Jeopordy plots een wereldhit scoorde. En net als bijvoorbeeld met Steve Miller en diens Abracadabra, is ook die ene door synthesizers ondersteunde hit een wat atypische song in de cataloog van de artiest. Kihn schreef zijn grote hit trouwens op amper een kwartiertje tijd, maar dat is een ander verhaal.

TVDW 15/09/2019 - Brand New Heavies (feat. Siedah Garrett) - Just Believe in You (2019)

Net na het posten van de vorige tvdw dacht ik 'hoe zou het inmiddels zijn met de Brand New Heavies?' Waarop Google me leerde dat ze net vorige week een nieuw album hadden uitgebracht. Nou! TBNH zijn intussen herleid tot het tweetal op de foto. Voor hun nieuwe plaat stapten ze af van de formule van de vaste (maar na vaak één plaat al ingewisselde) frontvrouw. Dit keer kozen ze track per track voor een andere zangeres, wat maakt dat naast habitués Siedah Garrett en N'Dea Davenport (ooit vast lid van TBNH) ook andere straffe strottenhoofden als Angie Stone en Beverley Knight een feature krijgen. Op hun nieuwe plaat doet de groep opnieuw waar ze goed in is: radiovriendelijke funk serveren. Neen, er zijn weinig scherpe kantjes aan (het is niet bepaald Funkadelic) en ja, de grooves zijn schatplichtig aan de Groten uit het genre. Het sterkst is en blijft de groep niet zozeer in het songschrijven of in de productie, maar in de arrangementen. In haast elke song zit er ergens (in de break, in de outro...) wel een slimmigheid verstopt in het arrangement, dat nét dat tikkeltje anders is dan de generische popfunk van de concurrentie. En voor wie denkt dat de teksten op zo'n funkplaten steevast een opeenstapeling zijn van clichés: luister naar het leuke lijntje in de tvdw. Losse transcriptie: When the road is rocky / and starts to be too much / Don't forget that driving / Is half pedal and half clutch.

TVDW 08/09/2019 - Brand New Heavies - You Are The Universe (1997)

Het was sowieso al een aardig uitstapje: op en af naar Denemarken, voor een fuifje. Maar de verrassing was de live band die de jarige Annick en Jens hadden voorzien. Een stomende achtkoppige groep (incl. twee blazers) bracht het beste uit soul, funk en disco. Bijgevolg was ik, nochtans verre van een rabiate shaker & groover, nauwelijks van de dansvloer weg te slaan. Car Wash, We Are Family, een handvol Stevie Wonders (zelfs As speelden ze knap), Play That Funky Music, Ain't No Mountain High Enough, Street Life, natuurlijk ook wat nummers van Chic en van mijn favorieten Earth Wind & Fire... nou nou, het was me het feestje wel. Toen ze plots een nummer speelden dat al even funky uit de hoek kwam, maar ik helemaal niet kende, dacht ik dat de tvdw vaststond. Google leerde me dat het er eentje was van Tower of Power, met de wat rare songtitel Don't Change Horses (in the middle of the stream). Maar vlak nadien speelden ze, bijna aan het eind van de set, een fantàstische versie van, jawel, You are the Universe. Dat ik een partyband ooit dat nummer live zou horen spelen - in Denemarken dan nog - was echt wel een verrassing van formaat. Een moment.

De Brand New Heavies liggen in mijn bovenste schuif, al is het, toegegeven, een lade die ik al een tijdje niet meer had opengedaan. BNH is een Britse band die funk in de vingers heeft en dat ook live een paar keer met verve onderstreepte in België. Eén plaat (Shelter) maakten ze met de geweldige Siedah Garrett - ja, de vrouw die Man In The Mirror schreef voor Michael Jackson - en daarop staat ook de tvdw te blinken. You are the Universe was die zaterdagnacht in Kolding, Denemarken, zelfs meer dan zomaar een songtitel. Eerder die dag had ik mijn eerste volwaardige yogasessie gekregen, waarbij, kijk eens aan, datzelfde universum zo nu en dan aangesproken werd. Funky chakra!

TVDW 01/09/2019 - Neal Casal - Detroit or Buffalo (1995)

Ik zou het moeten nakijken (wat ik niét ga doen) maar ik denk niet dat er albums zijn waaruit ik, in de 14 jaar tijd dat deze blog nu al draait, drié tvdw's plukte. Het zegt iets over "Fade Away Diamond Time", dat debuut van Neal Casal. Het moet zowat mijn favoriete Americana plaat zijn, plus eentje die vermoedelijk in mijn top 20 van Desert Island Albums belandt. De aanleiding voor deze derde tvdw is natuurlijk Casals schielijk overlijden, amper 50 jaar oud.

Het doet me altijd wel wat als persoonlijke favorieten als Zevon, Gordon Downie en nu Casal, het loodje leggen. Raar, want die mensen ken ik natuurlijk persoonlijk niet. En toch is er door de jaren heen een soort van band. Bij Casal was die er vooral bij zijn eerste drie platen. Nadien volgde ik hem wat minder. Hij dook op bij Ryan Adams' begeleidingsband The Cardinals, in de band van een van de Black Crowes broertjes en bij een soort Grateful Dead-achtige psychedelische jam band. Het was trouwens bij die Cardinals dat ik hem ooit live zag. Hij trad op als support act voor Ryan Adams, waarna hij een tweede maal op het podium kwam als sidekick van Adams zelf. In het Koninklijk Circus was, 5 oktober 2006. Het was toevallig ook meteen mijn laatste stukje rockjournalistiek: een kort concertverslag - er was natuurlijk weer nauwelijks plaats voor - in het Nieuwsblad.

Als tvdw ben ik wel haast verplicht om het majestueuze Detroit or Buffalo te kiezen. Omdat twee andere sterkhouders van het album "Fade Away Diamond Time" al opgesoupeerd zijn bij vorige tvdw's, ja. Maar ook omdat het een geweldige cover blijft - de enige op de plaat - en eentje waarbij je de bevlogen, gloedvolle stijl van Casal in al zijn glorie kunt horen.